Það er ýmis­legt hægt að segja um Don­ald Trump, en að hann sé latur er ekki eitt af því. Þvert á móti virð­ist hann ætla að keyra Banda­ríkin eins og eim­reið í átt að enda­lok­unum með svo miklu offorsi að myrkra­guð­inn Cthulhu verður lík­lega búinn að sökkva ver­öld­inni í eld­hafið áður en allir góð­ær­isst­urluðu yfir­drátt­ar­þegar Íslands kom­ast til Tenerife í sum­ar. TjúTjú!

Það er víst algengt að fólk með sjúk­legan frammi­stöðu­kvíða fari fram úr sér fyrstu vik­urnar í nýju starfi. Skýrasta birt­ing­ar­mynd þess­arar minni­mátt­ar­kenndar brýst fram í gríð­ar­lega kvíða­vald­andi fram­komu hans við opin­ber til­efni. Í stað­inn fyrir að mæta fólki með eðli­legu, þétt­ings­föstu handa­bandi þá virð­ist eina leiðin sem hann kann vera að klemma smá­vaxna, app­el­sínugula fing­urna utan um granda­lausa hönd fórn­ar­lambs síns, hrista hana handa­hófs­kennt og rykkja svo í hand­legg­inn líkt og sauð­burð­ar­töng að reyna að losa kirfi­lega skorðað lamb. Svona virð­ist hann sýna þjóð­höfð­ingjum yfir­burði sína. For­seti Banda­ríkj­anna, háfjalla­gór­illa.

Eini mað­ur­inn sem gat staðið í honum var auð­vitað vel­ferð­ar­prins­inn fagri úr norðrinu, Justin Tru­deau. Augu læst við augu. Trump gat hvorki rykkt né kramið. Arnold-Carl Weathers í Predator handa­band; ekk­ert nema þrútnir vöðvar og gutlandi horm­ónar. Svona er þegar óstöðv­andi afl mætir óhagg­an­legri fyr­ir­stöðu: kaldur sam­runi. Það sem hvor­ugur þess­ara manna fattar er að raun­veru­legt sjálfs­traust birt­ist ekki í því að reyna að rífa hend­urnar af jap­anska for­sæt­is­ráð­herr­anum — þvert á móti. Ég tók einu sinni í hönd­ina á Lækna-Tómasi og það var eins og að leggj­ast ofan í nýfall­inn snjó á björtum des­em­ber­degi; eins og að snerta ský. Engin grimmd, engin vald­beit­ing. Hann þurfti þess ekki. Lækna-Tómas átti mig, þótt töfr­arnir hafi svona aðeins dofnað í kringum þetta smá­vægi­lega plast­barka-vesen.

Ég hlakka samt til fyrsta fundar Bjarna Bene­dikts­sonar og Don­ald Trump; hlakka til að sjá örsmáa hönd for­set­ans hverfa inn í risa­vaxna Garða­bæj­ar­skófl­una á for­sæt­is­ráð­herr­anum eins og sand­korn í eyði­mörk. Það mun lík­lega fara ágæt­lega á með þeim þegar að því kemur enda finnst Bjarna enn ekki tíma­bært að fella stóra dóma um emb­ætt­is­tíð Don­ald Trump — ekki eftir alla efna­hags­legu ein­angr­un­ar­stefn­una, kyn­þátta­hyggj­una og kven­fjand­sam­legu orð­ræð­una, svona fyrir utan að helsti þjóðar­ör­ygg­is­ráð­gjafi Banda­ríkj­anna er búinn að segja af sér fyrir land­ráð. Kannski skiptir Bjarni um skoðun þegar hann sér Trump koma ríð­andi á herðum Cthulhu inn Bakka­flöt­ina í næsta mán­uði.

Það er ekki alveg sama orkan í nýrri rík­is­stjórn Íslands. Ég skil það reyndar ágæt­lega. Ef maður væri að mæta í skól­ann eftir ógeðs­lega langt jóla­frí og þyrfti strax að byrja í hóp­verk­efni með fólki sem maður hataði þá ætti maður lík­lega erfitt með að koma sér af stað líka. For­sæt­is­ráð­herra er reyndar með svo mik­inn verk­kvíða að hann var búinn að vera í vinn­unni í nákvæm­lega þrjá daga eftir þrjá­tíu daga langt jóla­frí áður en hann þurfti að fara í skíða­ferð til Aust­ur­ríkis til að losa aðeins um spenn­una. Hann á það reyndar til í að vera ein­hvers staðar ann­ars staðar þegar álagið er sem mest: Panama­skjöl­in, Lækna­verk­fall­ið: „Get ekki svarað í sím­ann, er í frí­hí­híi!“

For­maður stjórn­skip­un­ar- og eft­ir­lits­nefndar Alþingis og Lucille Bluth íslenskra stjórn­mála, Brynjar Níels­son, er hins vegar ekk­ert á leið­inni í frí. Síð­ast í fyrra­dag lét hann hafa eftir sér í umræðu um veg­tolla að fátækt fólk ætti ekki bif­reiðar því að ef maður ætti bíl þá gæti maður ekki talist fátæk­ur. Í augum Brynjars er allt fátækt fólk Charles Dic­kens-­per­sónur með topp­lausa pípu­hatta í göt­óttum grifflum sem verma sér yfir log­andi tunnum milli þess sem það hóstar í skítuga vasa­klúta. Fátækt fólk á ekki bíla, fátækt fólk á ekki íbúðir eða hús. Fátækt fólk á ekki far­síma eða arm­bandsúr eða Levi’s galla­bux­ur. Því að ef það væri fátækt þá færi það ekki að eyða pen­ingum í þannig lífs­gæða­hé­góma. Nei, hið ósagða er að þessir svika­fá­tæk­lingar séu aum­ingj­ar. 

