Ég hef minnst á það áður – í leið­ara­skrifum þar sem minnt er á mik­il­vægi lista­manna fyrir sam­fé­lagið – þegar við á rit­stjórn Kjarn­ans heim­sóttum sendi­ráð Íslands í Kaup­manna­höfn. Þá tók Bene­dikt Jóns­son, sendi­herra, á móti okkur og spjall­aði við okkur um utan­rík­is­þjón­ust­una, alþjóða­stjórn­mál og ýmis­legt fleira. 

Eft­ir­minni­lega skemmti­legur fundur og fræð­andi, enda Bene­dikt reynslu­mik­ill og með yfir­burða­þekk­ingu á hinum ýmsu málum sem tengj­ast ímynd Íslands erlend­is. 

Eitt af því sem hann sagði, var að sterkasta vopnið sem Ísland hefði, þegar kæmi að orðstír um heim allan, væri ein­stak­lega jákvæð og góð ímynd sem íslenskt lista­líf hefði lagt grunn­inn að. Hvar sem hann hefði kom­ið, þá væri þetta alltaf það sem blasti við; góð og sterk ímynd Íslands þegar kæmi að menn­ing­ar­líf­inu og list­um.

Ótrú­legur árangur Hildar Guðna­dóttur á sviði kvik­mynda­tón­listar heldur áfram að vekja heims­at­hygli. Það var gaman að sjá það í beinni í gær, hér í Banda­ríkj­un­um, þegar hún tók við Golden Globe verð­laun­unum fyrir tón­list­ina í hinni stór­brotnu mynd Joker. Jóhann Jóhanns­son heit­inn tón­skáld hafði verið í sömu spor­um, á sínum tíma, og manni fannst þetta hálf óraun­veru­legt þá líkt og nú. 

Það að Hildur hafi verið með tón­list­ina í Cherno­byl þátt­unum – svo til sam­hliða því að Joker birt­ist á hvíta tjald­inu – verður að telj­ast með ólík­ind­um, og sýnir óvenju­lega mikla hæfi­leika og afköst. Tón­listin í þátt­unum er öllum þeim sem hafa horft og hlust­að, eft­ir­minni­leg.

Von­andi gefur þetta tón­inn fyrir Óskar­inn – þó það sé óþarfi að gera kröfu um það. En það má láta sig dreyma.

Það er hollt fyrir Íslend­inga að muna hvaðan útþenslan á sam­fé­lag­inu kemur oft á tíð­um. Hvernig okkur tekst að búa til ný sjón­ar­horn, stað­setja okkur utan við rammann, stinga á kýlum og stuðla þannig að fram­förum og nýsköp­un. Lista­menn eru í þessum hlut­verkum og hvernig hið litla íslenska lista­líf hefur stutt við íslenskt sam­fé­lag að und­an­förnu – og í gegnum tíð­ina – sýnir mik­il­væg­ið. 

Lista­menn vísa nefni­lega oft veg­inn, og á því verður von­andi almenn við­ur­kenn­ing. Ég hef áður skrifað um mik­il­vægi lista­manna og þá hvers vegna mér finnst að það þurfi að fjár­festa með mun ríku­legri hætti í starfi þeirra. Ég læt því nægja að tengja hér á tvo síð­ustu leið­ara um þessi mál. Ann­ars veg­ar, Að gera hlut­ina vel, og síðan Heil­indin á bak við hvíta fíla.