Forsíðan á Verdens Gang (VG), einu stærsta dagblaði Noregs, segir allt sem segja þarf um leik Íslands og Englands í gær. Þar segir að Norðmenn sjái nú eftir því að hafa gefið Dönum Ísland árið 1397. Danskir fjölmiðlar sögðu að í dag værum við allir Íslendingar. Umfjöllun um Ísland er að finna í öllum stærstu fjölmiðlum Bandaríkjanna og Evrópu. Sigurinn og árangur íslenska liðsins til þessa er eitt mesta fótboltaafrek fótboltasögunnar (staðfest).
Líkt og tilfinningin hafði sagt manni þá var Ísland, með stuðning heimsins að baki sér, alltaf að fara að vinna þennan leik.
Ástæðan var einföld: íslenska landsliðið er gott í fótbolta en það enska er það ekki. Niðurbræðsla enskra fótboltagreiningaraðila á öllum tiltækum miðlum nútímans var síðan kirsuberið ofan á kökuna. Þar skar þessi vanhæfi herramaður sig sérstaklega úr.
Sannfærandi, og sanngjarn, sigur íslenska liðsins fullkomnaði verstu viku Englands frá seinna stríði. Viku sem hófst með því að popúlistar náðu að ljúga landið út úr Evrópusambandinu og inn í efnahagslega og stjórnmálalega kreppu, og lauk með því að íslensku villimennirnir sem allir heimurinn elskar niðurlægðu ofborguðu tískufyrirbrigðin í enska landsliðinu sem áttu að vera svo ægilega góðir, en opinberuðu sig sem allt annað í þessari Evrópukeppni. Sjaldan hefur verið jafn augljóst að ástæða þess að enska úrvalsdsdeildin er besta fótboltadeild Evrópu er sú að um 70 prósent leikmanna hennar eru ekki enskir. Hæfileikaríku útlendingarnir láta síðan ensku gosmenninn líta út fyrir að geta eitthvað. Ef eftirleikar Brexit verða eins og Nigel Farage vill að þeir verði þá mun fljótt fjara undan getustigi þessari deild, enda mun útlendingunum þá fækka hratt.
Stéttaskipting og hómóerótísk væntumþykja
Í heimi þar sem misskipting eykst stöðugt, og sú tilfinning að sumir séu að fá allt of mikið á kostnað annarra án þess að framlag þeirra sé þess eðlis að þeir eigi það skilið, þá var leikur Íslands og Englands líka ákveðið form stéttarbaráttu. Hörðu, veðurbörðu, skipulögðu verkamennirnir sem standa saman og vinna skítugt fyrir hvorn annan gegn nærbuxnamódelum með tískuklippingar og sjálfsálit langt umfram getu. Almúgaleikmenn hrintu enskum niður af þeim ímyndaða stalli að þeir væru fótboltalega konungsbornir. Fast.
Það segir mest um enska liðið að í flestum þarlendum miðlum var Marcus Rashford valinn maður leiksins hjá liðinu. Hann kom inn á á 85 mínútu.
Það er skrýtin tilfinning að líða þannig nokkrum klukkutímum fyrir svona leik að vera nær öruggur um að Ísland myndi vinna. Ég var meira að segja farinn að athuga með flug til Parísar í gærmorgun, sem ég sé nú mjög eftir að hafa ekki bókað.
Málið með þetta íslenska landslið er að það er fantagott og spilar mun frekar eins og félagslið en landslið. Þegar við bætist öll þessi nánast hómóerótíska væntumþykja sem er á milli allra sem að því koma (og kristallaðist svo vel í mittis-faðmlagi þjálfaranna í gær) og það ofursjálfstraust sem árangurinn til þess hefur veitt þeim, þá er allt hægt. Evrópumeistaratitill er, í fullri alvöru, ekki einhver súrrealískur draumur heldur raunveruleiki.
Það fallegasta við þetta allt saman er hversu hreinn árangurinn er. Hann byggir á raunverulegum gæðum og heiðarleika. Það er enginn að svindla til að láta árangurinn líta vel út á pappír eins og síðustu hetjur Íslands, lélegu bankamennirnir, gerðu með þeim afleiðingum að þeir nær eyðilögðu samfélagið sem ól þá af sér. Á meðan að enska landsliðið stráði salti í svöðusárið sem Boris og Nigel og hinir trúðarnir bjuggu til með Brexit þá virkar íslenska landsliðið sem fljótgræðandi AD-krem á íslenska sárið sem Halla Tómasdóttir var alltaf að tala um að græða. Í fyrsta sinn í tæp átta ár er enginn að rífast.
Ný vopn frumsýnd
Leikurinn sjálfur var hrein unun á að horfa. Þrátt fyrir klaufalegt vítið sem Ísland gaf í byrjun þá var einhvern veginn alltaf ljóst að það myndi ekki ráða úrslitum. Íslendingarnir stýrðu leiknum allan tímann og höfðu þá ensku nákvæmlega þar sem þeir vildu frá fyrsta flauti til hins síðasta. Englendingarnir sköpuðu sér ekkert af viti og reyndu mikið af skrýtnum háum boltum. Mér líður alltaf vel þegar boltinn er í loftinu í leikjum Íslands, vegna þess að þá bolta vinnum við nær alltaf.
