Hvað fær franskar ung­lings­stúlkur til þess að flýja til Sýr­lands og fara berj­ast fyrir íslamska ­rík­ið? Und­ir­búa hryðju­verka­árásir í eigin landi? Dag­blaðið Le Monde birti nýlega athygl­is­verða blaða­grein um þetta mál sem ­byggir á lög­reglu­rann­sókn á nokkrum ung­lings­stúlkum sem eru ýmist á leið til­ ­Sýr­lands eða ný komnar það­an.

Slík rann­sókn hefur aldrei þekkst áður í Frakka­landi. Hún bein­ist að frönskum börn­um,  ósköp venju­leg­um, ráð­viltum ung­lings­stúlkum á aldr­inum fjórtán til nítján ára sem hættu­legir menn hafa ruglað í og heila­þveg­ið. Stúlkur á gelgju­skeið­inu, í vand­ræðum með sjálfs­mynd­ina, fram­tíð­ina, aðstæður sínar og þrá ann­ars­konar líf – í þessu til­felli íslamska öfga­stefnu og fá að drepa í nafni Allah.

Þær koma úr venju­legum milli­stétt­ar­fjöl­skyld­um, hanga í tölv­unni og hafa mán­uðum sam­an­ rabbað við hátt­setta menn íslamska rík­is­ins. Þetta er saga af fimm stúlk­um; t­vær þeirra eru þá þegar komnar til Sýr­lands, hinar þrjár hafa heitið þess að fremja hryðju­verk í Frakk­landi.

Stroku­barnið Léa 

Léa er fjórtán ára gömul stúlka sem býr í Par­ís. Fyr­ir­mynd­ar­nem­andi en við­kvæm og á erfitt með tjá sig, grætur oft að ástæðu­lausu. Hún kemur úr múslima­fjöl­skyld­u, faðir hennar er ætt­aður frá Alsír en er trú­laus. Móðir hennar ber ekki slæð­u. Þetta er frjáls­lynd, venju­leg, frönsk fjöl­skyla. En allt í einu fyrir tveim­ur árum síðan fær Léa skyndi­lega mik­inn áhuga á Islam og fer að hylja and­lit sitt ­með slæðu, sem vekur dræmar und­ir­tektir á heim­il­inu.

Þann 18. júní 2014 lætur stúlkan sig hverfa. Á þeim tíma þegar bekkj­ar­fé­lagar hennar í gagn­fræða­skól­an­um eru að mæta á mötu­neytið er hún á leið­inni með 12:25 lest­inni til Amster­dam. ­Klukkan 18:15 sendir hún pabba sínum síma­skila­boð, í síð­asta sinn, og stígur um ­borð í flug­vél á leið til Ist­an­búl. Síðan tekur við tíu tíma ferða­lag í rútu og þá er hún komin að landa­mærum Tyrk­lands og Sýr­lands. Þar er tekið á móti henn­i og hún keyrð til Rakka í Norð­ur­-­Sýr­landi. Á einum degi hefur líf henn­ar ­gjör­breyst – hún er orðin rík­is­þegn „Calip­hate“ – þáttak­andi í bylt­ingu íslamska rík­is­ins og hún er sam­stundis kynnt fyr­ir­ til­von­andi eig­in­manni sín­um, sem er átta árum eldri en hún.

Hún skild­i eftir lítið kveðju­bréf heima hjá sér, setti það undir dýn­una í rúm­inu sínu:

„Þið eruð vafa­laust upp­full af á­hyggj­um, en eftir tíu klukku­tíma verð ég orð­inn með­limur ríkis þar sem ég get ­stundað trú mína eðli­lega og af fullri reisn. Ég er komin til hinnar heilög­u ­borgar Cham í Sýr­landi; komin til fyr­ir­heitna lands­ins, dögun hins nýja heims er í nánd. Ég yfir­gaf ykkur vegna þess að ham­ingja mín er í húfi, ég vil fá að lifa í trúnni. Pabbi afneitar djil­beb og mamma, þú leyfir mér  ekki að hætta í skól­an­um“

