Flýttu þér að skrifa, Ousseynou. Þetta gengur of hægt.“ Móðurmál Ousseynou Niang (14) er wolof. Það er nógu erfitt fyrir hann að læra frönsku –opinbert tungumál Senegal – en til viðbótar verður hann að læra ensku líka. Þessi litli drengur með stóru draumana veit að honum verður að takast vel upp hjá herra Ousmane Niane. Því léttari sem ensku orðin verða, því meiri tíma getur hann eytt á knattspyrnuvellinum.
Í lítilli og þröngri kennslustofu vinnur Niane; glæsilegur, miðaldra maður í hvítri skyrtu og bláum jakkafatabuxum, við að fá átta 13 og 14 ára gamla drengi til að skilja að lífið er ekki bara knattspyrna. Klukkan er nýorðin átta að morgni en úti er nálægt 30 gráðu hiti og hvítir sólargeislar streyma inn í gegnum eina gluggann á stofunni. Drengirnir eru allir klæddir í bláan og gráan Adidas-fatnað. Þeir eru með svipaðar töskur og með svipaðar klippingar. Það sér enginn á þeim hver þeirra fékk áður þrjár máltíðir á dag og hver þeirra fékk bara eina.
Ousseynou skrifar niður textann sem Niane skrifaði upp á töflu í stílabók með myndum af senegölskum knattspyrnuhetjum framan á. Hann gerir það eins hratt og hann getur og með fallegri tengiskrift: „Þetta er falleg íbúð...“. Við hliðina á honum situr Ousmane Diaw. Hann er þegar búinn og sýnir kennaranum, sem hann kallar bara Sir, stílabókina sína.
„Sjáðu hérna, Sir, sjáðu!“
„Flott, Ousmane,“ segir Niane og blikkar hann yfir kringlótt gleraugun.
[embed]http://issuu.com/kjarninn/docs/2014_06_26/64[/embed]
Draumurinn um Evrópu
Í Senegal spila allir knattspyrnu, alls staðar. Á alls kyns undirlagi. Án eða í skóm. Með eða án bolta með lofti í. Alla dreymir um það sama: að spila knattspyrnu í Evrópu. Að geta klætt sig í ekta Barcelona-búning – ekki gervitreyju sem er götótt og skítug. Að geta spilað á grasvelli, ekki sandvelli sem liggur í halla. Og þá dreymir auðvitað um peninga. Næga peninga til að sjá fyrir allri fjölskyldunni.
Nemendurnir átta sem sitja í enskutímanum hjá Niang hafa allir fengið einstakt tækifæri upp í hendurnar. Ásamt tíu öðrum drengjum var þeim í fyrra boðið pláss í knattspyrnuakademíu og heimavistarskóla Diambars, í samkeppni við börn hvaðanæva í Senegal. Þeir sem eru með mestu knattspyrnuhæfileikana eru valdir óháð því hvaða guð þeir trúa á, hversu mikla peninga foreldrar þeirra eiga eða hvort þeir hafa nokkru sinni komið áður inn í kennslustofu. Hér fá þeir menntun og metnaðarfullt knattspyrnuuppeldi. Og þetta er allt frítt.
Það er vandamál í Senegal að drengir hætta í skóla til að leggja allt undir við að ná árangri í knattspyrnu. Og skyndilega standa þeir uppi allslausir, ýmist vegna meiðsla, slælegs umboðsmanns eða vegna þess að draumurinn reyndist einfaldlega óraunhæfur. Með menntun í farteskinu minnka líkurnar á að þeir verði notaðir, enda eru Evrópuþjóðirnar stanslaust að eltast við ódýra afríska knattspyrnudemanta. Diambars er mjög upptekið af því að vernda nemendurna sína gagnvart umboðsmönnum sem sjá afríska leikmenn fyrir sér sem vörur, ekki manneskjur.
Framlag Vieira til föðurlandsins
Diambars-verkefnið varð til fyrir ellefu árum, árið 2003. Þjár fyrrverandi knattspyrnuhetjur og einn fjárfestir gengu þá saman í eina sæng við að búa til stofnun þar sem ástríðan fyrir knattspyrnu átti að hvetja unga Senegala til að ganga menntaveginn. Sá þekktasti þeirra, Patrick Vieira, fæddist í Senegal og varð síðar fyrirliði franska landsliðsins.
Þetta er örstutt brot úr mjög ítarlegri frásögn af Diambars í nýjasta Kjarnanum. Lestu hana í heild sinni hér.
