Hef­urðu boðið sjálfum þér á stefnu­mót nýlega? Svona alvöru stefnu­mót: Fara út að borða eða kannski á gott kaffi­hús, rölta um bæinn, kíkja í búðir eða keyra stefnu­laust um með engan annan félags­skap en bragð­aref og fm957. Ég held að almennt séð sé fólk ekki nógu dug­legt að dekra við sig sjálft, finn­ist það hrein­lega hálf óþægi­legt og sjálfselskt. Ekk­ert mál að fara á kaffi­hús að hitta vin­kon­urnar en að splæsa í einn tvö­faldan mocha matcha chai latte með syk­ur­lausu sírópskoti handa sjálfum sér? Það er bara óþarfi. Það er til Merr­ild heima. En þessar litlu stundir með okkur sjálfum eru ómet­an­leg­ar, jafn­vel þó að kaffi­boll­inn sé þrisvar sinnum verri á bragðið en hann kost­aði.

Ég er aðal­lega að pæla í þessu núna því ég er einnig á fullu að velta róm­an­tík og ást fyrir mér þessa dag­ana. Ekki það að ein­hver sér­stakur hafi valsað inn í líf mitt veif­andi rósum og konfekti, ég er bara ein­mana. Og nú hefur þú kæri les­andi örugg­lega hugsað með þér: „æi,“ og fengið smá kjána­hroll í leið­inni. Því það að vera ein­mana er algjört nei-­nei. Ekk­ert drepur lífs-­bóner ann­arra en að við­ur­kenna fyrir manni sjálfum og öðrum að maður sé a) einn, og mik­il­væg­ara, b) vilji ekki vera það leng­ur.

Því ein­vera í sjálfri sér er unaðs­leg, eins og þessi litlu sjálfs-­stefnu­mót benda til. Að taka sér algjört bessa­leyfi til að gera nákvæm­lega það sem manni sjálfum sýnist, þurfa ekki að miðla neinum málum og geta ráðið ferð­inni í smá­at­rið­um. Þess háttar frelsi fýkur út um glugg­ann þegar ein­hver annar er kom­inn inn í mynd­ina. Tala nú ekki um ef þú ert í þessum kauptu einn, fáðu þrjá fría pakka, þ.e. að þú eigir fjöl­skyldu. „Kósí­kvöld“ er grát­bros­legt orð, enda felur bara valið á bíó­mynd kvölds­ins í sér stress sem jafn­ast á við heila vinnu­viku. Væri miklu auð­veld­ara að velja bara sjálfur kvik­mynd kvölds­ins, en þá miss­irðu kannski af ánægj­unni sem fylgir því að vera umvaf­inn fólki sem þér þykir vænt um. Kostir og gall­ar.

Það er því til­tölu­lega aug­ljóst að það að vera einn er allt í lagi. En hvað um að vera einn þegar maður vill ekki vera það? Þá er önnur breyta komin inn í mynd­ina sem snýr henni svo­lítið á hvolf. Í raun og veru væri hægt að breyta hverju sem er, góðu eða illu, í verri útgáfu af sjálfu sér með því að bæta við að maður vilji ekki vera þannig. Rús­sí­banar eru æði! –Nema ef þú vilt ekki vera í þeim. Þá eru þeir ekk­ert næs leng­ur. En ólíkt rús­sí­bönum er ein­hleypa nán­ast alltaf nei­kvæð. Ef þú fílar ekki rús­sí­bana, eins og ég, þá er það í raun ekk­ert stór­mál. Fólki er flestu sama. En ef þú ert ein­hleyp, eins og ég, þá fara allir að vor­kenna þér. Mat­ar­boð verða yfir­heyrsl­ur, árs­há­tíðin veldur meiri kvíða en loka­prófin og vel­ent­ínus­ar­dag­ur­inn verður að afsökun til að horfa á hrotta­legar hryll­ings­myndir og þamba rauð­vín (mæli ekki með, martraðir og þynn­ka).

Ég held að það væri hægt að laga þessa ímynd af ein­hleypu ef við værum bara dug­legri að líta á það að vera ein sem eitt­hvað fal­legt og ljúft. Frí frá öðru fólki, frí frá verk­efnum og vanda­mál­um, sjálfs­ást út í eitt bara, án þess samt að það fari út í öfg­ar. Ég ætla ekki að arka um bæinn þveran og endi­langan, öskr­andi á þá sem eru með gift­ing­ar­hring og grýta öll pör sem ég sé með fyr­ir­fram pökk­uðum hunda­kúk í bréf­pok­um. Því ég vil alveg vera memm. Ég er tutt­ugu og fjög­urra ára gömul og farin að langa í eitt­hvað „al­vöru“. Ég hef bara þroskast, fæ mér meira að segja ólífur á pizzuna mína vilj­andi. Ég er samt ekki farin yfir strik­ið, daðra bara við það. Stend fyrir utan Name It í Kringl­unni og dáist að barna­föt­unum en þori ekki inn. Stundum kaupi ég sokka fyrir hvít­voð­unga og reyni að troða kett­inum mínum í þá en það er bara ekki það sama...

Vanda­málið við þessa sjálfs­upp­götvun mína er að ég dauð­skamm­ast mín fyrir hana. Hvað er ég að pæla að opna mig svona og vera við­kvæm á almanna­færi? Ef ég segi upp­hátt að ég sé ein­mana og vilji byrja með ein­hverjum er ég bara að aug­lýsa örvænt­ingu mína og þrá­hyggju. Það er ekki kúl að vera ein­mana, oj bara. Hver vill svo­leiðis týpu? Maður væri ekk­ert að flagga því á Face­book. Sem er annað vanda­mál í sjálfu sér. Við sjáum bara glans­andi útgáfur af öllum í kringum okk­ur: Face­book, Instagram, Snapchat, Tinder, allir í sjö­unda himni gubbandi gleði yfir okkur hin sem hlekkjuð erum við jörð­ina. Sem þau sjálf eru örugg­lega líka. Hey, ekk­ert að því að fagna frá­bær­leg­heit­un­um, en við megum ekki gleyma því að við­ur­kenna vondar til­finn­ingar líka.

Það er allt í lagi að vera ekki í lagi. Að hafa ekki allt – og að vanta eitt­hvað, það gerir þig ekki despó. Treystu klikk­uðu katta­kon­unni sem skrif­aði þennan pistil. Ef allt annað bregst er líka bara hægt að smella íslenska mottó­inu á sig eins og plástri; Þetta redd­ast. Einn dag í einu, eitt skref í einu, eitt tinder svæp í einu. Ástin er þarna úti, en hún er líka hérna inni. Bjóddu sjálfum þér á deit, þú ert catch og átt það skil­ið.