Léa, ókunnug um skil­grein­ingu Cham eða al-S­ham, sem sögu­lega vísar til stórs svæðis á Mið­aust­ur­löndum en ekki borg­ar, lætur þess ekki get­ið hvar hún hyggst fara eða hvað bein­línis bíði henn­ar. Hún veit það ekki sjálf á þess­ari stundu. Franska lög­reglan og leyni­þjón­ustan kemst fljót­lega að því að hún hefur und­an­farið verið í sam­skiptum á Face­book við Abu Saad Al Mag­hrebi, víga­mann íslamska rík­is­ins, sem er franskur rík­is­borg­ari, fæddur í Nimes.  

Þeir sem rann­saka málið kom­ast síðan að því að rétt áður en hún yfir­gaf heim­ili sitt var hún sömu­leiðis í sam­bandi við aðrar ungar stúlk­ur í Frakk­landi. Meðal ann­ars Camil­le, fimmtán ára göm­ul, búsett í Suð­ur­-Frakk­landi. Þótt hún komi frá algjör­lega trú­lausu heim­ili, faðir hennar ætt­að­ur­ frá Alsír og móðir hennar kemur frá kaþ­ólsku heim­ili, þá hefur hún algjör­lega frelsast; er til­búin að fórna lífi sínu, flýja til Sýr­lands og berj­ast þar ­fyrir íslamska rík­ið. Allt eftir að hafa lesið greinar á net­inu og verið þar í sam­skiptum við öfga­fólk. Léa og Camille ræða saman um stríð­ið, trúnna og fram­tíð­ina.

Léa er líka í sam­skiptum við Juli­ette sem býr í Norð­ur­-Frakk­landi og hefur snú­ist til íslamskrar trúar á aðeins einu ári, hyl­ur and­lit sitt og fer reglu­lega í mosk­una. 

Camille og Juli­ette eru kall­aðar til yfir­heyrslu hjá lög­regl­unni, tveimur dögum eftir hvarf Léu. Þær við­ur­kenna að hafa verið í sam­bandi við hana en neita að hafa tekið þátt í brott­hvarfi henn­ar. Camil­le ­seg­ist samt skilja þessa ákvörðun og segir við lög­regl­una:

„For­eldrar mínir eru ­trú­leys­ing­ar. Ég er Salafi. Ég vil til­heyra íslamska rík­inu. Fyrir mér er það Sann­leik­ur­inn“

Lög­reglu­menn ­trúa vart því sem þeir sjá og heyra. Venju­leg, frönsk ung­lings­stúlka upp­full af ­trú­ar­hita og í víga­hug sem vill drepa í nafni Allah.

Þann 14. ágúst spjallar Camille við vin­konu sína á Net­inu; Fatimu sem er sautján ára ­göm­ul. Þær eru hund­fúlar yfir því að geta ekki kom­ist til Sýr­lands til þess að berj­ast.

Þær tala um sprengju­árás í Frakk­landi sem önnur frönsk stelpa, Vanessa, nítján ára gömul hefur hvatt þær til þess að taka þátt í. Vanessa er alin upp í krist­inni trú, en er orð­in múslimi og nýgengin til liðs við öfga­sveitir í Sýr­landi, mán­uði á undan Léu.

„Hvað er þetta ka­mikaze?“ 

Það er lyg­inni lík­ast að fylg­ast með sam­skiptum þess­ara ung­lings­stúlkna á net­in­u. Orða­skiptin lýsa reiði, von­brigð­um, gyð­inga­hat­ri, leið­ind­um, sjálfs­morðs­hug­leið­ing­um og ofbeldi:

Camil­le: -Ef ég get ekki farið til­ ­Sýr­lands ætla ég að taka þátt í kamikaze In Sha Allah.

Fatima: -  Kamikaze hvað?

Camil­le: - Þú bara sprengir spengju.

Fatima: - Hvar? Ég ætla að reyna ver­a ­með!

Camil­le: - Við ætlum að ráð­ast á rík­is­stjórn­ina! Helst við Eif­fel-­turn­inn.

