Áreitni hefur verið hluti af öllu sem ég tek mér fyrir hendur á sviði skemmt­ana­iðn­að­ar­ins, nema í burlesque-inu þar sem ríkir full­komin virð­ing, traust og konu er 100% trúað þegar hún biður um að láta fjar­lægja óþægi­lega nær­veru úr partý­inu. Í kjöl­far #metoo bylt­ingar slá margir sér á jafn­rétt­is­brjóst og segja að nú sé komið nóg og að nú verði sko tekið á áreitni. Mikið var ég glöð, loks­ins verður mark á mér tek­ið, og fólkið sem er dóna­legt fær ekki að mæta! En þetta er ekki svona ein­falt, og hér neðar er glæ­nýtt dæmi um týpíska áreitni.

Áður en lengra er hald­ið:

„Af hverju pakk­að­irðu ekki bara saman og fór­st?” Því að ég er ráðin í x mik­inn tíma og ég neita að láta einn ógeð­skall eyði­leggja kvöld allra þó hann eyði­leggi mitt kvöld, en eitt kvöldið mun það ger­ast ef þessu kjaftæði linnir ekki.

„Af hverju kvart­arðu ekki í skemmti­nefnd/­mannauðs­stjóra?”

Ég geri það. Og fæ alltaf svör á borð við „Ónei, ekki aft­ur. Hann er alveg aga­leg­ur.”

„If you can’t stand the heat stay out of the kitchen.”

Nei, meira svona það er ekki eðli­legt að áreita mann­eskj­ur.

„Af hverju ertu ekki með almenni­legt DJ búr og borð og svona til að vernda þig?”

Vitið þið, það er bara eitt sem kemur í veg fyrir áreiti og það er áreit­ar­inn sjálf­ur, og ef verk­ferlar eru skýrir þá mun það fá áreit­ar­ann til að hugsa sig tvisvar um.

Í byrjun des­em­ber á árinu sem leið lenti ég í óþægi­legu atviki hjá fyr­ir­tæki sem ég hef oft starfað fyrir áður án alls svona ves­ens og ákvað því að taka ekki með mér sjapp­erón í þetta skipt­ið. Ég sendi mannauðs­stjór­anum bréf eftir þetta partý vegna manns sem lét mig ekki í friði, og ég veit að með því að tjá mig um þetta á þessum vett­vangi verður mér ekki boðið aftur að skemmta fyrir þetta fyr­ir­tæki. Þannig virkar þögg­un, ef ég segi frá á ég hættu á að skerða tekju­mögu­leika mína, en áreit­ar­inn er enn þá í fínni stöðu.

Áreitnin byrj­aði sak­leys­is­lega en þró­að­ist út í það að maður nokk­ur, kall­aður S hér fyrir svín, þrá­spurði mig um hvort hann mætti klípa mig í rass­inn og svo almennan dólg og dóna­leg­heit, sem ég marg­bað hann að hætta og leyfa mér að vinna í friði. Það er ekki fyrr en eftir að hann gerir sér grein fyrir að kona í skemmti­nefnd er vitni OG sér mig ræða þetta við hátt setta konu innan fyr­ir­tæk­is­ins að hann ætlar að biðj­ast afsök­un­ar, sem gengur ágæt­lega, þar til:

S: „En hey, ég spurði um leyf­i.”

M: „Hélstu í alvöru að ég myndi segja já?”

S: „Nei.”

M: „Hver var þá til­gang­ur­inn?”

S: „Mér fannst þetta bara fynd­ið… svona út af þessu #metoo.”

M: „Þetta er ekki fynd­ið. Þetta er veru­leiki kvenna í öllum störf­um. Ég lendi í svona ógeðisköllum eins og þér í öðru hvoru giggi og það er sorg­leg­t.”

Það að upp­lýst­um, mennt­uðum manni, í flottri stöðu hjá rót­grónu fyr­ir­tæki, þyki svona lagað fyndið er banalt. Að halda að #metoo-­bylt­ingin sé enn eitt til­efni til að gera lítið úr konum og að gera sex­ist “grín” er ekki manni í þess­ari stöðu sæm­andi. Að hegða sér svona gagn­vart utan­að­kom­andi aðila í veislu á vegum fyr­ir­tækis er fyr­ir­tæk­inu öllu til skamm­ar.  

Það sem gerir þetta ein­stak­lega asna­legt er að í jafn­rétt­is­stefnu þessa fyr­ir­tækis stend­ur:

„Stefna _______ er að gæta fyllsta jafn­réttis milli kvenna og karla og að starfs­menn njóti jafnra tæki­færa óháð kyn­i.” Í þessu finnst mér fel­ast að að fólk geti sinnt vinnu sinni án kyn­ferð­is­legrar áreitni. Enn frem­ur: #6 Ein­elti, for­dómar og kyn­bundin eða kyn­ferð­is­leg áreitni eru ekki liðin innan ______.

Að eitt­hvað sé ekki liðið er loðið orða­lag. Í þessu fyr­ir­tæki þýðir það að mað­ur­inn var skammaður og mannauðs­stjór­inn ætl­aði svo að segja mér frá því hver næstu skref yrðu. Ég hef ekki heyrt frá honum síðan þarna í byrjun des­em­ber. Þess ber að geta að fyr­ir­tækið hefur fengið ýmsar jafn­rétt­is­við­ur­kenn­ingar og leggur sig fram að taka þátt í alls kyns jafn­rétt­is­verk­efn­um. Ég fékk auð­vitað sím­töl frá fullt af fólki sem var í partý­inu og varð vitni að þessu um hvað það væri miður sín, og að hans hegðun er ekki dæmi­gerð fyrir alla starfs­menn. Það er ekki nóg að svara rétt á jafn­rétt­is­spurn­inga­list­anum sem þið fáið send­an, þið þurfið að gera eitt­hvað í því í alvör­unni þegar svona mál koma upp.

Þetta atvik og þessi „mjeh" við­brögð urðu til þess að ég ákvað að skrifa klausu á heima­síð­una mína um áreitni. Ég nenni nefni­lega ekki að lenda í henni lengur og að tekjur mínar séu skertar því ég neyð­ist til að taka með mér „líf­vörð.” Klaus­una sendi ég svo á alla þá sem höfðu bókað mig næstu vik­urn­ar. Lang­flestir voru jákvæð­ir, en ég missti í alvöru tvo við­burði því að fólk gat ekki lofað því að ég yrði ekki fyrir áreitni, eða treysti sér til að taka á henni ef hún ætti sér stað. Svo þar, svart á hvítu, missti ég tekjur upp á 380.000 krónur því að ég mun ekki halda kjafti og láta áreitni yfir mig ganga.

Lögum þetta kjaftæði og skemmtum okkur fal­lega. Við eigum það öll skil­ið.

Við­bót: Eftir að pistill­inn birt­ist fyrst hefur umrætt fyr­ir­tæki haft sam­band við mig og óskað eftir fundi, þar sem farið verður yfir verk­ferla um mál sem tengj­ast áreitni. Það ber að þakka og virða, og vona ég að eitt­hvað komi út úr því svo að betur verði tekið á slíkum málum í fram­tíð­inni.