Nú stendur yfir söfnun á Karolina­fund til að mæta hluta kostn­aðar við útgáfu á geisla­diski þar sem Árni Krist­jáns­son píanó­leik­ari (1906 – 2003) leikur ein­leiks­verk eft­ir Moz­art, Beet­hoven og Chopin. Þór­ar­inn Stef­áns­son er einn þeirra sem standa að söfn­un­inni. Kjarn­inn hitti Þór­ar­inn og tók hann tali.

Hver var Árni Krist­jáns­son og hvað var hann þekkt­astur fyr­ir?

„Hér er um að ræða merki­lega útgáfu með þeim píanó­leik­ara og kenn­ara frá síð­ustu öld sem lýsa má sem föður íslenskrar píanó­menn­ing­ar, ef ég má taka svo til orða. Þegar ég segi þetta þá á ég við að Árni hafði lag á gæða kennsl­una og píanó­leik sinni slíku lífi að sam­ferða­menn hans gátu ekki annað en hrif­ist með. Árni var einn atkvæða­mesti píanó­leik­ari og –kenn­ari okkar á síð­ustu öld og hafði afger­andi áhrif á píanó­leik­ara og aðra tón­list­ar­menn sem nú starfa hér á landi. Ekki eru til marg­ar hljóð­rit­an­ir af ein­leik Árna en þó nokkrar af sam­leiks­verkum og hafa þær verið gefnar út að ein­hverju leyti. Það er því mik­il­vægt að halda á lofti minn­ingu Árna sem ein­leik­ara með útgáfu þessa disks með ein­leiks­verk­um. Auk þess má segja að útgáfan varð­veiti per­sónu­lega nálgun Árna í túlkun á tón­list og einnig ákveð­inn tíð­ar­anda lið­ins tíma.“

Hvaða verk koma til með að vera á geisla­diskn­um?

„Hljóð­ritin eru frá ólíkum tím­um, Sónata Beet­hovens op. 109 var hljóð­rituð í Lands­síma­hús­inu við Aust­ur­völl árið 1947, Sónata Moz­arts í C dúr í Stúdío 1 á Skúla­götu 4 í júlí 1961 og ýmis smá­verk eft­ir Fryderyk Chopin í Háskóla­bíói árið 1983. Disk­ur­inn spannar því stóran hluta í starfsævi Árna og inni­heldur verk eftir tón­skáld sem stóðu honum nærri.“

Hvert er mik­il­vægi þess að gefa út ein­leik­inn hans?

„Árni Krist­jáns­son var mik­ils­virtur píanó­leik­ari og -kenn­ari og minn­ast nem­endur og sam­ferða­menn hans með hlý­hug og virð­ingu. Jón Nor­dal tón­skáld kemst svo að orði í minn­ing­ar­grein árið 2003, “Árni var gæddur fágætri gáfu hins mikla kenn­ara sem sumir telja jafn­vel vera enn sjald­gæfari en sjálf lista­gáf­an. Það var ógleym­an­legt að vera í tímum hjá honum þegar hann sveif um geim­inn og hreif nem­endur sína með sér inn í dul­heima list­ar­inn­ar. Það var sann­ar­lega mikið happ fyrir íslenska tón­list þegar hann kom heim árið 1933 eftir sína löngu náms­dvöl erlendis og hóf kennslu við Tón­list­ar­skól­ann í Reykja­vík. Þá urðu þátta­skil og lagður var grunnur að æðra námi í píanó­leik hér á landi. Árni Krist­jáns­son fædd­ist árið 1906 á Grund í Eyja­firði og lést árið 2003. Auk starfa sinna sem flytj­andi og kenn­ari, liggja eftir hann skrif af ýmsu tagi um tón­list og tón­skáld. Hann var einnig virkur í félags­málum tón­list­ar­manna; einn af stofn­endum Félags íslenskra tón­list­ar­manna og var for­maður þess um skeið og for­maður tón­list­ar­nefnd­ar NOMUS. Árni sat einnig í stjórn Sin­fón­íu­hljóm­sveitar Íslands og Banda­lags íslenskra lista­manna. Hann gegndi um ára­bil stöðu Tón­list­ar­stjóra Rík­is­út­varps­ins.“

Hægt er að styrkja verk­efnið hér.