Seint í gær­kvöldi skrif­aði ég eft­ir­far­andi færslu á Face­book: 

Í Schöneberg, hverf­inu sem ég bjó í á sínum tíma í Berlín, má sjá skilti með­fram einni götu með áletr­unum með til­skip­unum og reglu­gerðum sem hið opin­bera inn­leiddi á sínum tíma, þegar manns­líf urðu að skrif­finnsku. Köldum útreikn­ing­um. Það er skrýtið að lesa þessi skilti, á emb­ætt­is­manna­máli. Virð­ast eitt­hvað svo venju­leg, bara skilti, en orðin svo hrika­leg, dul­búin í venju­leika. Til­skip­anir og reglu­gerðir hins opinera. Kerf­ið. Skammt frá, í sama hverfi, er minn­is­varði með áletrun sem minnir veg­far­endur á að þeir megi aldrei gleyma ... Að vitna í þennan tíma, í þessu landi, er klisja. Samt, klisjur eru ekki klisjur af ástæðu­lausu. Táknin búa í minni mann­eskj­unn­ar, sagan, end­ur­tekn­ing­in. Barn sem fer hrætt út í óvissu og lífs­hættu­legar aðstæður gerir ekki grein­ar­mun á því hverjir reka það burt, á hvaða for­send­um, í hvaða landi, hvenær. Það er bara hrakið burt. Í nótt, á morgun ... hrekjum við börn út í hætt­ur, óör­yggi og mögu­lega hryll­ing.

Ég veit ekki hversu marga svona statusa ég hef skrifað í gegnum tíð­ina. Í dag hefur Face­book­mengið mitt logað vegna Kehdr-­fjöl­skyld­unnar frá Egypta­landi sem á að vísa úr landi, logað þannig að mér hefur fund­ist ég skynja meiri reiði, í bland við von­brigði, en oft áður. 

Eina ferð­ina enn upp­lifir maður van­mátt við að fylgj­ast með afgreiðslu mála barna í við­kvæmri stöðu, raunar man ég ekki hversu oft maður hefur fylgst með og reynt að hafa áhrif í slíkum mál­um. Meðal ann­ars með því að hafa látið á það reyna að kjósa VG – eins og lík­ast til fleiri. 

Þetta er kannski stysti pist­ill sem ég hef skrif­að. Af því að í stuttu máli blasir þetta ein­fald­lega svona við manni: Það er erfitt að rök­styðja annað en að afgreiðsla þessa máls sé í anda stefnu rík­is­stjórn­ar­innar – og þar með VG – í mál­efnum fólks í leit að alþjóð­legri vernd. Ein­hverjir vilja verja VG með því að vísa í ráð­herraræði en við­búið var að mál myndu æxl­ast svona á vakt þess­arar rík­is­stjórnar með Sjálf­stæð­is­flokk­inn í dóms­mála­ráðu­neyt­inu. Í núver­andi rík­is­stjórn­ar­sam­starfi munu þau lík­ast til þró­ast áfram á þessa leið, miðað við útlend­inga­frum­varpið sem hefur velkst um í kerf­inu síð­ustu miss­eri. Frum­varp sem hefur sætt alvar­legri og marg­þættri gagn­rýni frá ófáum aðilum og stofn­unum – sem þunga­vigt er í. 

Rík­is­stjórnin er sam­kvæm sjálfri sér í þessu máli. Og þar stendur hníf­ur­inn í kúnni. Máls­háttur sem mig minnir að Einar Örn Bene­dikts­son í Syk­ur­mol­unum hafi hnoðað sam­an, á ágæt­lega við um VG þessa stund­ina: Það skiptir ekki máli hvað þú get­ur, heldur hvað þú ger­ir. 

Í þessu máli virð­ist nefni­lega ýmis­legt hægt að gera. Það á að vera hægt að leita lausna með far­sæld barn­anna í huga og standa um leið með svo mörgum sem kusu VG til valda. Ég fæ ekki betur séð en að ger­legt væri á ýmsan hátt að rök­styðja það að leyfa fjöl­skyld­unni að vera, með vísan í sátt­mála og innri stíga kerf­is­ins. Að gera það ekki er póli­tísk afstaða. Póli­tískur vilji. Póli­tísk stefna.