Fatima: - Já, en þar gætu ver­ið múslim­ar.

Camil­le: - En, við reynum líka að ráð­ast á gyð­inga­hverf­in.

Fatima: - Já! Það er lík­a ­gyð­inga­hverfi í Lyon.

Þessi hryðju­verka­árás stúlkn­anna er langt frá því að vera þaul­skipu­lögð en Camille hefur samt lýst því að hún ætli að stela skot­vopnum frá föður sín­um. Sam­ræð­urnar og sam­skipt­i þeirra eru upp­full af andúð á gyð­ing­um. Camille er aftur kölluð til yfir­heyrslu og segir þar:

„Ég er ekk­ert endi­lega öfga­mann­eskja. Að drepa í nafni Allah eða deyja í sjálfs­morðsárás – þetta er eðli­legur hlut­i þess að trúa og lifa í trú“

„Þú ættir að sjá hann – hann er ógeðs­lega sæt­ur“ 

Umræð­urnar snú­ast um líf og dauða, borg­ara­styrj­öld en líka gelgju­legt rabb um her­menn íslamska ­rík­is­ins, hug­rekki þeirra og dáð­ir, og hversu flottum skóm þeir klæð­ast. 

Camil­le: Og í gær, þú veist, þetta var á Face­book, ég sá mynd af bróð­ur, þú veist, uh ... þetta var svona Abu Guitone dæmi, þú skil­ur?

Fatima - Abu hvað?

Camil­le: - Og, alveg rosa­legt. Hann ­fórn­aði sér! Algjör­lega machallah (Guðs vilj­i), ég meina. Þú hefði átt að sjá þetta. (hlær)

Fatima: - Já?

Camil­le: - Þú ættir að sjá hann, hann er í ógeðs­lega kúl her­manna­fötum og í Air Max skóm.

Fatima: - Er hægt að fá Air Max í Cham?

Camil­le: - Já, þeir eru með Air Max. Þegar þeir fórna sér, fá þeir að velja sér föt, þeir eru allir í Air Max. Þú veist Air Max – tenni­stýp­an.

Þess­ar ung­lings­stúlkur sem hafa heill­ast af íslamska rík­inu, sjálfs­morðsárásum og styrj­öld­um er ekk­ert eins­dæmi. 867 til­felli hafa verið til­kynnt til franska inn­an­rík­is­ráðu­neyt­is­ins, öfga­fullir franskir ung­lingar sem lík­legir eru til þess að fremja hryðju­verk. Sí­fellt fleiri franskar konur ganga til liðs við íslamska rík­ið: Þær voru um 12% (218 kon­ur) af öllum þeim Frökkum sem fóru til Sýr­lands til þess að berjast, nú eru þær um 35% (593). Þriðj­ungur þeirra hefur snú­ist til íslamskrar trúar á síð­ast­liðnum árum. Þær virðast, af ein­hverjum ástæðum vera rót­tæk­ari en aðr­ar ­konur í þessum sam­tök­um. Þessar ungu stúlkur vekja mikla eft­ir­tekt hjá her­mönnum íslamska rík­is­ins, sem reyna gjarnan að kom­ast í sam­band við þær og lokka þær til sín.

Camil­le ­segir frá þessu í spjalli við vin­konu sína:

„Já, og margir bræður fóru að biðja mig um að gift­ast sér og allt! Eftir að við urðum vinir á Face­book. Þeir eru mjög vin­gjarn­legir og hjálp­leg­ir. Gefa manni góð ráð eins og: „Ekki fara í mosku í Frakk­landi, það er ekki kennt rétt Islam þar, hið rétta Islam er í Cham, við munum kenna þér allt, treystu okkur kæra syst­ir“ – Ég er búinn að fá ­fullt af bón­orð­um, ég á eftir að enda með 50 eig­in­menn þarna.“

Abu Saad Al Mag­hreb, 22 ára gam­all víga­mað­ur, ætt­aður frá Frakk­landi, sem lokk­aði hina 14 ára gömlu Léu til Sýr­lands hefur sent öllum þrem­ur, Léu, Camille og Juli­ette bón­orð. Hann var fyrsti Frakk­inn til þess að birt­ast opin­ber­lega og segj­ast berjast ­fyrir íslamska rík­ið. Nýlega sást hann í mynd­bandi á net­inu þar sem hann fagn­aði árás­unum í París 13. nóv­em­ber 2015.

