Ég er að eld­ast. Ekk­ert brjál­æð­is­lega samt, áður en ykkur fer að líða óþægi­lega. Mér er enn hleypt inn á Prikið og um dag­inn hélt vin­kona dóttur minnar að við værum syst­ur. Aha. Já ég veit.

En samt. Stað­reyndin er sú að ég er að eld­ast. Það er aug­ljóst út frá ýmsu. Fyrsta vís­bend­ingin er fæð­ing­ar­dag­ur­inn minn. Sé hann mið­aður við dag­inn í dag og við­ur­kenndu taln­inga­kerfi ævi­ára beitt á jöfn­una ber allt að sama brunni, ég eld­ist. Sam­kvæmt töl­fræð­inni er nú meiri­hluti mann­kyns yngri en ég, sem til­heyri orðið öldruðum minni­hluta­hópi. Ákveð­inn skellur það.

Önnur vís­bend­ing eru börnin mín. Ég fylgist með þeim stækka og breytast, þau virð­ast líka vera að eld­ast. Síðan koma allskyns fleiri vís­bend­ing­ar, sumar aug­ljós­ari en aðr­ar, nokkrar eru bara innra með mér. Ég lít öðru­vísi út en áður en ég lenti í þessu, lík­ami minn hefur breyst, mér finnst sífellt meira gaman að fara ein í langar göngu­ferð­ir. Ég keypti mér ull­ar­sokka­buxur í Janus­búð­inni fyrir þessar göngu­ferðir mínar og þá sjaldan að ég nenni núorðið á djam­mið fer ég í þær. Það er svo slæmt að verða kalt á djamm­inu, nóg er nú samt. Að öllu þessu sam­an­lögðu hlýt ég því að kom­ast að þeirri einu rök­réttu nið­ur­stöðu; ég er sann­ar­lega að eld­ast.

Auð­vitað hefði ég mátt sjá þetta fyr­ir, maður heldur samt alltaf að þetta ger­ist bara fyrir ein­hverja aðra. Vin­konur mínar höfðu reyndar lent í þessu ein af ann­arri, mamma og amma líka svo þetta virð­ist vera í ætt­inni. Svo öll þessi afmæli, þótt nokkra síð­ari afmæl­is­daga hafi fólk séð sig knúið til að full­yrða að ég virð­ist í raun alls ekki vera að eld­ast. Slíkt blekkir bara, krakk­ar. Ég hefði nátt­úru­lega átt að leggja saman tvo og þrjá og svo þrjá­tíu en svona getur maður verið blind­ur. Þetta er hið leið­in­leg­asta mál en við fjöl­skyldan reynum að hugsa ekki of mikið um þetta, halda bara áfram dag­legu lífi.

Í fjöl­skyldu­boði forðum heyrði ég, barn­ung, tvær frænkur pískra um þá þriðju. Sú hafði víst ekki sést í dágóðan tíma. Frænk­unum var mikið niðri fyr­ir. ,,S­ástu Eydísi?" hvísl­aði önn­ur. ,,Já almátt­ug­ur, það er aldeilis sem hún hefur elst!" Það hryglaði í hinni af hneyksl­un. ,,Hvað er langt síðan síð­ast, fimm ár?" Ég stóð hrelld hjá, miður mín yfir þessu með Eydísi og von­aði heitt og inni­lega að ég slyppi við þessi ósköp, að eld­ast. Það hljóm­aði hræði­lega. Seinna leit­aði ég ves­al­ings öldr­uðu Eydísi uppi, skoð­aði hana laumu­lega í krók og kima og sá raunar ekk­ert ófreskt við hana. Hún var bara venju­leg kona, eins og mamma. Ég mundi samt ekki fimm ár aftur í tím­ann, kannski hafði umrædd Eydís fermst fimm árum áður.

Trú­legra er þó að eft­ir­far­andi hafi ger­st: Eydís hafði lifað í fimm ár frá því að frænku­fíflin sáu hana síð­ast. Hún dó ekki á þessum tíma heldur lifði árin af. Það er nefni­lega bara tvennt í stöð­unni; að hætta að lifa og eld­ast þá ekk­ert meir, eða að eld­ast. Auð­vitað var þó mein­ingin sú að Eydís hafði framið þá höf­uð­synd kvenna að lifa árin af OG bera þess ein­hver merki. Hún hafði ekki frosið í tíma, árin sáust á henni. Breyt­ing hafði átt sér stað, öldr­un. Ugh.

Í flestu þykja breyt­ingar af hinu góða. Sam­fé­lagið breyt­ist, tæknin líka, vís­ind­in, við öll. Fram­far­ir, þró­un. Reynsla, þekk­ing. Allt krefst þetta tíma, hann þarf að líða. Við viljum að hann líði. Stöðnun er nei­kvæð, and­stæðan við breyt­ing­ar. Þetta virð­ist eiga við um allt nema lík­am­legt ástand okk­ar, sér­stak­lega kvenna. Heil síða á mbl.is er til­einkuð lof­söng til kvenna sem ekki virð­ast eld­ast og heilla­ráðum til okkar hinna um hvernig feta skuli í fót­spor þess­ara hetja. Hvað svo sem kvenskepn­unni tekst að afreka í ver­öld­inni toppar ennþá ekk­ert það allra merkasta, að eld­ast ekki. Eng­inn nennir líka eldri kon­um, þær verða ósýni­legar upp úr fimm­tugu nema með umtals­verðri aðstoð og inn­gripi. Og jafn­vel þá hlæjum við að þeim.

Allt snýst þetta jú á end­anum um end­ann. Við hræð­umst þá óbæri­legu til­hugsun að við sjálf end­um. Hvernig má vera að ég, sjálf­skipuð miðja míns eig­ins alheims, líði að lokum undir lok? Við leggjum okkur á ýmsan hátt niður til að forð­ast þann veru­leika. Dauða­hræðslan er í öllu, alls stað­ar. Hún er í rán­dýra næt­ur­krem­inu sem við smyrjum okk­ur, í hverf­ulu augna­ráði mið­aldra eig­in­manns­ins sem leitar á ung og ókrumpuð mið, í nýja bílnum sem við höfum ekki efni á og hressa einka­þjálf­ar­anum sem við í raun­inni höt­um. Þessi sammann­legi ótti er svo virkj­aður af ill­vilj­uðum auð­valds­öfl­um, æsku­blóm­inn er tapp­aður á hina ýmsu tanka og seldur í öllum betri apó­tek­um. Reynsla og þekk­ing er góð og blessuð ef borin fram af þrýstnum vörum í hrukku­lausu and­liti.

Enda­lok eru samt bæði næs og nauð­syn­leg. Of löng bók er óþol­andi. Hugsið ykkur hvað Lost hefðu getað verið mikil snilld ef þeir hefðu bara sætt sig við eigin enda­lok eftir fyrstu ser­í­una. Allt umfram var bara pirr­andi þvæla. Að eld­ast vel þýðir ekki að frjósa í tíma og afneita árun­um, það þýðir að fagna breyt­ing­um, læra og vaxa og loka síðan bók­inni sátt í sinni og krump­uðu skinni.

Svo er líka bara mjög sexí að eld­ast. Janus­bux­urnar fara alltaf heim með þeim heitasta í bænum og fá aldrei blöðru­bólgu. Já ég veit.