Rosa­legur asni var ég að vera ekki búin að finna mér kærasta fyrir næstu bylgju COVID-19, stóð ég mig að því að hugsa í ein­semd óþægi­lega kunn­ug­legri, síðan í vor. Á vor­mán­uðum kynnt­ist ég áður ókunn­ugri ein­semd, nístandi djúpri sem þó þjálf­aði ein­veru­vöðvann, þannig að stundum leið mér eins og munki í æfinga­búð­um. Í fleiri vik­ur, kannski sex, var ég að mestu leyti ein ef sonur minn var ekki hjá mér, nema fyrr­ver­andi mað­ur­inn minn kíkti stöku sinnum í kaffi. Ég man eftir sjálfri mér enda­laust einni á ráfi um tóm­lega borg, í öllum veðrum og vind­um, og ég man eftir því að halda að ég væri að veikj­ast þegar sonur minn var hjá föður sínum og ótt­ast að ég fengi aldrei að sjá hann aft­ur, því hann mætti ekki hitta mig ef ég væri orðin sýkt og þar sem ég hef verið með astma frá barns­aldri, ofan í fjörugt ímynd­un­arafl, ótt­að­ist ég sam­stundis hið versta. Á sama tíma veikt­ist nákom­inn ætt­ingi hættu­lega en eng­inn mátti heim­sækja hann svo ég ótt­að­ist um leið að sjá hann aldrei aftur og þá var eins og heim­ur­inn, eins og ég þekki hann, væri horf­inn.

Inni­lokuð í ein­veru

Ég er samt með ágætt þol í ein­veru. Ég er jú rit­höf­undur sem vinn flesta daga ein, alin upp í sveit fyrir tíma raf­rænna sam­skipta og hef búið árum saman erlend­is, fjarri vina- og ætt­ingja­net­um. Á yngri árum flækt­ist ég mikið ein, oft á putt­an­um, en ég fór til dæmis í mánuð til Madrídar bara til að þræða göt­urnar og eitt sinn hékk ég ein á ódýru gisti­heim­ili í París í tvær vikur til að telja á mér tærn­ar, svo gerð­ist ég líka ráðs­kona hjá ein­setu­bónda eitt sum­arið til að geta skrifað fjarri öllu, svo eitt­hvað sé nefnt. Ég hef alltaf notið þess að ráfa ein og aldrei ótt­ast ein­veru.

Að vera rit­höf­undur er svosem hálf­gert munka­starf, í upp­hafi COVID-­móð­unnar bjall­aði ég í vin­konu sem er líka rit­höf­undur og hún dæsti: Ég finn engan mun, þetta er bara eins og alltaf, ég ein heima að skrifa.

En þegar leið á, reynd­ist það vera öðru­vísi. Ein­veran sem fylgdi COVID-19 var af öðrum toga. Af því ég hafði ekk­ert val. Og ég hafði heldur ekki fólk í kringum mig til að rabba við um dag­inn og veg­inn, nema í síma eða á net­inu og í því felst ekki sama nær­ing­in. Ég var inni­lokuð í ein­veru, og hún þrengdi að mér.

Algjör skortur á nánd

Þegar vik­unum fjölg­aði í ein­ver­unni fann ég hvernig ský sett­ist í höf­uðið og fyllti út í hug­ann. Skýið stækk­aði þangað til það var orðið átak að vakna á morgn­ana, sama þótt ég gætti þess á hverjum degi að dansa, gera jóga eða hlaupa; hringja í nákomna, fara í göngutúr og elda eitt­hvað hollt. Á þessum vikum smakk­aði ég hvorki vín né borð­aði sæl­gæti en samt varð ég þyngri á mér. Krónísk þreyta sett­ist í mig, líkt og ég væri stöðugt þreytt, og ég gat ekki ein­beitt mér við neitt langa stund, hvorki að lesa bók né horfa á sjón­varp. Ég gat í mesta lagi skrifað smá en ekki lengi í einu.

Nið­ur­staða mín er sú að algjör skortur á nánd við full­orðnar mann­eskjur til lengri tíma étur upp get­una til að ein­beita sér, á furðu­legan hátt. Nánd er í ein­hverjum skiln­ingi lífs­nauð­syn­legt vítamín.

Ég var ekki ein um þetta ástand. Ég á ein­hleypa vini – og ég heyrði á mörgum að þeir upp­lifðu tæt­andi ein­semd. Og sumir upp­lifðu jafn­framt ótta um börnin sín, ein­hverjir af því að sam­skipti við maka buðu upp á það, aðrir af ótta við að veikj­ast og geta ekki haft börnin á heim­il­inu, þar sem er aðeins einn full­orð­inn ein­stak­ling­ur. Svo ekki sé minnst á ungt fólk, líf­fræði­lega knúið áfram að finna lík­am­lega nánd og spegla sig í sam­skipt­um. Búið að skamma það árum saman fyrir að vera alltaf á net­inu og nú er það skammað fyrir að mingla. Það hlýtur að vera ömur­legt í þessum aðstæðum að vera tán­ingur og þrá að tengja við ein­hvern.

