Þor­geir Tryggva­son, Toggi, mun sinna bókaum­fjöllun fyrir Kjarn­ann fram að jólum en margar bækur eru að koma út þessa dag­ana. Jóla­bóka­flóðið nær svo hámarki í des­em­ber.

Höf­und­ur: Arn­aldur Ind­riða­son

Kamp Knox

Útgef­andi: Vaka-Helga­fell

Einn stærsti styrkur Arn­aldar Ind­riða­sonar hefur mér sýnst vera fund­vísi hans á sögu­svið og snertifleti sam­fé­lags­ins og Íslands­sög­unnar við bjástur lög­reglu­kvar­tetts­ins Erlend­ar, Elín­borg­ar, Sig­urðar Óla og Marion. Á þessum flötum verður oft til orka sem drífur vagn­inn þegar glæpa­málin sjálf og spennan í kringum þau eru í dauf­ara lagi, eins og færst hefur heldur í aukanna eftir því sem liðið hefur á sagna­bálk­inn. Sem engan skyldi undra.

Íslensk erfða­grein­ing. Ein­vígi ald­ar­inn­ar. Kalda­stríðsnjó­sn­ir. Her­námið og bygg­ing Þjóð­leik­húss­ins. Lífs­kjör úti­gangs­manna í Reykja­vík. Allt hefur þetta dýpkað og breikkað bækur Arn­ald­ar.

Og nú er það her­stöðin á Mið­nes­heiði og kjarn­orkuógn­in. Bragga­líf­ið. Já og upp­runi Bláa lóns­ins.

Sviðið er Reykja­vík og Reykja­nesskagi 1979. Erlendur er kom­inn í rann­sókn­ar­lög­regl­una og fæst undir hand­leiðslu Marion Briem við morð á flug­virkj­anum Krist­vini sem psori­as­is­sjúk­lingur finnur í lón­inu við Svarts­engi. Jafn­framt er hann að graf­ast fyrir um orsakir manns­hvarfs frá eft­ir­stríðs­ár­unum sem teng­ist, eða ekki, hinu sögu­fræga/ill­ræmda bragga­hverfi sem bókin dregur nafn sitt af.

Kunn­ug­legt, ekki satt?

Þetta er að mestu aldeilis dæmi­gerður Erlend­ar- og Arn­ald­ar­krimmi. Hinn grámyglu­legi og félags­fælni spæj­ari með næma eyrað er eins og hann á að sér. Atburða­rásin rót­föst í raun­veru­leik­anum þó tengsl hennar og rann­sókn­ar­innar við kjarn­orku­bröltið gefi henni smá lyft­ingu.

Ég held samt að les­endur þurfi að vera ein­beittir aðdá­endur til að njóta Kamp Knox að veru­legu ráði. Það eru þreytu­merki í fléttu­smíð­inni, finnst mér. Lopa­teygjur í frá­sögn­inni. Þó það séu vita­skuld örlög fram­halds­sögu­smiða að þurfa sífellt að end­ur­taka sig til að full­nægja þeim sem eru að koma nýir að sög­unni þá er manns­hvarfa­þrá­hyggju Erlendar gerð full-ít­ar­leg skil hér fyrir minn smekk.

Og eru ekki skoð­ana­skiptin um her­stöðv­ar­mál­ið, sem eru þónokkur í bók­inni, óþarf­lega inni­halds­rýr? Já og myndin af kön­unum dauf. AC/DC-plakatið á vegg eins rauð­háls­ins gladdi mig reynd­ar, þó strand­högg þeirra Ástr­ala í Vest­ur­heimi hafi verið á byrj­un­ar­reit ‘79. Hefði giskað á Lynyrd Skynyrd eða Creed­ance frek­ar. Skrítið smá­at­riði sem kætir mann frekar en pirr­ar.

Stíll­inn er að vanda áreynslu- og stæla­laus, en ég hef nú séð höf­unda skammaða fyrir bók­máls­legt mál­snið á sam­tölum fyrir minni sakir en Arn­aldur lætur eftir sér hér.

Og hvað er þetta með kynið á Marion Briem? Reyndar skilst mér að í ein­hverri fyrstu bókanna þar sem Marion kemur við sögu missi Arn­aldur út úr sér kyn­grein­andi beyg­ingu eða per­sónu­for­nafn, en það er til marks um hvað mér er mikið sama að ég nenni ekki fyrir mitt litla líf að leita það uppi.

Kamp Knox er ágætis inn­legg í fram­halds­sög­una um Erlend. Bætir engu við og er ein og sér heldur rislágur krimmi. Ekki byrja á þess­ari ef þið eruð ókunnug Arn­aldi. En, kæru aðdá­end­ur, þetta er alveg eftir upp­skrift­inni. Örugg­lega nóg til frammi.