„Skáldið er dautt og ljóðið er blóð­ið.“

Í stuttu máli sagt var það fæstum harmdauði og sumum til­efni til fagn­að­ar. Hins vegar virð­ist gilda um skáld­ið, rétt eins og um Jesúm og Obi-Wan ­Ken­obi, að það hvílir illa í gröf sinni, rís raunar sam­stundis upp mátt­ugri en nokkurn tíma áður og mun þaðan koma að dæma lif­endur og dauða.

Vandi ljóðs­ins fel­st ­nefni­lega ekki í náþefnum per ­se, heldur fyrst og fremst í van­nýt­ingu á öfl­ugum ilm­efn­um.

Með öðrum orð­um, ljóðið er of reiðu­búið að skrifa vilj­ugt undir eigin dauða­dóm og trítla

hvís­landi niður slóða far­sællar glöt­un­ar. Þessu vill Ægir Þór breyta. Ekki yrkja heldur öskr­a! er mottóið í þessum tveim bókum sem skáldið hyggst gefa út fyrir árs­lok. Báðar eru bæk­urnar bað­aðar í ammón­íakblönd­uð­u alka­hóli svo jafn­vel svæsn­ustu skötu­á­huga­menn fá tár í augun við lestur þeirra.

Hvernig kvikn­aði hug­myndin að verk­efn­inu?

„Ljóð eru einn af þessum hlutum sem eiga sér almennt hvorki upp­haf né endi. Ljóð eru líf,

flæði, kao­tísk í (ó)eðli sínu. Að því sögðu þá eru þær tvær bækur sem þetta verk­efni snýst

um fyrri tvær bæk­urnar í áætl­uðum fjór­leik. Allt eru þetta ljóð sem spinn­ast út úr sömu

þem­um, sem fara í ólíkar áttir og sem ég hef flokkað niður eftir áhersl­um. Upp­sprettan er

lífs­reynsla, ekki endi­lega eitt­hvað dramat­ískt (og alls ekki harm­þrung­ið), heldur frekar

eitt­hvað sem kalla mætti lífslær­dóm hinnar kátu böl­sýni. Elstu ang­arnir teygja sig ein 3-4 ár

aft­ur, aftur í tíma­bil í lífi höf­undar sem mætti (klisju­lega) kalla lífskrís­u; snemma­lífskreppu

hef ég heyrt þetta nefn­t. ­Upp­úr til­raunum til að yfir­stíga þá kreppu flæða þessi ljóð en taka

fljót­lega á sig almenn­ari mynd, umhverf­ast í sam­fé­lags­rýni. Svo kviknar hug­myndin að

flokkun og skipt­ingu verks­ins fyrir rúmu ári síð­an. Hug­myndin er ­sem sag­t að þetta sé

eins­konar rök­semd­ar­færsla, heim­speki­rit­gerð í bundnu máli. Ekki svo að skilja að þetta

séu rök­leg ljóð, þetta er póst­módernískur fjandi sem ­gagn­rýn­ir ekk­ert meira en sitt eigið

sjálf. Engu að síður er eitt­hvað í lík­ingu við kynn­ingu við­fangs­efn­is-um­fjöll­un-­gagn­rýni-

úrlausn í gang­i.“

„Þemun er nokkur en flæða öll úr sömu upp­sprettu. Köllum það rann­sókn á

til­vist­ar­grund­velli mann­eskj­unn­ar, sem ein­stak­lings (í sam­fé­lagi) og sem heild­ar, sem

teg­und­ar. Það er að segja, hvernig er (best) hægt að lifa í þessum heim, þar sem allt er að

fara til fjand­ans (þótt lífs­skil­yrði hafi aldrei verið betri (fyrir okkur heppnu í það minnsta)).

Það eru ­sem sag­t t­vær meg­in­þræð­ir. Ann­ars vegar stak­ið, ég-ein­stak­ling­ur­inn, hins vegar

þjóð­fé­lag­ið-­sam­fé­lag­ið-­mann­fé­lag­ið-­nátt­úr­an. Þetta eru ekki aðskildir þættir heldur flétt­ast

þeir sífellt sam­an. Mann­eskjan er ekki til í tóma­rúmi. Eng­inn er eyja (ekki einu sinni Ísland),

allt teng­ist og spilar sam­an. Fyrir þá sem eru ekki að fylgja þessu þá eru helstu þemun

umhverf­is­mál, það að fóta sig í heim­inum og leiðir til að bregð­ast við þeim vanda­málum

sem að okkur steðja.“

„Þetta eru mínar bæk­ur, en ég vil gjarnan lesa bækur ann­arra líka, sér­stak­lega ljóða­bæk­ur.

Það sem meira er, ég vil gefa þær út. Í því skyni er rétt að benda á að bækur þessar verða

gefnar út undir merkjum Enda­hnúta útgáfu, sem ég rek. Mig langar til að gefa út aðra

höf­unda og er með verk­efni í bígerð til þess að koma því í kring. Nánar til­tekið langar mig

að gefa nýjum skáldum tæki­færi á að koma sínum fyrstu verkum út, að byrja að geta sér

nafn. Í því skyni hef ég í hyggju að leggja hluta af (von­andi) ágóða af sölu þess­ara bóka til

hliðar til þess að geta greitt kostnað af útgáfu fyrir skáld sem langar að gefa út hjá

Enda­hnútum (sem þarf ekki að vera ljóð). Áhuga­samir geta sent hand­rit á.

enda­hnut­ar@g­mail.com.“

Hér er hægt að skoða og styrkja verk­efn­ið.