Ég held raunar að veru­leiki þeirra sem eru í sam­búð og hinna sem eru ein­hleypir í COVID-ein­angr­un, sama á hvaða aldri, sé um margt ekki sam­bæri­leg­ur. Til marks um það hafa furðu nokkrir ein­hleypir spurt mig: Ætlarðu ekki að skrifa pistil sem heitir Ástin á tímum COVID?

Svo hér er hann.

Heim­kaup og Tinder

 Í sum­ar, þegar allt varð venju­legra um stund­ar­sakir, varð ég vör við að konur í kringum mig keyptu háþróuð sjálfs­fró­un­ar­tæki á Heim­kaup, til að stuðla að jákvæðri boð­efna­fram­leiðslu, og/eða skráðu sig inn á Tind­er, ef vera skyldi að þær vökn­uðu aftur upp í ein­angr­un, við það að missa vitið af skorti á nánd.

Eftir þessa sturluðu ein­veruraun próf­aði ég að fara inn á Tind­er, eitt­hvað sem ég hafði einu sinni áður prófað með giftri vin­konu sem var for­vitin svo eftir aðeins of mikið rauð­vín læk­uðum við tvær karl­menn í fífla­gangi og ég vakn­aði morg­un­inn eftir í smá skömm. En mér gekk ekk­ert betur í þetta skipti. Ég gat ekki tengt ein­lægt við þetta og end­aði með að súper­læka bróður minn. Eig­in­lega hefði ég viljað læka alla með við­kunn­an­legan svip, út á það eitt, en fannst óþægi­lega furðu­legt að tala við ókunn­uga menn í gegnum for­rit (bróðir minn vildi ekki sam­tal við mig á Tinder en hann er álíka sér­vitur þar og ég).

Raunar var ég ekki heldur ein að þessu sinni, heldur upp­hófst athæfið í smá flippi á kaffi­húsi með annarri vin­konu sem hafði líka upp­lifað COVID-ein­semd ein­hleyp­ings­ins – og raunar líka Loga Berg­mann sem sat for­vit­inn hjá okk­ur. Í hégóm­anum að sjá læk­in, svo­lítið tipsí, slys­að­ist ég til að borga Tinder 14.900 krónur fyrir eitt­hvað sem ég hef ekki hug­mynd um hvað er, ver­andi tækni­blind. Svo dag­inn eftir tímdi ég ekki að eyða for­rit­inu, þó að ég vildi ekki vera þarna, senni­lega búin að borga gyllta árs­á­skrift fyrir for­rit sem mér finnst óþægi­legt að hafa í sím­anum mín­um. Fyrir nú utan að hafa lækað alls­konar menn sem ég ætl­aði ekki að læka eða ekki lækað menn sem ég kann­ast við, og finnst vand­ræða­legt að hitta núna. Raunar held ég að ef ég væri skotin í ein­hverj­um, þá myndi ég aldrei læka við­kom­andi á Tind­er. Ég er of feimin til þess.

Tækni­blind­an, að rugl­ast í sveip­inu, náði hápunkti þegar ungur strákur spurði: Hey, Auð­ur! Hvað vilt þú eig­in­lega með ein­hvern dúdda í Kefla­vík eins og mig!

Og alla­vega tveir spurðu: Ert þú ananas­kon­an?

Fimm raun­veru­legar ást­ar­teng­ingar

Á Tinder flækt­ist ég í kjöl­farið inn í sam­töl og próf­aði að kíkja aftur inn, en fyrir mann­eskju sem ræður hvorki við að svara öllu í póst­hólf­inu sínu né á skila­boða­þráðum, þá var þetta orðið enn eitt lagið af ein­hverju sem beið þess að vera svar­að. Menn að segja hæ – og ég að taka séns­inn á að móðga ein­hvern, ef ég svar­aði ekki, svo ég sagði eitt­hvað til að segja eitt­hvað, létt og kurt­eist, próf­aði jafn­vel að spjalla, en fannst þetta ekki þægi­legt, þó að þetta væri ábyggi­lega vænstu menn. Eig­in­lega hef ég engan hvata til að tala við ein­hvern sem ég hef aldrei hitt, eygi ekki til­gang­inn með því, en auð­vitað er það ekki móðg­andi ef ég hef hvort sem er ekki hitt við­kom­andi. Ruglið í mér var farið að minna á Woody Allen (áður en upp komst um perra­skap hans) og mér leið frekar eins og ósjá­legum karli með kvíða­röskun en kúl konu að tékka á karl­mönn­um.

