Kæri Ármann. 

Þú mis­not­aðir traust okkar þar sem þú gegndir mik­il­vægu hlut­verki í svik­unum sem áttu sér stað í Kaup­þingi. Þú barst sér­stak­lega ábyrgð á inn­lána­söfnun Kaup­þing „Ed­ge” (net­reikn­ing­ar), sem að lokum fram­lengdu líf­tíma svikanna og leiddu til auk­ins sam­fé­lags­legs skaða sem hleypur á millj­örðum evra.

­Svik Kaup­þings námu 83 millj­örðum Banda­ríkja­doll­ara og gjald­þrot bank­ans varð það fimmta stærsta í sög­unni, stærra en Madoff-svika­myllan sem nam 64 millj­örðum Banda­ríkja­doll­ara. Sam­an­tekið mynd­uðu íslensku bank­arnir þrír þriðja stærsta gjald­þrot sög­unn­ar, en ein­göngu fall Lehman Brothers og Was­hington Mutual var stærra.

Und­ir­rit­aður (Kevin), hefur verið í deilum við slita­stjórn Kaup­þings frá falli bank­ans árið 2008, og af þeim deilum eru ásak­anir mínar lit­að­ar. Þess vegna leit­ast ég við að sanna ásak­anir mínar og í þeirri við­leitni lít ég til frá­sagna, þ.m.t. þinna, til að lýsa þeim atburðum sem áttu sér stað.

Ég hef sent stjórn Kviku banka hf., Bjarna Bene­dikts­syni fjár­mála­ráð­herra og Unni Gunn­ars­dóttur for­stjóra Fjár­mála­eft­ir­lits­ins sönn­un­ar­gögn sem sanna stað­hæf­ingar mín­ar, en eng­inn þeirra hefur svarað bréfum mín­um. Eftir að ég gerði yfir­völdum grein fyrir stað­hæf­ingum mín­um, var hins vegar greint frá því í fjöl­miðlum þann 27. maí 2019 að þú hefðir óskað eftir því að hætta sem for­stjóri Kviku banka hf. til þess að taka við stöðu aðstoð­ar­for­stjóra.

Það vekur furðu að fjár­mála­ráð­herra Íslands, Bjarni Bene­dikts­son, eða Fjár­mála­eft­ir­lit­ið, svari eða rann­saki ekki stað­hæf­ingar mín­ar, vegna þess að það er skylda þeirra að tryggja að trú­verð­ug­leiki stjórn­enda bank­ans sé haf­inn yfir allan vafa. Hins vegar bendir skrán­ing Íslands á „gráan lista” alþjóð­legs starfs­hóps um aðgerðir gegn pen­inga­þvætti og fjár­mögnun hryðju­verka, með Mongólíu og Simbabve, skýrt til þess að eft­ir­lits­stofn­anir á Íslandi starfa ekki sam­kvæmt sömu við­miðum og ann­ars staðar í hinum vest­ræna heimi.

Við buðum þér að halda uppi vörnum gagn­vart stað­hæf­ingum mínum eða segja af þér hjá Kviku banka hf., þar sem þú gerðir hvor­ugt, þarf að upp­lýsa fram­an­greinda aðila og almenn­ing, þar sem það er mik­ill munur á hátt­semi frá fyrri tíð sem leiðir til sak­fell­ingar og hátt­semi sem leyfir áfram­hald­andi traust til þess að reka banka sem skráður er á aðal­markað í kaup­höll.

Skýrsla rann­sókn­ar­nefndar Alþing­is, sem skipuð var af íslenskum stjórn­völd­um, greindi frá því að yfir­völd á Íslandi sýndu langvar­andi gáleysi sem greiddi leið­ina fyrir einum stærstu svikum sög­unn­ar, og frá þeim tíma hefur stjórn Kviku banka hf. og íslensk stjórn­völd látið óátalið þína fyrri hátt­semi, og það virð­ist sem lítið hafi breyst. 

Í for­tíð­inni hefur póli­tískur þrýst­ingur á Íslandi haft meiri áhrif á fjár­mála­fyr­ir­tæki, Fjár­mála­eft­ir­lit og Seðla­bank­ann, en í öðrum löndum í hinum vest­ræna heimi sem hafa sinn eigin gjald­mið­il. Í landi með ein­göngu 360.000 manns, þá er ekk­ert skrýtið að það séu óum­flýj­an­legir hags­muna­á­rekstrar á milli lít­illa fyr­ir­tækja, stjórn­mála­manna (en sumir hverjir keyptu hluta­bréf í bönk­un­um), eft­ir­lits­að­ila, end­ur­skoð­enda og Seðla­bank­ans sem höfðu mikil áhrif á ein stærstu svik sög­unn­ar.

