Kanaríeyjar í byrjun febrúar. Það hljómar svosem ekki sem sérstök svaðilför að skella sér í viku til Kanarí, enda stundum eins og hálf þjóðin sæki á þær slóðir yfir dimmustu mánuðina. En í febrúar síðastliðnum var runnin upp stundin sem ég hafði beðið eftir í vetur — hjólaferðin til Kanarí. Ég afrekaði það nefnilega að skrá mig í þríþrautarfélag í haust. Gleymdi svo að mestu að mæta á æfingar í vetur, mætti á nokkrar hjólaæfingar í nóvember og desember, keypti mér samt „treiner“ til að nota heima (svona græju sem hægt er að nota til að breyta venjulegu hjóli í þrekhjól), prófaði hann yfir nokkrum Friends-þáttum. Svo var hann fyrir þegar jólatréð þurfti sitt pláss í stofunni þannig að ég pakkaði honum inn í skáp. Gleymdi honum þar.
En hjólaferðin, með þríþrautarfélaginu, var á dagskrá og þar sem ég hafði greitt staðfestingargjald að hausti var ekkert annað en að láta sig hafa það að borga rest snemma árs og þykjast svo æfa fyrir hana. Gleymdi því samt eiginlega líka. Svo nálgaðist ferðin óðum þannig að ég pantaði hjóladress á netinu og fékk sent heim, hafði keypt hjólaskó fyrr um veturinn — til að nota á treinernum.
Sirka viku fyrir brottför var ég því klár í slaginn. Búin að leigja hjól á fínni hjólaleigu á Kanarí, klippa miðana af glænýju og ónotuðu hjólafötunum og komast að því hvernig átti að festa klítana undir hjólaskóna. Mér var orðið ljóst að ég myndi ekki æfa mikið fyrir ferðina úr þessu, það hafði alveg farist fyrir. Ég varð því að treysta á að grunnformið myndi fleyta mér áfram og svo vonaði ég bara að ég næði tökum á því að vera í skóm sem eru fastir við pedalana og hjóli með hrútastýri (eins og það hét í minni barnæsku) áður en allir í ferðinni myndu fatta að ég hefði reynslu af hvorugu. Var semsagt að stíga á „racer“ í fyrsta sinn og hafði aldrei prófað að vera í klítaskóm nema á treiner — öll þrjú skiptin sem ég prófaði hann áður en hann vék fyrir jólatrénu.
Flogið út á milli lægða
Flugferðin gekk vel, við komumst út á milli lægða. Reyndar var ég innst inni með fingurna krosslagða og vonaði að öllu saman yrði frestað — þá gæti ég kannski æft! Upphaflega flugið féll reyndar niður vegna veðurs en það tókst að koma öllum á áfangastað. Ég kom degi síðar en hinir, missti úr einn hjóladag. Ég var hálfpartinn fegin.
Kanarí tók á móti mér með sól og blíðu eins og vera ber. Hótelið frábært og hópurinn bauð mig hjartanlega velkomna. Þau vissu að ég var ekki reyndur hjólari, en ég hélt því þó fyrir mig að ég hefði hreinlega aldrei prófað neitt annað en fjallahjól. Racer væri mér framandi tæki sem og klítaskórnir. Einn fararstjóranna hafði tjáð mér að hjóladagur tvö, sem var fyrsti dagurinn minn, yrði „léttur og þægilegur.“ Ég hélt það nú, ég væri tilbúin að léttan hjólatúr.
Einhverra hluta vegna var planinu svo breytt á síðustu stundu, létti dagurinn færður og dagurinn sem ég byrjaði á var 72 kílómetra leið inn eftir gili og upp bratta brekku. Reyndar er aldrei talað um brekkur, heldur býður hjólalingóið manni að tala um klifur. Í þessum túr var semsagt heljarinnar klifur, það lengsta var 9 kílómetrar. Semsagt 9 kílómetrar upp, upp, upp. Þar sem ég hélt fyrst að ég væri eitthvað að misskilja skiltið sem á stóð að brekkan framundan væri 9 kílómetrar var ég ekkert að stressa mig mikið á þessu, það gat ekki verið að við ættum að hjóla upp bratta brekku 9 kílómetra leið. En jú, það var víst málið.
Upp brekkuna komst ég, að vísu langsíðust, en það var allt í lagi. Tilfinningin var mögnuð. Eftir daginn, kílómetrana 72, var ég vissulega þreytt en gleðin yfirgnæfði þó þreytuna. Fjórir hjóladagar og einn frídagur áður en kom að brottför. Ég hjólaði 205 kílómetra áður en ég flaug heim aftur, í sól og hita og dásamlegum félagsskap. Við flugum út á milli lægða og komumst heim rétt fyrir sandstorm. Allt gekk eins og í sögu og það var ekki fyrr en við komum heim að farið var að tala af meiri alvöru um kórónuveiruna, hún var ekki orðinn stór hluti af tilverunni fyrr.
