Fljót­lega eftir valda­töku vinstri stjórn­ar­innar vorið 2009 fór  stór­und­ar­leg ásökun að hljóma í fjöl­miðlum um land­ráð vinstri manna með erlendum kröfu­höfum gegn þjóð­inni. Ásök­unin var ákaf­ast sett fram af Fram­sókn­ar­flokknum en gömlu valda­el­ít­urnar í Sjálf­stæð­is­flokknum studdu kór­inn af krafti til dæmis með stofnun öfga­á­róð­urs­rits­ins AMX.­is. Ný og öflug sam­tök Indefence og Hags­muna­sam­taka heim­il­anna tóku undir og fljót­lega einnig nýir flokkar Bús­á­halda­bylt­ing­ar­inn­ar, hins nýja Íslands.

Skila­boð­in: Fylkið liði með varn­ar­sam­tökum þjóð­ar­innar gegn óvin­um!

Valda­el­ítan greip áróð­ur­inn feg­ins hendi. Þarna var lif­andi komið sjálft alheims­sam­særið sem yfir­færði ábyrgð­ina á afleið­ingum Hruns­ins yfir á vinstri menn og útlend­inga – eftir þekktum áróð­urs­for­múlum þýskra nas­ista um að finna einn blóra­böggul og kenna honum um allt sem aflaga fer.

Í allt um lykj­andi land­ráða­á­róðr­inum kom skyndi­lega fram sú fasíska vit­firr­ing sem almennt var talin að gæti aldrei náð fót­festu á Ísland – hvernig íslenska þjóðin varð, á nokkrum mán­uð­um, þess­ari brenglun að bráð er löng og snjöll áróð­urs­saga.

Kjarni máls­ins er þessi: Land­ráða­á­róð­ur­inn hent­aði svo stórum og valda­miklum hópum lands­manna eftir Hrun að hann hlaut að takast, þrátt fyrir að í allri aur­skrið­unni fynd­ist ekki heil hugsun á lífi.

Lítum á hags­mun­ina:

Fyrir Indefence og þá sem ótt­uð­ust Ices­ave skuld­ina var land­ráða­sam­særið hentug skýr­ing á kostn­að­ar­sömum Ices­ave milli­ríkja­samn­ing­um, krafa um betri samn­ing (eða engan) og afneitun ábyrgðar hægri manna á Ices­ave inn­lána­söfn­unni og Ices­a­ve-­samn­ing­un­um.

Fyrir stór­skuld­ara var land­ráða­sam­særið krafa um lækkun skulda. Aðferð til að ýkja fórn­ar­lambsí­mynd skuld­ara og þægi­leg afneitun eigin ábyrgðar á skulda­stöð­unni - að því marki sem þeir báru hana.

Fyrir sjálf­stæð­is-, fram­sóknar og banka­menn var land­ráða­á­róð­ur­inn himna­send­ing. Hann gjör­eyði­lagði vit­ræna umræðu um spill­ing­una fyrir Hrun (sem sumir töldu land­ráð) og beindi sjónum að skáld­aðri spill­ingu eftir Hrun – hann yfir­færði ábyrgð­ina af Hrun­inu og stöðu skuld­ara yfir á vinstri stjórn­ina og styrkti Umsát­urs­kenn­ing­una, um umsátur útlend­inga um Ísland.

Fyrir and­stæð­inga inn­göngu í ESB var land­ráða­á­sök­unin kær­komin útgáfa af þeirra eigin kenn­ingu um ESB umsókn­ina sem land­ráð.

Fyrir fimmta hóp­inn, hóp óháðra og nýrra fram­boða, var land­ráða­sam­særið frá­bært tæki­færi til að gera fjór­flokk­inn að einum ábyrgð­ar­að­ila fyrir hroða­legu ástand­inu undir slag­orðin “allir hinir eru eins!”. Þeir gátu þá sótt óánægju­fylgi til allra, líka þeirra sem enga ábyrgð báru á Hrun­inu (VG).

En ef til vill var það sjötti og óvænt­asti flytj­andi land­ráða­kenn­ing­ar­inn­ar, lít­ill hópur rót­tækra vinstri manna, sem gerði úts­lag­ið. Rót­tækir vinstri menn áttu um fram alla Íslend­inga að skilja ógn­ina af þjóð­ern­is­fasískum áróðri og lífs­mik­il­vægi bar­átt­unnar gegn honum – en gerðu ekki.

Þeir sök­uðu með­bræður sína, sem sumir hverjir höfðu fórn­aði allri ævinni í bar­áttu gegn amer­ísku auð­valdi, um land­ráð með amer­ísku auð­valdi!  Þeir ásök­uðu fólkið sem gekk göng­una og bar fán­ann, fólkið sem fórn­aði vinn­unni, á Vell­inum og í álinu, og svelti ef til vill fjöl­skyld­una, jafn­vel fólkið sem barð­ist svo kröftu­lega að því var aldrei hleypt inn í Banda­ríkin – jafn­vel það var nú ásakað og kross­fest í nafni land­ráða­sam­sær­is­ins mikla.

Af því að rót­tækir vinstri menn voru líka and­stæð­ingar Ices­ave samn­inga, þeir voru líka stór­skuld­ar­ar, and­stæð­ingar ESB og að eilífu óháðir anar­kistar ginn­keyptir fyrir sam­sær­is­kenn­ingum um stór­auð­vald­ið, sér­stak­lega því amer­íska. Þess vegna gengu þeir - líka þeir - blindir og for­hertir inn í land­ráða-öskr­andi fjölda sem ómaði eins og þjóð­ern­is­fasískur hermars frá 1933.

Þar með var síð­asta varn­ar­vígið gegn fasíska ofstæk­inu fall­ið. Eftir stóðu kjarna­lausir og veikir vinstri flokk­ar, dauf verka­lýðs­hreyf­ing, með­vit­und­ar­lausir stúd­ent­ar, van­máttugir blaða­menn og mátt­laust þekk­ing­ar­sam­fé­lag. Auð­veld bráð - alveg eins og fyrir Hrun - sam­held­inni áróð­ur­sel­ítu með yfir­burða­völd yfir fjöl­miðl­um.

Á ein­ungis nokkrum mán­uðum síðla hluta árs 2009 varð íslenska þjóðin vit­firrtri þjóð­ern­is­fasískri orð­ræðu að bráð – einmitt þeim fas­isma sem aldrei átti að geta náð fót­festu á Íslandi.

Ofstækið varð stöðugt svæ­snara og réði ef til vill úrslitum um örlög Bús­á­halda­bylt­ing­ar­innar og nýja Íslands en ekk­ert var þó óhugn­an­legra og lýsti vit­firr­ing­unni betur en sú stað­reynd að ofstæk­is­á­róð­ur­inn átti sér skýra fyr­ir­mynd í áhrifa­rík­asta áróð­urs­bragði þýskra nas­ista, sjálfri Rýt­ings­stungu­goð­sögn­inni, Dolch­stoss­legende.

Sagan um það hvernig hún var lymsku­lega yfir­færð á Ísland og skipu­lega útfærð, verður efni í næstu grein.