Leikurinn í gær var án nokkurs vafa sá besti sem við höfum spilað á þessu móti. Trúin á verkefnið vex með hverjum deginum og hið aukna sjálfstraust sem einkennir nú liðið kristallaðist í hjólhestaspyrnu hálfguðsins Ragnars Sigurðssonar í seinni hálfleik. Það sem var hins vegar mest hughreystandi við Englandsleikinn var að í seinni hálfleik fórum við skyndilega að halda boltanum innan liðsins eins og við værum Barcelona. Ok, kannski ekki Barcelona, en Everton undir Roberto Martinez, sem hélt að leikir ynnust á því að gefa sem flestar sendingar, ekki með því að skora mörk. Samandregið þá sýndi íslenska liðið það að dásamlegur ljótleiki þess hefur þróast. Að það eru fleiri vopn í búrinu.
Er Kolbeinn 47 ára?
Ég hlustaði, í alvöru, á hlaðvarp í dag þar sem verið var að dásama íslenska fótboltamódelið. Það sem var áhugavert við þetta hlaðvarp var að sú dásömun snérist ekki bara um þetta hefðbundna: vel menntaða þjálfara og knattspyrnuhús, heldur líka þá hörku sem átta mánaða vetur í níðamyrkri og skítakulda skilur okkur skersbúa eftir með. Þegar einhver er farinn að mæra íslenska veturinn, sama hvert samhengið er, þá er ljóst að umræðan er farin að nálgast að vera farsi. En stórskemmtilegur farsi.
Annar farsi sem er stórkostlegur er sá sem rithöfundurinn Dagur Hjartarson setti af stað á Twitter þegar hann fór að pósta myndum af því sem hann sagði vera „uppeldistorfbæ“ Ragnars Sigurðssonar, ætluðum heimaslóðum Kolbeins Sigþórssonar (sem Dagur sagði að væri 47 ára) og bensínstöðinni sem Jón Daði Böðvarsson starfar á veturna.
Þessu mjög þróaða, og stórkostlega fyndna, gríni er heimurinn bara að trúa. Yfir sjö þúsund manns hafa retweetað og/eða lækað sumar færslurnar hans. Á meðal þeirra sem hafa fallið fyrir þessu eru fótboltahlaðvarpsstórmenninn í Football Weekly á The Guardian. Þar var rætt ítarlega um að íslenskir leikmenn hefðu alist upp í torfbæ og þokumistri við harðgerða sjávarsíðu þegar raunveruleikinn er líklega sá að þeir hafi flestir alist upp í úthverfablokkum í Kópavogi.
Himnarnir munu gráta confetti-i
Hvað næst? Ef hægt væri að skrifa handrit af áframhaldinu þá væri það svona: Ísland vinnur slaka Frakka á sunnudag sannfærandi, í leik þar sem óþolinmóðir franskir áhorfendur snúa ansi fljótt baki við sínum mönnum og fara að púa á þá. Næsta verkefni yrði að ryðja Þjóðverjum úr vegi, þar sem ég sé fyrir mér rautt spjald á þýskan hafsent í fyrri hálfleik sem hjálpar okkar mönnum yfir línuna. Til að epíkin verði fullkomnuð, og Hollywood-myndin hans Balta um ævintýrið fái þann endi sem hún á skilið, þá verðum við að mæta Portúgölum í úrslitum svo Kári Árnason geti stungið Christiano Ronaldo aftur í rassvasann og hann verði látinn éta ofan í sig smælingja-kommentin sem hann lét um okkur falla eftir leik eitt. Ég reyndi að ná sambandi við hann á Twitter í gær til að ræða þessi mál við hann. Ronaldo hefur enn ekki svarað.
Eiður Smári yrði loks að skora sigurmarkið með síðustu snertingu sinni við fótbolta á ferlinum. Þá myndi rigna confetti úr skýjunum. Þeim sem finnst þetta fjarstæðukennt skal bent á að á tólf ára fresti gerist eitthvað stórkostlegt á EM. Danmörk 1992. Grikkland 2004. Ísland 2016.
Mun Framsókn bjóða öllum til Parísar?
Óafvitandi held ég að Guðmundur Benediktsson, frægasti lýsandi heims um þessar mundir, hafi haft óafturkræf áhrif á íslenskt stjórnmálalandslag í gær þegar hann lagði til að ríkisstjórn Íslands ætti að bjóða öllum á leikinn í París. Eitthvað innan í mér segir að það séu til Framsóknarmenn sem sjá þetta sem tækifæri til að kaupa sér hylli eftir Wintris og Sigmund Davíð með því að bjóða æskilegum kjósendahópi til Parísar á úrslitaleikinn. Jafnvel séu uppi hugmyndir um að þjóðnýta Icelandair í þeim tilgangi. Hér á Íslandi er enda allt hugsað til skamms tíma.
Sjálfur ætla ég að reyna að komast út til Parísar á næta leik, þaðan sem ég er nýkominn heim. Ég er búinn að réttlæta þetta fyrir sjálfum mér sem skynsemisákvörðun og vonandi ganga þau áform eftir. Miðað við síhækkandi verðið á síðum flugfélanna í gær var ég fjarri því sá eini sem fékk þessa hugmynd.
Víkingadansinn íslenski, sem er orðinn frægari en Ný-sjálenski Haka dansinn sem rugby-lið landsins fer alltaf í gegnum, mun því vonandi verða tekinn eftir leik með enn fleirum en verið hefur hingað til. Maður má að minnsta kosti vona.
Og mikið er gaman að vona.
Lestu fjórða pistil Þórðar Snæs um EM.
Lestu þriðja pistil Þórðar Snæs um EM.
