Ég elska kaffi­hús. Allir góðir rit­höf­undar elska kaffi­hús, eða hvað? Það er alla­vega sam­kvæmt ákveð­inni staðalí­mynd af okk­ur. Mig langar að segja „okk­ur“. Ég vil vera með. Nú er búið að birta nokkra pistla eftir mig á víð og dreif, pistla sem ég hef meira að segja fengið borgað fyr­ir. Er þá ekki alveg leyfi­legt að segja að ég sé rit­höf­und­ur? Ætli það sé ein­hver sem fylgist með því? Kannski maður verði ekki full­gildur höf­undur fyrr en maður er búinn að ganga í Rit­höf­unda­sam­band Íslands. Ég geri ráð fyrir að þau séu með nafn­spjöld sem fylgja afslættir á bestu kaffi­húsin og hettu­peysur með lógó í stíl.

Þangað til held ég bara áfram að smakka latte með sírópi út um allan bæ. Akkúrat núna hef ég fundið eitt voða­lega nota­legt og krútt­legt kaffi­hús. En ég ætla ekki að segja ykkur hvar það er stað­sett. Ég er bara búin að fá þrjú klipp á frí­bolla­kortið mitt og vil ekki að aðrir finni þennan griða­stað og steli af mér borð­inu við glugg­ann (þar eru innstungur fyrir hleðslu­snúr­ur). Hér er þægi­legt að sitja og súpa af boll­an­um, velta fyrir sér mann­líf­inu í kringum sig og spá og spek­úlera almennt. Sér­stak­lega þegar maður á að vera að læra. Smá­vægi­leg upp­reisn gegn stunda­töflu dags­ins, ábyrgð og almennum raun­veru­leika. Til þess var kaffi­boll­inn lík­lega fund­inn upp. Sem fokk-jú við amstrið og skarkal­ann. Nei, nú leggjum við frá okkur lykla­borð, skófl­ur, stýri og önnur verk­færi vinn­unnar og fáum okkur einn sót­svart­an. Restin bíður á með­an.

Allt í kringum mig sitja aðrir í svip­aðri stöðu. Og saman munum við sitja um stund uns and­ar­takið er liðið hjá og verk­efna­list­inn kallar okkur aftur til sín. Hver ætli þeirra verk­efni séu? Við hvað vinna þau? Ætli þau geti sagt með full­vissu: „Ég er X“. Ég er arki­tekt. Ég er fram­kvæmda­stjóri. Ég er kenn­ari. Það hlýtur að fylgja því öryggi að vita svona nokkurn veg­inn hvað maður sé, eða að geta að minnsta kosti botnað þessa setn­ingu. Eins og staðan er á mér í dag er ég nem­andi. Það sama og ég er búin að vera í tæpa tvo ára­tugi. Þó svo að helm­ing­inn af þeim tíma hafi ég ekki skil­greint mig baun og verið drull um allt nema Dis­ney-­myndir og Playmo.

En fyrst annarri háskóla­gráðu minni fer senn að ljúka þarf ég víst að fara að ákveða mig hvað ég vilji í raun og veru verða. Og hvað ég sé á meðan ég er ekki búin að gera upp hug minn. Ekki má maður vera eilífðar stúd­ent og safna háskóla­gráðum eins og maður safn­aði lím­miðum í denn. Þannig hvað ætla ég að verða? Og hvað ætlar ÞÚ, kæri les­andi, að verða? Ertu eitt­hvað í dag? Varstu eitt­hvað og ert núna hætt­ur? Finn­urðu til­vist­ar­krepp­una læð­ast aftan að þér? Gott. Þá sit ég ekki ein í súp­unni.

Mér finnst þetta áhuga­verð pæl­ing nefni­lega, þetta „Ég er X“. Sjálfs­skil­grein­ingar geta verið flókn­ar. Af hverju miðum við til dæmis alltaf við atvinnu sem nefnar­ann í gild­is­mati okk­ar. „Aha, hann er mark­aðs­fræð­ing­ur,“ er ein­hvern veg­inn merki­legra en „Aha, hann er sorp­hirðu­mað­ur.“ En hvar værum við án sorp­hirð­unn­ar? Í djúpum skít – bók­staf­lega.

Það er þessi hel­vítis mennta-el­íta (hér er gott að les­endur ímyndi sér mig í köfl­óttum trefli, með stór svört gler­augu að reykja jónu til að kór­óna staðalí­mynd­ina). Ég veit ekki með ykkur en ég er með alveg massífa komp­lexa yfir menntun minni og gildi henn­ar. Sál­fræðin var of erf­ið, en samt ekki nógu erfið til að flokk­ast sem „al­vöru“ heil­brigð­is­vís­indi. Rit­listin er list­nám og þar af leið­andi allt öðru­vísi. Fáum áföngum lýkur með tölu­legri ein­kunn sem pappa­kass­inn ég á erfitt með að melta. Fékk reyndar 8 í ljóða­á­fanga einu sinni og enga umsögn sem er gjör­sam­lega gagns­laust, svo það er varla skárra.

Málið með þessa pæl­ingu er að hún er ekk­ert merki­leg þannig séð. Létt­úðug heim­speki pökkuð saman í plebba­legan pistil skrifuð af sjálfselsku og hug­ar­angri. Minnir mig á línu eftir  uppi­standar­ann Simon Amstell: „I‘m on a jour­ney to overcome ego. Which would be great. Except it‘s such an egot­ist­ical jour­ney to be on.“

Ég tengi við margt sem Simon seg­ir, til að mynda byrjar hann eitt af uppi­stöndum sínum með orð­un­um: „I‘m quite lon­ely, let‘s start with that.“ Engin kett­linga­tök þar á ferð. – Já, mér hefur verið til­kynnt að orðið er tækni­lega séð vett­linga­tök en mér finnst kett­linga­tök mun betra svo ég kýs að nota það í stað­inn. Þú ferð miklu var­legar með kett­linga en vett­linga. Ef þú gerir það ekki þarftu á hjálp að halda.

Þannig hver er nið­ur­staðan eig­in­lega? Hver ert þú? Hver er ég? Veit það ein­hver? Og hvers vegna þurfum við að vita það? Kannski er bara best að vera ekk­ert að pæla í svona spurn­ingum á sunnu­dags­kvöld­um, rétt þegar vinnu­vikan á að fara að hefj­ast. En ekki alveg strax, ég er ennþá í hinni heilögu kaffi­pásu. Það fá allir að njóta henn­ar. Nema nátt­úru­lega starfs­fólkið á kaffi­hús­unum sem fá ekki break fyrr en við lattel­epjandi lúð­arnir drullum okkur heim með ókláruð klippikort og til­vist­ar­kreppu í fartesk­inu.

Þú færð 8 í ein­kunn fyrir að lesa þennan pistil.