Ég ber druslu­stimpil á mjó­bak­inu. Tramp-stamp. Fékk hann þegar ég var þrettán ára og sá aug­lýs­ingu í afslátt­ar­bæk­lingi um jurta­tattú. Það átti að end­ast í þrjú til sjö ár en hvarf svo aldrei. Ég vældi það út úr mömmu með þeim rökum að sómi minn og (þriggja til sjö ára) rokk­stjörnu­sess væri í húfi. Þrettán ára, örvænt­ing­ar­full og þurf­andi. Með gulan glimmer­augnskugga og klístraðan jarða­berjagloss. Lít­il, í pus­h-up brjóst­ar­hald­ara og maga­bol. Og druslu­stimpil á bak­inu.

Þá vissi ég ekki hvað svona tattú voru kölluð en ég vissi hvað ég var köll­uð. Vin­konur mínar sögðu mér orðróm­inn. Ég fékk hann stað­festan þegar ég gekk eftir níundar bekkjar álm­unni í Haga­skóla í skjanna­hvítum bux­um. Átt­undu bekk­ingar urðu að vera hug­aðir þegar þeir gengu eftir þessum gangi, svo ég reigði höf­uðið og skaut bring­unni fram. „Það sést í nær­bux­urnar þín­ar, drusla!“ var kallað úr rakspíra­skýji. Hen­son­klæddir naglar með gelað hár sátu í hnapp, með hlæj­andi stelpur í fang­inu. Ég hljóp heim og skipti um bux­ur.

Tveimur árum seinna las ég lyga­sögu um mig á blogcentral-­síðu, for­vera Face­book: „Hún tott­aði hann úti á miðri götu. Hann var fullur en hún var blá­edrú. Algjör drusla.“

Druslu­draug­ur­inn fylgdi mér svo í MH. Mynd­lista­týp­urnar sáu í gegnum ull­ar­peys­una mína og settu upp fyr­ir­litn­ing­ar­svip: „Sigga, ert þú ekki með tramp-stamp? Sýndu okk­ur. Ég man eftir þér úr Haga­skóla, varstu ekki alltaf í sleik í skóla­sund­i?“ Ég hataði þetta tattú en hafði ekki efni á að láta fjar­lægja það.

Eftir að ég full­orðn­að­ist komst ég að því að flestar jafn­öldrur mínar höfðu svip­aðar eða miklu verri sögur að segja. Í sumum sögum var skömm og kjána­hroll­ur. Í öðrum ein­angr­un, kuldi og sjálfs­hat­ur. Að baki þeim frá­sögnum lágu dýpri ör en tri­bal-tattú á mjó­baki.

Ég fór að líta öðrum augum á þennan flókna stimp­il. Hætti að skamm­ast mín. Ef vin­konur mínar gátu barist við þung­lyndi, sjálfs­hatur og étandi reiði vegna sinnar brenni­merk­ing­ar, ætti ég að geta berað druslu­stimp­il­inn. Mér fór að þykja vænt um tri­baltattú æsk­unn­ar. Ég ber ómælda virð­ingu öllum sem hafa verið fylltir skömm vegna gjörða ann­arra. Vegna þeirra og lít­illar ung­lings­stelpu með gulan augnskugga og klístraðan gloss fagna ég degi drusl­unn­ar. Í ull­ar­peysu, með höf­uðið hátt og alls­bert mjó­bakið í for­grunni.