Bestu dagar árs­ins hafa ekk­ert með veð­ur­far að gera. Hrá­slaga­legur rign­ing­ar­dag­ur­inn í dag er einn af allra bestu dögum árs­ins. Í dag kynnti Alþingi alls 69 manna lista þeirra sem veittur verður íslenskur rík­is­borg­ara­réttur með lögum að til­ögu alls­herj­ar- og mennta­mála­nefnd­ar.

Tæp­lega sjö­tíu manns sem margir hverjir hafa á ein­hverjum tíma­punkti beðið hér milli vonar og ótta, heims og helju, um eigin fram­tíð. Hvert senda þau mig? Hvar enda ég? Hva bíður mín þar? Hver bíður mín þar? Fæ ég ein­hvern tím­ann frið?

Tæp­lega sjö­tíu manns sem í dag fengu þær fréttir að bið­inni sé form­lega lok­ið. Hér eiga þau heima. Ein­hver þeirra sóttu hér lík­ast til um alþjóð­lega vernd. Sumir hafa fengið hana, aðrir ekki en öll fá þau nú að telj­ast Íslend­ing­ar. Eftir dag­inn í dag ætlum við að vernda þau. Þau eru við.

En það var ekki kerfið sem ákvað að vernda þau. Þessi „heppnu“ komust fram­hjá kerf­inu. Kerfið hefur ein­hverra hluta vegna metið það sem svo að það væri ekki þessi virði að veita þeim fullan rétt sem íslenskir rík­is­borg­ar­ar. Þau komust ekki í gegnum nál­ar­augað sem íslensk stefna í útlend­inga­málum er. Þau hins vegar fengu áheyrn og náð hjá þing­mönn­um. Sögur þeirra röt­uðu þang­að. Ein­hverjir aðrir misstu af því. Ein­hverjir aðrir vissu ekki að það væri hægt. Ein­hverjum öðrum var vísað úr landi áður en þingið náði að vernda þau. Ein­hverj­ir… Marg­ir...

Valið virkar handa­hófs­kennt. Tæp­lega 1.100 manns sóttu um alþjóð­lega vernd hjá Útlend­inga­stofnun árið 2017. Það sem af er ári hafa tæp­lega 200 sótt hér um vernd. Alls bár­ust þing­nefnd­inni 147 umsóknir um rík­is­borg­ara­rétt, sem að öllum lík­indum er síð­asta hálm­strá örvænt­inga­fullra umsækj­enda sem komið hafa að lok­uðum dyrum alls staðar ann­ars staðar í kerf­inu.

Dóms­mála­ráðu­neytið setti í vetur nýja reglu­gerð sem þrengir að vernd enn fleira fólks sem hingað leitar henn­ar. Kjarn­inn greindi frá því fyrr í dag að þrátt fyrir dig­ur­barka­legar yfir­lýs­ingar sjálfs for­sæt­is­ráð­herr­ans um að mannúð eigi að vera leið­ar­ljós í þessu mála­flokki, ekki síst þegar kemur að börn­um, þá standi þessi reglu­gerð óhögguð þrátt fyrir alvar­legar athuga­semdir Rauða kross­ins vegna þess­arar breyt­ing­ar.

Frá Rauða kross­in­um, úr fjöl­miðlum og frá vinum og vanda­mönnum þessa ólíka hóps sem sækja hér um grið, ber­ast ítrek­aðar sögur sem þessar innan úr þessu kerfi, hvort sem er um ræðir íþyngj­andi reglu­gerða­breyt­ing­ar, brott­vís­anir um miðjar næt­ur, synjun á end­ur­upp­tökum mála, synjun á efn­is­með­ferð mála, skolla­eyrum skellt við neyð­ar­ópi fjöl­skyldna, veiks fólks, veikra barna, venju­legs fólks og venju­legra barna. Bara fólks. Ein­stak­linga. Óskilj­an­legar ákvarð­an­ir. Ómann­úð­legar ákvarð­an­ir.

Ein­staka sinnum upp­lifum við þessa gleði­daga eins og dag­inn í dag. Þegar rangar ákvarð­anir eru gerðar réttar með einu penna­striki. Þar sem mannúð for­sæt­is­ráð­herra og alls­herj­ar- og mennta­mála­nefndar trompar loks­ins ómann­úð­lega fram­kvæmd kerf­is­ins. Þessa kerfis sem starfar á vegum sama for­sæt­is­ráð­herra, alls­herj­ar- og mennta­mála­nefndar en einnig rík­is­stjórn­ar­inn­ar, Alþingis alls, dóms­mála­ráðu­neyt­is­ins og Útlend­inga­stofn­un­ar. Og okkar allra.

Við ættum öll að vilja að allir dagar séu eins og dag­ur­inn í dag. Að kerfið virki eins og for­sæt­is­ráð­herra boð­aði - með mannúð að leið­ar­ljósi.