Hann hafði áður gert grín að áformum Pírata um nið­ur­greidda sál­fræði­að­stoð og tann­lækn­ing­ar, að iðju­leys­in­gj­arnir gætu „setið heima við tölv­una á borg­ara­laun­um, legið í sóf­anum hjá sál­fræð­ingum dag­inn út og inn og látið hvítta tenn­urn­ar, allt í boði skatt­greið­enda“. Þetta er hin gamla, fúna íslenska karl­mennskuí­myndin sem fussar yfir þessum vælu­kjóum í dag: „Í minni æsku drukkum við volgt lýsi, átum skerpu­kjöt og tjörg­uðum timb­ur, og ef það var eitt­hvað væl þá vorum við sendir rak­leitt á Breiða­vík­!“. Heil kyn­slóð sem var svo illa svikin af þessum karl­rembukap­ít­al­isma að hún mun lík­lega aldrei getað safnað sér fyrir íbúð nema með því að taka 95% lán af gull­brask­andi pizza­prins­inum sem átti Gömlu Smiðj­una og öskr­aði á alla sem kvört­uðu yfir kaldri böku að þau væru lygarar og svik­arar sem skuld­uðu honum húsa­leigu. Þetta á pott­þétt eftir að enda vel.

Brynjar hefur sömu afstöðu gagn­vart frum­varpi eigin rík­is­stjórnar um lög­fest­ingu jafn­launa­vott­unar. Hann, ásamt fleiri þing­mönnum Sjálf­stæð­is­flokks, vill meina að kyn­bund­inn launa­munur sé bara ein­hver vælu­til­bún­ingur vinstri­manna: „Það er auð­vitað meg­in­­for­­sendan ef ætl­­unin er að fara út í svona inn­­­grip að vanda­­mál sem ætl­­unin er að leysa sé örugg­­lega til stað­­ar“. Það skiptir ekki máli að allar rann­sóknir sýni fram á stað­festan launa­mun kynj­anna. Það skiptir ekki máli að karlar stýri 91% af fjár­mála­fyr­ir­tækjum og sjóðum lands­ins. Þetta er bara póli­tískur rétt­trún­aður arg­andi femínista og ein­hverra karla sem eru að reyna að ganga í augun á þeim. Íslend­ingar eiga í svo erf­iðu með­virkn­is­sam­bandi við feðra­veldið að við vitum ekki hvort við viljum gelda það eða ríða því.

Þrátt fyrir allt tal um að dýpka umræð­una, laga umræð­una og þverpóli­tísk vinnu­brögð þá snýst þetta að lokum alltaf um hug­mynda­fræði. Ekki gleyma því að Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn er íhald­ið. Kerf­is­varn­ar­flokk­ur­inn. Hann hefur ekki áhuga á jafn­launa­vottun eða kynja­kvót­um. Hann hefur ekki áhuga á eft­ir­liti með fjár­mála­fyr­ir­tækjum eða upp­ræt­ingu skatta­skjóla. Hann hefur ekki áhuga á minni stór­iðju, breyttu fisk­veiði­stjórn­un­ar­kerfi, nýrri stjórn­ar­skrá eða nokkru öðru sem færir ryk­fallin tann­hjólin úr skorð­um. Þau eiga að snú­ast óhögguð áfram um alla tíð. Hann er hold­gerv­ingur þess­arar gömlu, fúnu karl­mennskuí­mynd­ar. Macho-kap­ít­al­ism­inn sem rykkir í hend­urnar á fólki og kreist­ir. Fjalla­gór­illukap­ít­al­ismi. 

Og allt í einu sitja Við­reisn og Björt Fram­tíð í skugg­anum af þess­ari risa­eðlu, og hægt og bít­andi rennur upp fyrir þeim að stóru málin sem þeim tókst að koma inn í þennan næf­ur­þunna, 8 blað­síðna stjórn­ar­sátt­mála eru fjarri því að verða að veru­leika, að stór hluti Sjálf­stæð­is­flokks­ins, flokks­ins sem er með þeim í rík­is­stjórn, hefur ekki nokkurn hug á því að styðja frum­vörp þeirra um jafn­launa­vottun eða um meng­andi stór­iðju. Og hvað er þá eft­ir? Treysta á að stjórn­ar­and­staðan sé nógu full af aum­ingja­góðum vinstri­mönnum sem hljóti að styðja þessi góðu mál? Hefði þá ekki verið auð­veld­ara að vera bara með þeim í rík­is­stjórn?

En hvað veit ég? Ég trúi engu lengur í þessum nýja heimi alt­erna­tífra stað­reynda. Öll þessi ver­öld — öll til­vist okkar – gæti verið draum­ur. Vit­stola fantasía Shinzo Abe, foræt­is­ráð­herra Jap­ans, sem fædd­ist í 19 sek­úndna handa­bands­fang­els­inu sem Don­ald Trump læsti hann í. Kannski erum við enn þar. Í þvöl­um, heit­um, app­el­sínu­gulum lúk­un­um. Föst um alla tíð.