Fyrir nokkrum mán­uðum síðan kom ein­hver úr hljóm­sveit­inni Elínu Hel­enu fær­andi hendi og gaf rit­stjórn Kjarn­ans vín­yl­plötu hljóm­sveit­ar­inn­ar, Til þeirra er málið varð­ar. Það er átján laga plata, átta á A hlið en tíu á B hlið. Ég hafði beðið eftir þess­ari plötu með nokk­urri eft­i­vænt­ingu, en sökum anna gaf ég mér ekki tíma til þess að hlusta á hana vand­lega fyrr en nýlega. Hér á eftir fylgir síð­bú­inn dómur um Til þeirra er málið varð­ar.

Djöf­uls plebbar eru alls staðar

Það er best að draga sleggj­una upp strax og slengja stóra dómnum á borð­ið. Platan er stór­kost­leg. Elín Hel­ena er illa falið leynd­ar­mál í íslenskri rokksenu. Hún var til­tölu­lega vel falið leynd­ar­mál, en með þess­ari plötu hefur bandið rifið sig úr leynd­ar­hjúpnum og stendur eftir upp­rétt, eig­in­lega öskr­andi á athygli. En það er ekki þar með sagt að hún muni fá það sem hún á skil­ið.

Hver ætlar að borga smjörið?

Elín Hel­ena er kraft­mikið rokk­band, frum­legt og pönk­skot­ið. Því er best lýst þannig. Í það minnsta í mínum huga. Það er ein­hver villi­mennska í gangi í lög­un­um. Samt er það þétt, og hljóð­færa­leik­ur­unum er dauð­ans alvara. Það er verið að nostra við að gera þetta villt. Rauður þráður í lífi Elínar Hel­enu í gegnum tíð­ina, hefur verið að gera fáa hluti vel, frekar en marga hluti sæmi­lega eða illa. Afköstin hafa verið í takt við það. Lítið efni komið út á löngum tíma, og bandið hefur sjaldan spilað á tón­leik­um, sé litið yfir feril sem spannar á annan ára­tug.

Lykkju­föll og göt geta ekki að sínu gert

Ég þekki með­limi Elínar Hel­enu ekki neitt. Nema Skúla, trommara. Ég kann­ast við hann eftir að ég hitti hann í Kaup­manna­höfn fyrir ára­tug ásamt öðrum með­limum Bjór­bands­ins (Addi, Njörð­ur, Böðv­ar), þar sem hann lemur húð­ir. Þá gaf hann mér stutt­skífu Elínar Hel­enu, Skoð­anir á útsölu, sælla minn­inga. Hún er fyrir löngu orðin að goð­sagn­ar­kenndri snilld, einna helst á heima­svæði bands­ins, Suð­ur­landsund­ir­lend­inu. En verður kannski seint talin vera á fyr­nefndum stall­i ­fyrir utan þetta róm­að­asta land­bún­að­ar­svæði lands­ins.

Til þeirra er málið varðar er fyrsta plata Elínar Hel­enu í fullri lengd. Eins og áður sagði er hún stór­kost­leg, og per­sónu­lega vona ég að bandið geri ekki þau mis­tök að koma annarri plötu út strax við fyrsta tæki­færi. Það er öruggt, úr því sem komið er, að Elín Hel­ena mun aldrei eign­ast neinn pen­ing og því væri rétt­ast hjá band­inu að æfa þessi sömu lög, aftur og aft­ur, og spila þau á vel völdum tón­leik­um. Og síðan einir í bústað, eða í æfinga­að­stöð­unni.

Ef eruð að spá í þessum sam­heng­is­lausu milli­fyr­ir­sögnum þá eru þær teknar úr villi­manns­legum textum af plöt­unni. Sú fyrsta úr Raun­særri róm­an­tík, næsta úr lag­inu Einu sinni var og þriðja úr hinu frá­bæra Bil­uðum rennilás.

Til þeirra sem málið varðar ætti að vera jóla­gjöfin í ár, þó hún sé fyrir löngu komin út, en verður það aldrei. Hugs­an­lega selst hún betur fyrir ferm­ingar næsta vors þegar vín­yll­inn verður búinn að rista sig inn í ein­hverja ferm­ing­ar­pakka á Suð­ur­landsund­ir­lend­inu.

https://www.youtu­be.com/watch?v=7Jx43TeLvUQ