Það sem ég lærði
Örfáum vikum síðar varð ljóst að utanlandsferðir yrðu ekki fleiri á næstunni. Hjólaferðin til Kanarí hafði verið ansi söguleg ferð. Það sem ég lærði af þessari ferð var aðallega þrennt. Þrjár mikilvægar lexíur sem koma sér vel núna í COVID-veröldinni sem við höfum öll stigið inn í skyndilega:
Númer eitt: Ég get alltaf miklu meira en ég held
Númer eitt: Ég get alltaf miklu meira en ég heldÉg velti því alvarlega fyrir mér þegar ég pantaði hjólið á hjólaleigunni að taka rafmagnshjól, því ég var svo viss um að ég kæmist ekkert upp þessar brekkur og myndi tefja hina. Þótt mótorinn hefði ábyggilega hjálpað þá var svo miklu skemmtilegra að hjóla á sams konar hjóli og hinir. Ég komst alveg allar hjólaleiðirnar sem lagt var upp með, þótt æfingaprógrammið hefði farið forgörðum (ég kenni jólatrénu um!). Ég var vissulega langoftast síðust, en ég var líka búin að æfa mig minnst svo það var eðlilegt. En ég komst allar brekkurnar, ég hjólaði sömu leiðir og hinir, bara aðeins hægar. En ég gat meira en mig grunaði fyrirfram.
Númer tvö: Fólk er almennt til í að sýna hjálpsemi þegar það sér að einhver þarf aðstoð
Fyrirfram hafði ég miklar áhyggjur af öllum hinum, öllu góða fólkinu sem var þarna með mér. Þau myndu ekki nenna að hafa mig í eftirdragi. Ég komst að því í ferðinni að stærstur hluti hópsins var að æfa fyrir ýmsar Ironman-keppnir út um allan heim (sem nú er reyndar búið að fella niður eins og aðra íþróttaviðburði). Þrátt fyrir að vera að keppast við að koma sér í form og raða inn sem flestum kílómetrum þá voru allir til í að aðstoða nýgræðingana. Þjálfararnir skiptust á að sjá um okkur sem vorum aftast, gefa góð ráð og hvetja áfram yfir erfiðustu kaflana. Þeir allra sterkustu í hópnum komu iðulega til baka (voru auðvitað langt á undan) til að spjalla og veita félagsskap og hvatningu inn á milli.
Númer þrjú: Það er ekki hægt að stytta sér leið upp brekku
Ef þú á annað borð byrjar á brattri brekku (klifri á hjólamáli) þá þarftu að klára hana. Það er ekki hægt að stytta sér leið upp brekku, en það er þó hægt að beita ýmsum aðferðum til að auðvelda klifrið. Til dæmis er hægt að hjóla í sikksakk, það léttir á um stund. Svo er líka hægt að syngja, í hljóði eða upphátt eftir því hversu margir eru í kring. En aðalmálið til að létta sér leiðina er að skipta brekkunni upp í kafla. Hugsa bara um að komast að næsta staur, næsta tré eða næstu beygju. Þegar þeim áfanga er náð er hægt að huga að þeim næsta. Sama hversu langan tíma tók að komast upp og hversu mikill bruninn í lærunum var á leiðinni upp, þá var það alltaf þess virði þegar á toppinn var komið. Þá blasti stórkostlegt útsýni við og tilfinningin var eins og ég gæti allt, væri algjörlega ósigrandi.
Af hverju skiptir þetta máli núna?
Lexíurnar úr hjólaferðinni eru mér sérstaklega hugleiknar núna, þegar við öll erum í aðstæðum sem við höfum ekki lent í áður. Við erum öll byrjendur, nýgræðingar í þessari vegferð sem útbreiðsla kórónuveirunnar færir okkur og lærum eitthvað nýtt á hverjum degi.
Hugtök sem voru okkur framandi fyrir örfáum vikum eru orðin okkur töm. Mig rekur ekki minni til að hafa nokkru sinni, fyrr en í mars 2020, átt samtöl við fólk um sýnatökupinna, sóttkví, smitrakningu eða samkomubann. Nú eru þetta orð sem skyndilega eru í mikilli notkun og við hendum inn í samræður eins og ekkert sé eðlilegra.
Kanarí-vísdómurinn minn úr hjólaferðinni með þríþrautarfélaginu, sem reyndist síðasta utanlandsferðin í einhvern tíma, á því vel við núna þegar við þurfum öll að treysta á að grunnformið fleyti okkur áfram upp hverja brekkuna á fætur annarri. Rifjum þær upp aftur.
Númer eitt: Ég get alltaf miklu meira en ég held
COVID-veröldin skikkar okkur öll til að gera meira. Við erum í krefjandi aðstæðum og þurfum að standa okkur. Það náði bókstaflega enginn að æfa sig áður en þetta skall á. Það er einmitt í slíkum aðstæðum sem við komumst við að því að við getum meira en við héldum.
Númer tvö: Fólk er almennt til í að sýna hjálpsemi þegar það sér að einhver þarf aðstoð
Sjaldan höfum við séð það jafn greinilega og nú, þegar margir eru fastir í miðri brekku og finnst eins og hún muni engan enda taka. Náungakærleikur og hjálpsemi eru sem betur fer á uppleið. Það er alltaf einhver sem er kominn lengra upp brekkuna sem er til í að stíga nokkur skref til baka og lyfta þeim sem hægar fara.
Númer þrjú: Það er ekki hægt að stytta sér leið upp brekku
Það eina sem hægt er að gera er að kaflaskipta brekkunni í huganum, svo hefst klifrið hvort sem við erum tilbúin í það eða ekki. Það er þó gott að taka því rólega, syngja jafnvel með sjálfum sér og hafa í huga að hver einasta brekka breytir lífinu smávegis.
Þegar við komumst upp þá blasir útsýnið við og okkur líður eins og við getum allt. Við sjáum og vitum að það er eitthvað betra framundan og minningin um erfiðleikana neðar í brekkunni dofnar.
