Ég sný lykl­inum í skránni. Ein­hverra hluta vegna þarf að toga hún­inn upp í stað­inn fyrir niður um leið og lykl­inum er juggað til í skrá­argat­inu. Það tekur mig næstum hálfa mín­útu að opna dyrn­ar. Ég geng niður dimmar tröppur í gegnum hland­ský­ið. Stundum gleym­ist að læsa og þá kom­ast rón­arnir inn í and­dyr­ið. Á gang­inum eru allir veggir útkrot­að­ir. Ég skima í myrkr­inu eftir okkar hurð, sem ég finn að lokum með dyggri aðstoð kveikjar­ans. „Ætl­aði hel­vítis kall­inn ekki að vera búinn að redda þessum ljósum fyrir löng­u?“ hugs­aði ég, en ég gat ekki rekið á eftir honum því við skuld­uðum leigu.

Hljóm­sveita­ræf­ingin átti að hefj­ast fyrir 20 mín­út­um, en samt er ég fyrstur á stað­inn. Inni í her­berg­inu okkar er dauf kanna­bis­lykt, enda á bassa­leik­ar­inn í hinu band­inu það til að laum­ast inn eftir mið­nætti með vinum sínum til að reykja. Nokkrum mín­útum á eftir mér birt­ist trommu­leik­ar­inn í minni hljóm­sveit. Hann heldur á volgum Subwa­y–bræð­ingi í glærum plast­poka. Hann var bara að vakna, enda var hann lengi að í gær. „Hvert fórstu eftir Ell­ef­una?“ spyr ég og fæ alla sól­ar­sög­una, eða það af henni sem hann man. Gít­ar­leik­ar­inn er á leið­inni. Hann fékk lán­aðan bíl móður sinn­ar, en þurfti að skutla henni eitt­hvert fyrst. Söngv­ar­inn mætir ekki í dag því hann er að fara í próf á morg­un.

Hljóð­færin eru eins og við skildum við þau í gær, þannig að við getum bara talið í um leið og trommar­inn kyngir síð­asta bit­an­um. Gít­ar­leik­ar­inn er mættur og gengur um gólf. Hann rýnir í ruslið á gólf­inu í von um að finna streng eins og þann sem slitn­aði í gær. Trommar­inn er sestur við settið og tekur sopa af orku­drykk. Hvað er málið með trommara og orku­drykki? Hvar finna þeir alla þessa drykki? Að lokum eru allir til­búnir og við byrj­um.

Eftir 45 mín­útur af stans­lausri keyrslu tökum við pásu. Við setj­umst í sófann með suð í eyr­unum og reykjum sígar­ett­ur. Það má reyndar ekki reykja inni, en við gerum það samt. Við erum rúm­lega tví­tugir og það segir okkur eng­inn fyrir verk­um. Ég segi strák­unum frá skila­boðum sem ég fékk á Myspace í gær. „Það er sem­sagt ein­hver gaur á Græn­höfða­eyjum sem vill endi­lega fá okkur til að hita upp fyrir bandið sitt.“ Þeir virka spennt­ir, en spyrja hvort ég hafi heyrt eitt­hvað frá Airwa­ves. „Nei, en það er búið að bjóða okkur að vera Off-Venue á Grand Rokk í hádeg­inu á mið­viku­deg­in­um. Við fáum tvo bjór­miða á mann.“

Við eyðum rest­inni af pás­unni í að tala um hvað hin og þessi bönd séu ömur­leg, rennum aftur í gegnum prógram­mið okkar og förum svo á Alien vs. Predator. „Æfa á morg­un?“ spyr trommar­inn, sem ætlar ekki með. Hann þarf að spila með hinu band­inu sínu í Kaffi Hljóma­lind kl. 20. „Já, verum í band­i.“

—

Ég sný lykl­inum í skránni. Ein­hverra hluta vegna þarf að toga hún­inn upp í stað­inn fyrir niður um leið og lykl­inum er juggað til í skrá­argat­inu. Það tekur mig næstum hálfa mín­útu að opna dyrn­ar. Hvað er málið með hurðir og æfinga­hús­næði? Stendur það ein­hvers staðar í lögum að þær verði að vera í ólagi? Ég kveiki ljósið og fer úr skónum til að spora teppið ekki út. Í upp­þvotta­grind­inni hjá vask­inum liggja þrír óþvegnir kaffi­boll­ar. „Voða­legir sóðar eru þetta,“ hugsa ég um leið og ég tek ljós­mynd sem ég set inn í Face­book–grúppu æfinga­rým­is­ins. „Hverjir skildu þessa bolla eftir án þess að vaska þá upp? Við þurfum allir að leggj­ast á eitt við að bæta umgengn­ina hér.“ Set þennan texta með mynd­inni og bæti að lokum við góð­leg­asta broskall­inum sem ég finn.

Hljóm­sveita­ræf­ingin átti að hefj­ast fyrir 5 mín­út­um, en bassa­leik­ar­inn er enn ekki kom­inn. Söngv­ar­inn mætir hins vegar ekki í dag. Hann er með börnin á ein­hverju fót­bolta­móti úti á landi. Við hinir notum tím­ann til að stilla upp dót­inu okkar og ákveða laga­list­ann á meðan við bíðum eftir bassa­leik­ar­an­um. Að lokum birt­ist hann, en honum hafði gengið illa að svæfa. „Sá litli er með eyrna­bólg­u,“ segir hann. Ég bendi honum á Einar í Mjódd­inni. „Já, við erum einmitt hjá hon­um. Hann er að fara í rör í næstu viku.“ Eftir 10 mín­útna umræður um eyrna­bólgur barn­anna okk­ar, þar sem allir leggja orð í belg, setjum við tapp­ana í okkar eigin eyru og teljum í.

Eftir 25 mín­útur erum við orðnir dauð­upp­gefnir og tökum því pásu. Einn okkar hellir upp á kaffi en við hinir setj­umst í sófann. Ég spyr gít­ar­leik­ar­ann út í end­ur­fjár­mögn­un­ina á hús­næð­is­lán­inu hans. Ég er nefni­lega að spá í að skipta yfir í óverð­tryggt lán, enda ótt­ast ég að verð­bólgan sé rétt að byrja. „Já, ég myndi alveg mæla með því,“ segir hann. „Ertu ekki líka örugg­lega að nýta þér það að leggja sér­eigna­sparn­að­inn inn á höf­uð­stól­inn?“ spyr hann á móti. Hvað heldur hann eig­in­lega að ég sé? Auð­vitað er ég að nýta mér það.

Hljóm­borðs­leik­ar­inn kemur með nýlagað kaffið og skenkir í boll­ana. Hjá öllum nema trommar­an­um, sem drekkur ekki kaffi út af bak­flæð­inu. Auð­vitað ætti eng­inn okkar að drekka kaffi eftir kvöld­mat, en við gerum það nú samt. Við erum tæp­lega fer­tugir og það segir okkur eng­inn fyrir verk­um.

Við förum um víðan völl í spjall­inu og að lokum hefur eng­inn neitt að segja. 40 mín­útur eru liðnar og við sitjum þarna í þögn­inni og dæs­um. „Eigum við kannski bara að segja þetta gott?“ spyr ég geispandi. „Æ já, ég er alveg til í að fara að koma mér,“ segir gít­ar­leik­ar­inn, enda klukkan orðin rúm­lega 22. Við vöskum upp, skellum í lás og kveðj­umst fyrir utan jepp­ling­ana okk­ar. „Sjá­umst í þarnæstu viku.“