Al Magreb hefur lengi elsts við stelpur á net­inu sem sýna íslamskra rík­inu áhuga, rætt við þær og veitt þeim ýmis­konar ráð­legg­ing­ar. Hann þykir beita miklum þrýst­ing­i og hvetur þær til þess að koma til Sýr­lands hið fyrsta áður en landa­mærum þar verði lok­að. 

Dóms­kerfið og frönsk við­ur­lög 

Hvern­ig bregð­ast dóm­stólar við þessum stúlk­um? Telj­ast þær hættu­legar í heima­land­i sínu? Eða eru þær ef til vill hættu­leg­astar sjálfum sér? Þrjár konur sem hafa snúið aftur frá Sýr­landi sitja nú í frönsku fang­elsi. Það er frekar litið á þessar konur sem fórn­ar­lömb en stríðs­menn. Ungar konur sem ganga til liðs við íslamska ríkið hafa þurft að þola hópnauðg­an­ir, pynt­ingar og ýmis­konar við­bjóð og snúa gjarnan til baka, til síns heima­lands, nið­ur­brotnar og örvinglað­ar. Þetta er í flestum til­fellum ráð­villt, ungt og hvat­víst fólk sem hefur enga hug­mynd um hvað raun­veru­lega bíður þeirra.

Sam­kvæmt hug­mynda­fræði íslamska rík­is­ins eiga konur ekki að taka þátt í átökum – þær eiga að sjá um hús­verk­in, ala upp börn og þjóna karl­mann­in­um, en margir hryðju­verka­sér­fræð­ingar telja engu að síður að þær séu oft mun öfga­fyllri en þeir karl­menn sem ganga til liðs við íslamska rík­ið. 

Mál þess­ara frönsku stúlkna, sem hér hafa verið rak­in, eru til með­ferðar hjá frönskum ­dóm­stól­um. Vanessa er ein þeirra kvenna sem hafa snúið aftur til Frakk­lands. Hún yfir­gaf Sýr­land og eig­in­mann sinn í júlí 2015 og situr nú í frönsku fang­elsi. Eftir sjálfs­morð­stil­raunir í fang­els­inu hefur verið reynt að flýta máli henn­ar. 

Dóm­stólar og lög­reglu­yf­ir­völd eiga í vand­ræðum með að afgreiða og rann­saka þessi flóknu og við­kvæmu mál. Frakkar eru opin­ber­lega í stríði við íslamska rík­ið, lög­reglan hefur fengið víð­tækar heim­ildir til að koma böndum á hryðju­verka­menn og ­neyð­ar­lögin gilda enn í Frakk­landi.

Hvernig ber að taka á málum þess­ara ungu stúlkna, sem sumar hverjar eru enn ólög­ráða börn? Camille situr í sér­stöku barnafang­lesi. Hún hefur fengið að hitta fjöl­skyld­ur ­barna sem hafa flúið til Sýr­lands til þess að berj­ast. Þegar hún kom fram fyr­ir­ ­dóm­stóla í sept­em­ber 2014 reyndi hún að draga í landi með öfga­skoð­anir og sagð­i að hún hefði verið heila­þvegin og ekki með sjálfri sér. Lög­reglan telur þó að hún sé úlfur í sauða­gæru, hættu­legur víga­maður íslamska rík­is­ins sem þrá­i ekk­ert heit­ara en að berj­ast áfram í Sýr­landi. Í jan­úar síð­ast liðnum var ­feng­els­is­dómur hennar fram­lengd­ur.

Greinin er laus­lega þýdd úr Le Monde. Upp­runa­legu grein­ina má lesa hér.