Fyrir til­stuðlan vin­kvenna próf­aði ég samt að tala meira við einn og fara á eitt deit en það minnti mig á skrýtið atvinnu­við­tal og ég ætla aldrei að gera það aft­ur. Ekk­ert með mann­inn að gera, bara súr­r­eal­ískar aðstæð­urnar að hitta ein­hvern ókunn­ugan til að verða mögu­lega skot­inn í við­kom­andi. Mér fannst þetta svo und­ar­legt að til að jafna mig eftir deitið tróð ég í mig stórri pönnu­köku með kanil á kaffi­húsi í eigu hlý­legrar kunn­ingja­konu.

Raunar eru vin­kon­urnar ennþá að hlæja að mér og lái ég þeim það ekki. Nið­ur­staða mín af þessu er sú að eig­in­lega er róm­an­tískara að hitta ein­hvern í blakkáti á Kaffi­barnum heldur en að fara á Tind­er. En það er svosem ekki róm­an­tískt held­ur.

Nándin í þakk­læti

Það er hund­leið­in­legt að vera ein­hleyp á tímum COVID & Tind­er. Mér finnst hvoru tveggja álíka óyf­ir­stíg­an­lega skrýt­ið. Að fara í Krón­una með gúmmí­hanska og grímu og eiga síðan að pikka sér mann í for­riti, eins og morg­un­korn í hillu í sama stór­mark­aði, þegar heim er kom­ið. Allt eins og hræði­leg vís­inda­skáld­sög­u-dystópía.

Því er ég búin að halda langar (og óþol­andi) ræður yfir vin­konum mín­um. Ég held því fram að ást­in, hvort sem er á tímum COVID-19 eða almennt, sá fágæt og dýr­mæt. Að hún rati til manns eftir dul­ar­fullum leiðum – og til ein­hverra, vissu­lega á Tind­er, þó að ég geti ekki til­einkað mér það – en hvernig sem hún ratar til manns, þá er mann­eskja mjög heppin að finna gagn­kvæma ást. Ein­hver staðar las ég að raun­veru­leg ást­ar­teng­ing verði í mesta lagi fimm sinnum á með­al­ævi, kerfið í okkur býður ekki upp á meira. Svo það er bjart­sýni að halda að maður finni hana með því að rétt kíkja inn á Tinder – þó að ég eigi alla­vega þrjár vin­konur sem hafa fundið ást­ina þar. Raunar sam­sinni ég þeim sem segja að þetta sé skárri sam­skipta­máti en að prófa sig áfram fullur á barn­um, sama hvað ég sagði um meinta róm­an­tík á Kaffi­barn­um. Segir sig raunar sjálft, nú þegar barir bjóða ekki einu sinni upp á kortér í þrjú-­sam­skipti.

En kannski var það hugs­ana­villa í mér að halda að ég hefði getað fundið bara ein­hvern kærasta fyrir nýju COVD-­bylgj­una! Ég held að það virki ekki þannig. Kannski má maður heita hepp­inn af hafa yfir höfuð upp­lifað gagn­kvæma ást og eiga góða sam­búð að baki, þó að hún hafi gengið sér til þurrð­ar. Ekki allir eru svo lánsamir að hafa fengið að upp­lifa gott sam­band í mörg ár. Svo nú ætla ég að ylja mér við góðar minn­ing­ar, ef þessi ein­semd varir næstu vik­urnar og hið opin­bera bannar mér að fara í sleik við ókunn­ug­an.

Ég ætla að hugsa um þakk­læti. Fyrir það sem ég hef lifað og átt – og get end­ur­lifað með sjálfri mér. Ég ætla að vita hvort ég finni ekki nægi­lega nánd í því liðna. Sér­fræð­ingar segja að þakk­læti geri okkur ham­ingju­söm. Þakk­læti seðjar til­finn­ing­arnar eins og ást­in; í þakk­læti býr nánd, sér­stak­lega í ein­angr­un. Ég ætla að njóta þess að vera þakk­lát fyrir lífið sem ég hef lifað því ef COVID-19 lýsir eitt­hvað upp, þá er það hversu dýr­mætt lífið er. Þetta er jú allt spurn­ing um hug­ar­á­stand, þessa marg­um­töl­uðu sjálfs­ást – þó að ég sé stressuð að upp­lifa mögu­lega aftur tíma eins og í vor. En ég get auð­vitað verslað á Heim­kaup, ef í hart fer.