Þeir ætl­uðu ekki að trúa sínum eigin aug­um, vís­inda­menn­irnir á suð­ur­pólnum sem voru að gera rann­sóknir á loft­hjúpi jarðar árið 1985. Fyrsta mæl­ingin sýndi svo lítið magn ósons yfir haus­unum á þeim að mæli­tækin hlutu að vera bil­uð. Nokkrum mán­uðum síðar bár­ust ný mæli­tæki og sýndu sömu nið­ur­stöð­ur: Magn ósons yfir heim­skaut­inu var svo lítið að af því hlyti að steðja vá.

Svona segja áhuga­menn um gatið á óson­lag­inu sög­una um hvernig þetta vanda­mál varð fyrst við­ur­kennt í fræða­sam­fé­lag­inu. Aukin þynn­ing óson­lags­ins hafði verið til umræðu í um ára­tug áður, en aldrei höfðu feng­ist eins drama­­tískar mæl­ingar og árið 1985.

Um svipað leyti var að verða mikil vit­und­ar­vakn­ing um umgengni mann­fólks á jörð­inni. Ári eftir að sannað var að óson­lagið var götótt sprakk heill kjarna­ofn í Úkra­ínu og meng­aði gríð­ar­stórt land­svæði svo að þar verður ekki hægt að búa næstu 600 árin. Þremur árum síðar kom í ljós að gríð­ar­stór rusla­eyja flýtur með haf­straumum Kyrra­hafs­ins og nú, rúmum 20 árum síð­ar, erum við búin að hita and­rúms­loftið svo mikið að sífrer­inn í norð­an­verðu Rúss­landi er far­inn að bráðna og auka á gróð­ur­húsa­á­hrif­in.

[em­bed]htt­p://issu­u.com/kjarn­inn/docs/2014_07_17/71[/em­bed]

Lestu nánar um gatið á óson­lag­inu í nýj­ustu útgáfu Kjarn­ans hér að ofan.