„Eini sanni sann­leik­ur­inn um hvernig á að gera þetta er ekki til,“ sagði Þórólfur Guðna­son sótt­varna­læknir á upp­lýs­inga­fundi almanna­varna í dag. Á fund­inum var beint að honum spurn­ingu sem oft hefur heyrst áður: Ætti að fara þá leið að ná hjarð­ó­næmi í sam­fé­lag­inu frekar en að hafa miklar tak­mark­anir á ferðum og sam­komum fólks?

„Það eru allar þjóðir langt frá hjarð­ó­næmi,“ svar­aði Þórólf­ur. Oft væri bent á Svía í þessu sam­bandi en þar væru þó aðeins um 10 pró­sent íbúa á þeim svæðum sem verst hafa orðið úti búnir að sýkj­ast. „Þannig að þeir eru langt frá hjarð­ó­næmi.“

Að sögn Þór­ólfs „þarf ekki öfl­ugt ímynd­un­arafl“ til að sjá hvað myndi ger­ast ef veirunni yrði leyft að ganga óheftri yfir. Um 1 pró­sent íbúa á Íslandi hefðu smit­ast og þó væri álagið á heil­brigð­is­kerfið þegar mik­ið.

Hvað ef við fengjum fjórum til fimm sinnum stærri far­ald­ur? Spurði Þórólf­ur. Hvað ef til­fellin væru 300-500 dag? Eða jafn­vel um 2.000 eins og spár vís­inda­fólks í Háskóla Íslands bentu til að þau gætu orðið ef ekk­ert yrði að gert. „Við myndum gjör­sam­lega yfir­keyra heil­brigð­is­kerfið og myndum fá hræði­lega útkomu,“ sagði hann. „Að læknar skuli halda þessu fram [að fara hjarð­ó­næm­is­leið] – mér bara finnst það ótrú­leg­t.“

Páll Matth­í­as­son, for­stjóri Land­spít­al­ans, sem einnig var á fundi almanna­varna í dag, sagði engan góðan kost í stöð­unni – eini góði kost­ur­inn væri að hér væri engin veira. „Það verður að velja skásta kost­inn og sá lang­skásti er að reyna að tak­marka sem mest sýk­ing­ar.“