Margt bendir til þess að stað­fest­ing Lofts­lags­sátt­mál­ans, sem fer fram að við­stöddum um 150 þjóð­ar­leið­togum í höf­uð­stöðvum Sam­ein­uðu þjóð­anna 22. apríl næst­kom­andi, verði einn áhrifa­mesti við­burður í efna­hags­lífi heims­ins um langt skeið. 

Með stað­fest­ingu sátt­mál­ans hafa rík­is­stjórnir allra helstu iðn­ríkja heims skuld­bundið sig til að draga úr losun gróð­ur­húsa­lof­t­eg­unda og einnig að styðja við nýsköpun og frum­kvöðla­starf­semi þegar kemur að orku­nýt­ing­u. 

Fram­tíðin er ekki í olíu, heldur í öðrum vist­vænum orku­gjöf­um. Það eru stóru skila­boðin sem senda verða út, að þessu sinni form­lega með öllum þeim þunga sem það þýð­ir. 

Núna mun reyna á ríki heims­ins, sem búa yfir þekk­ingu á vist­vænum orku­gjöfum og hafa burði til þess að hrinda í fram­kvæmd stefnu­breyt­ingu. Ísland til­heyrir fámennum hópi ríkja (hugs­an­lega er ekk­ert land í heim­inum í betri stöðu) sem raun­veru­lega getur breytt hratt um stefnu, og sent skila­boð til umheims­ins í þessu efn­um.

Jarð­hiti og vatns­afl eru helstu orku­gjafar lands­ins, og á höf­uð­borg­ar­svæð­inu er mögu­legt að byggja upp inn­viði fyrir raf­bíla­væð­ingu alls svæð­is­ins, til­tölu­lega hratt. Það sem þarf til er póli­tískur vilji, fram­sýni og dug­ur. Eng­inn þarf að efast um að efn­hags­lega myndi það borga sig fyrir okkar litla ríki, að spara þjóð­ar­bú­inu gjald­eyr­inn sem fylgir olíu­kaup­unum fyrir bíla­flot­ann. 

Bíl­aðin­að­ur­inn stendur á tíma­mót­um, ekki síst eftir að Tesla Motors kynnti Model 3 bíl sinn fyrir nokkrum vik­um, en hann fer form­lega í sölu á næsta ári. Hann mun kosta nýr 35 þús­und Banda­ríkja­dali, eða sem nemur 4,5 millj­ónum króna. Hann er að öllu leyti sam­keppn­is­hæfur við aðra bíla sem ganga fyrir olíu, fyrir sama pen­ing, og margir segja bíl­inn vera mun betri. Bíll­inn er fyrir almenn­ing, ekki bara hina ríku.

Þetta þýðir að tækni­lega er bíla­iðn­að­ur­inn búinn að setja stjórn­mála­menn undir þrýst­ing um að styðja við þessa þró­un, með inn­viða­upp­bygg­ingu og fram­sýnum áætl­un­um. Póli­tíska áhættan er tölu­verð, því olíu­iðn­að­ur­inn mun vafa­lítið fara í mik­inn skot­graf­ar­hernað á næstu miss­erum, til að verja sína hags­mun­i. 

Stefnu um inn­viða­upp­bygg­ingu yrði alltaf að setja fram í tíma­settri nákvæmri áætl­un, og aðlög­unin tæki sinn tíma. Það gefur auga leið. 

Ekki er langt síðan að þessi staða var álitin óra­fjarri, en nú hefur hún bankað að dyr­um. Tími aðgerða er runn­inn upp. Ísland er í ein­stakri stöðu til að taka for­ystu í þessum efn­um. Von­andi hafa stjórn­mála­menn þor til að fram­kvæma og sýna fram­sýni.