Hvað er borg án mann­lífs­ins? Glettna bros pars­ins sem gengur um hönd í hönd í mat­vöru­versl­un­inni. Eldri herra­maður sem kinkar blíð­lega kolli þegar hann gengur fram hjá. Listaflóran sem glæðir lífið og hjörtu okkar sínum skörp­ustu og björt­ustu lit­um. Þegar brosin hverfa bak við grím­urnar og herra­mað­ur­inn roskni situr ein­angr­aður heima til að gæta að heilsu sinni finnum við að það er eitt­hvað sem vant­ar.

Fólk. Nánd. Menn­ing. Mann­líf. Sam­vera. Við erum félags­verur og við nærumst á okkar sammann­legu reynslu. Árið 2020 hefur gert okkur vís­ari um merk­ingu þess að vera hluti af sam­fé­lagi. Til­heyra. Vera hluti af heild. Hvað það er okkur kært. Líka að standa saman að erf­iðum áskor­unum í þágu okkar allra. Þegar eitt okkar fellur föllum við öll. Ekk­ert okkar er frjálst fyrr en við verðum öll frjáls – orð gjarnan notuð um mann­rétt­inda­bar­áttu en nú eiga þau við á enn bók­staf­legri hátt en áður. For­senda þess að losna úr krumlum Covid er að við losnum öll

Íslend­ingar hafa mælst sem meiri ein­stak­lings­hyggju­þjóð en nágranna­þjóð­irnar sem eru sam­fé­lags­lega mið­aðri. Ein­stak­ling­ar, sem hafa hlut­falls­lega mikið pláss undir hvern rass á eyju úti í Atl­ants­hafi þar sem mik­ils sam­neytis hefur aldrei gerst þörf, hafa orðið hálf­gerð eylönd. En nú þurfum við svo sann­ar­lega hvert á öðru að halda. Ekki bara til að sigr­ast á veirunni eða til umönn­unar á við­kvæmum tímum heldur hefur okkur orðið ljóst sem aldrei fyrr hve dýr­mæt við erum hvert öðru. Kannski þessi sammann­lega reynsla sem Covid-19 er færi okkur þéttar saman sem það sam­fé­lag sem við erum?

En fleira hefur orðið okkur ljóst. Ekki bara merk­ing þess að vera sam­fé­lag heldur merk­ing þess að vera raun­veru­lega ein. Mörg okkar hafa upp­lif­að, jafn­vel í fyrsta sinn, að vera gjör­sam­lega ein­angr­uð; inni­lok­uð, bönn­uð, fjar­lægð frá sam­fé­lag­inu. Frelsið sem var okkur svo sjálf­sagt hvarf á auga­bragði. Þá birt­ist mik­il­vægi þess að eiga ein­hvern að sem getur sinnt okk­ur. Séð okkur fyrir nauð­synjum þegar við getum ekki almenni­lega hjálpað okkur sjálf. Að upp­lifa slíka ber­skjöldun og varn­ar­leysi sem það er að vera að mestu leyti háð öðrum um aðstoð er eflaust nýlunda fyrir marga. En fyrir suma er það lífið sjálft, á hverjum degi. Og fyrir suma í þeirri stöðu er ekki endi­lega mikið per­sónu­legt bak­land til staðar sem getur stigið inn og aðstoð­að. Kannski þessi sammann­lega reynsla sem Covid-19 er færi okkur meiri víð­sýni, aukna mýkt og náunga­kær­leik?

Covid-19 lagði undir sig árið 2020 og breytti öllum okkar áætl­un­um. Tók frá okkur tæki­færi, upp­lif­anir og ást­vini. Tak­mark­aði okk­ur, teymdi okk­ur, hélt okkur í greipum sér. Færði okkur von en líka von­brigði. En Covid-19 færði okkur einnig á áður óþekktar slóð­ir. Færði okkur íslenskt sum­ar, króka og kima ótrú­legrar nátt­úru sem við hefðum ann­ars misst af. Færði okkur inn­sýn, auk­inn skiln­ing, nýtt sam­hengi. Covid-19 hefur tekið og tek­ið. En ef við viljum getum við líka ákveðið að þiggja.

 Höf­undur er odd­viti Pírata í Reykja­vík­ur­borg