Nichole Leigh Mosty, fyrrverandi þingmaður Bjartrar framtíðar, segir að valdníðsla á erlendum konum viðgangist í íslensku samfélagi. Hún segir nauðsynlegt að raddir þeirra fái einnig að heyrast í metoo-byltingunni en stofnaður var lokaður Facebook-hópur þar sem þær deildu reynslusögum sínum.
Hún flutti sjálf til Íslands fyrir 17 árum síðan. Hún lærði tungumálið fljótt og segir hún að vegna þess hafi hún notið virðingar fyrr en margir aðrir í hennar stöðu. Hún telur að allir eigi rétt á að fá tækifæri til að sanna sig í íslensku samfélagi, burtséð frá uppruna. Kjarninn spjallaði við Nichole um hvernig það er að vera útlendingur í íslensku samfélagi og sérstaklega í ljósi þeirra frásagna erlenda kvenna sem nú eru komnar fram.
„Við þurfum að endurhugsa sem samfélag hvert við stefnum,“ segir hún og bendir á að með áframhaldandi ástandi muni samfélagið klofna enn frekar og að nú sé tími til kominn að breyta hlutunum.
Verðum að gefa erlendum konum gaum
Hún segir að konur af erlendum uppruna séu víðs vegar í samfélaginu og vinni við ýmiss konar störf. Íslendingar og allir verði að gefa þeim gaum og telur hún að opinberun þessara sagna sé einn partur af ákveðinni vakningu sem verði að eiga sér stað.
Nichole hefur áður greint frá því að erfitt geti reynst að komast inn í íslenskt samfélag. „Því minni íslensku sem þú talar því erfiðara er að komst inn í samfélagið. Því meiri íslensku sem þú kannt því meira traust er borið til þín,“ segir hún.
Fólk verður fyrir útilokun
Hún segist sjálf hafa verið fljót að læra tungumálið og að eðlisfari sé hún opin og eigi auðvelt með að kynnast fólki. Það eigi þó engan veginn við alla. Hún segir að erfitt geti reynst fyrir erlent fólk að komast inn í félagsskap á vinnustöðum og að iðulega verði fólk hreinlega fyrir útilokun. Þá sé mikið um það að fólk af erlendu bergi brotið sæki í hvort annað og myndi tengsl. Hún segist aldrei á sinni ævi hafa kynnst jafn mörgum útlendingum og á Íslandi og tengir það við að hún sé sjálf erlend.
Margir sem koma til Íslands eru með menntun og mikla reynslu af ýmiss konar störfum. Nichole bendir á að mikið sé um að þessi menntun og reynsla sé ekki metin sem skyldi hér á landi. Læknar og kennarar vinni því við allt önnur störf og margir hverjir við ræstingar. „Ég þekki fólk sem hefur starfað á leikskólum erlendis, með gráðu í fræðunum, sem fá engar stöður hér eða stuðning,“ segir hún.
Hún telur mikilvægt að stjórnvöld finni leiðir til að brúa bilið milli þessara hópa og að nýta krafta þessa fólks. Hún segist vilja sjá reynslu fólks nýtast betur. Það sé slæmt fyrir samfélagið ef kraftar þess séu ekki nýttir og sé það sóun á þekkingu og tækifærum fyrir landið.
Ekki eins komið fram við íslenskar og erlendar konur
Nichole segir að sögurnar sem nú eru komnar fram hjá erlendum konum búsettum á Íslandi lýsi valdníðslu. Þær tengist ekki einungis samskiptum milli karla og kvenna heldur lýsi ákveðnu mynstri sem sjá megi í íslenski menningu gagnvart útlendingum. Fólk af erlendum uppruna eigi það til að einangrast og búi sú einangrun til rými þar sem fólk verður að fórnarlömbum. Þá verði það skotmark fyrir ofbeldi og segir hún að þetta sé vel þekkt í menningunni. Hún bendir á að margar erlendar konur búi í þögninni þess vegna.
Hún segir að ekki sé komið fram við íslenskar konur og erlendar með sama hætti. Einnig bendir hún á að iðulega séu þessar erlendu konur háðar gerendum sínum sem setur þær í enn erfiðari aðstæður.
Nú sé aftur á móti kominn tími til að tala saman. Nichole stofnaði hóp á Facebook fyrir erlendar konur og var tilgangurinn að fá þær til að tala saman og deila sögum. Hún segir að ekki hafi allar konurnar sem slógust í hópinn treyst sér til að segja sína sögu vegna hræðslu við það að ljóstrað yrði upp um þær.
Tími til kominn að sýna skilning og kærleika
Mikill munur er á viðhorfi Íslendinga til þess sem þessar konur hafa að segja og vitnisburða þeirra íslensku, segir Nichole. „Nei, það er ekki hlustað á þessar konur. Þær eru beittar kerfisbundinni mismunun,“ segir hún og bætir því við að margar konur hafi verið hræddar við segja sögu sína og hætt við. Þær séu hræddar við afleiðingarnar. Hún vonast aftur á móti til þess að sögurnar sýni fram á að breytinga sé þörf.
Nichole segir að eitt sé víst: Þessar konur eru tilbúnar að styðja hvor aðra. Þær gefi hvor annarri ráð og samsami sig við hvor aðra. Hún segir að sumar sögurnar hafi komið sér á óvart og að hún hafi fyrst ekki viljað trúa þessu. „What the fuck, konur sem koma til Íslands í kynlífsþrældóm. Þetta er svo gróft en þetta er Ísland,“ segir hún.
„Ég vona að fólk lesi þetta og taki mið af þessari tilfinningu. Og það spyrji sig: Hvað get ég gert? Hvað þarf að gera?“ segir hún og nú vonist hún til að allir fari að sýna öðrum manneskjum kærleika og skilning. Þannig byrjum við að bæta ástandið, að miðla upplýsingum og leggja okkur fram við að hlusta á aðra og sýna áhuga. „Við þurfum öll að taka þátt til að bæta samfélagið,“ segir hún að lokum.
