Takes­hi Mi­yamoto er jap­anskur ljós­mynd­ari sem býr í Par­ís. Hann heim­sótti Ísland fyrst árið 2011 og kynnt­ist þá mörgum heima­mönnum í gegnum Mary Ellen Mark, banda­rískan ljós­mynd­ara með tengsl við land­ið. Mi­yamoto ­féll sam­stundis fyrir Íslandi, sér­stak­lega vegna þeirrar jákvæðu orku sem hann fann streyma frá heima­mönn­um, og auð­vitað nátt­úr­unni.

Nú vinnur hann að því að gefa út ­spect­rum, fyrstu ljós­mynda­bók sína sem fjallar meðal ann­ars um leit­ina að jafn­væg­inu milli lík­ama Mi­yatomo og sjálfs­myndar hans. 

Hann safnar nú fyrir útgáfu bók­ar­innar á Karol­ina Fund.

Miyatomo ­seg­ist alltaf hafa verið for­vit­inn um fjöl­breytni og erlenda menn­ingu. „Út­frá mínum fyrstu minn­ingum var mér strax ljóst að kyn­hneigð mín var frá­brugðin öðr­um. Ég stóð oft frammi fyrir áskor­unum varð­andi hefð­bundnar staðalí­myndir af karl­mennsku í Jap­an. Bar­átta mín hefur leitt til þess að ég lagði stund á lang­tíma ljós­mynda­þema til að túlka karl­mennsku á ný í þessum nútíma heimi og skjal­festu hans.“

Í gegnum það ferli rakst hann á Ísland og seg­ist hafa fundið svarið sem hann var að leita að. „Í fyrstu heim­sókn minni til Íslands árið 2011, eftir að hafa farið á ljós­mynda­smiðju Mary Ellen Mark í Reykja­vík, kynnt­ist ég mörgum ágætum Íslend­ing­um. Ég heill­að­ist af áreynslu­lausum stíl þeirra þegar þeir afhjúp­uðu við­kvæmni sína og varn­ar­leysi, svo og sjálfs­traust og styrk. Ísland er í for­ystu fyrir jafn­rétti kynj­anna og það var sá grunnur ein­stak­lings­frelsis sem hjálp­aði mér einnig að stunda lang­tíma­verk­efni mitt með þemað karl­mennsku.“

Þeg­ar Mi­yatomo ­upp­lifði hart og dimmt víð­erni íslenskrar nátt­úru, skynj­aði hann að á milli nátt­úr­unnar og manns­lík­am­ans er eitt­hvað sem lík­ist titr­ingi. „Ég átt­aði mig á því að bæði nátt­úran og menn­irnir eru alltaf að hreyfa sig á þessum kraft­mikla tví­skauta ás milli styrks­ins þar sem virð­ing okkur liggur og veik­leika sem gerir okkur blíð og við­kvæm.

Á þess­ari löngu veg­ferð verk­efn­is­ins míns und­an­farin tíu ár gat ég hægt og rólega sætt innri átök mín. Hjartað mitt lækn­að­ist og ég sam­þykkti loks­ins það sem ég er í dag.“

Hann segir áhuga sinn á ljós­myndun hafa vaknað á ferða­lög­um. „Þetta er ein­falt tæki til að eiga sam­skipti við fólk og lands­lag í gegnum linsu mynda­vél­ar­inn­ar. Hún felur í sér kraft­inn og gleð­ina að láta áhorf­and­ann upp­lifa heim­inn með nýju sjón­ar­horn­i.“

Aðspurður um af hverju það sé þörf á því nýja lit­rófi karl­mennskunn­ar  sem hann fjallar um í bók­inni seg­ir Mi­yatomo að fleiri karl­menn stigið fram og rætt op­in­skátt um óör­yggi sitt, skömm eða ótta við að mis­takast en gera það í raun. „Varn­ar­leysi okkar og næmi ein af eðli­legum karakt­er­ein­kennum manns­ins sem er umfram kyn­hneigð og kyn, og þetta er það sem gerir karakt­er­inn okk­ar ­sterk­an. Í þessum nútíma heimi mun kyn halda áfram að þró­ast í sveigj­an­legri sveiflu, eins og vind­ur.  Við getum fært okkur frjáls­lega innan sviðs­ins milli karl­mann­legs og kven­legs áss. Við erum á þessu ferða­lagi umskipt­anna þar sem flæð­andi karl­mennska, sem er sam­hliða styrk­leika og mýkt, verður umfaðmað meira og fagn­að.

Ég hef lifað lengi með þá til­finn­ingu að ég gæti ekki sæst við það hver ég væri. Með sárið mitt stíg ég smám saman í átt að styrknum í lit­rófi hjarta míns. Og þess vegna er þetta ein­læg ósk mín og áskorun að skila frá mér lit­rófs ljósa­bylgju af karl­mennsku sem safnað er í þessa ljós­mynda­bók. Ég vona inni­lega að þessi ljós muni skína ákaft í hjörtum les­enda“

Hægt er að skoða verk­efnið nánar hér.