Þann 6. októ­ber 2017, greindi The Guar­dian frá því að Bjarni Bene­dikts­son (nú­ver­andi fjár­mála­ráð­herra og þáver­andi for­sæt­is­ráð­herra Íslands) hafi selt nán­ast allar sínar eignir í pen­inga­mark­aðs­sjóði í einum af stóru bönk­unum dag­inn sem neyð­ar­lögin voru sett.

Eftir hrun Kaup­þings skrif­aðir þú bók sem var útgefin í októ­ber 2009 og bar heitið Frozen Assets, how I lived the boom and bust (ís­lensk útgáfa af bók­inni heitir Ævin­týra­eyj­an). Við óskum eftir því að leggir fram upp­runa­legu drögin að bók­inni (áður en lög­fræð­ingar þínir lag­færðu drög­in) til yfir­valda.

Fjallað er um bók­ina þína í kynn­ing­ar­mynd­bandi þar sem þú sagð­ir: „Lestu um hvernig ég upp­lifði íslensku útrás­ina og efna­hags­hrun­ið. Frá­sögn hvernig einn mað­ur, einn banki og eitt land upp­lif­iði og hafði áhrif á efna­hags­sögu heims­ins. Saga um upp­gang og hrun Kaup­þings frá inn­an­búð­ar­mann­i”. 

„Frozen Assets” gefur inn­sýn í vit­neskju þína um svik­in,  áður en greint var frá þeim síðar í skýrslu Rann­sókn­ar­nefndar Alþingis í apríl 2010. 

Á bls. 67 og 68 í ensku útgáf­unni af bók­inni þinni, útskýrir þú hvernig sam­band okkar varð til:

„Inn­rás okkar á bresku versl­un­ar­göt­urnar hófst sum­arið 2000 þegar ég flaug út til London til að hitta Kevin Stan­ford og Karen Mil­len, stofn­endur tísku­vöru­keðj­unnar sem nefnd var eftir henni. Karen var hönn­uð­ur­inn en Kevin átti veg og vanda af upp­bygg­ingu fyr­ir­tæk­is­ins.”

 „Fund­ur­inn átti sér stað fyrir til­stilli Magn­úsar Ármann og Sig­urðar Bolla­sonar en Sig­urður hafði starfað fyrir fyr­ir­tæki sem rak Karen Mil­len-verslun á Íslandi. Þeir leit­uðu til mín í von um að við gætum sett saman hóp fjár­festa til að kaupa veru­legan hlut í Karen  Mil­len.”

„Að lok­um, ári eftir að við hófum við­ræð­urn­ar, síð­sumar 2001, tókst okkur loks­ins að skrifa undir samn­ing­inn og hóp­ur­inn keypti 46 pró­sent í Karen Mil­len. Kaup­þing þurfti að kaupa stærri hlut en lagt var af stað með í upp­hafi sem skap­aði mér litlar vin­sæld­ir. Rekstur okkar var mjög erf­iður árið 2011 og lausa­fjár­skortur var á Íslandi. Ég þurfti að leggja höfuð mitt á högg­stokk­inn til að sann­færa Sig­urð Ein­ars­son um að styðja fjár­fest­ing­una sem ég var sann­færður um að væri góð. Eftir að hann var orð­inn upp­gef­inn á að hlusta á suðið í mér gafst hann loks­ins upp, sam­þykkti kaupin og hreytti í mig: „Og ef við töpum á þessu verður þú settur í að grafa skurði það sem eftir er!”.

„Sem betur fer reynd­ist fjár­fest­ingin mjög góð og við fengum hana marg­falda til baka. Karen Mil­len-­kaupin voru ekki risa­vaxin en verk­efnið var samt mjög mik­il­vægt. Nokkum árum síðar gegndi Karen Mil­len miklu hlut­verki er við bjuggum til eina stærstu tísku­vöru­keðju Bret­lands í sam­starfi við Baug. Vegna þess að vöru­merkið var vel þekkt urðu kaupin góð kynn­ing á því hvernig við gátum aðstoðað íslenska við­skipta­vini erlend­is.“

Á bls. 125 útskýrir þú hvernig sam­band okkar þró­að­ist þegar þú fluttir til London:

„Mér leið líkt og fátækum inn­flytj­anda á Ellis-eyju þgar ég lenti á Heat­hrow-flug­velli í London þann 18. júní 2003. Ég var aðeins tauga­ó­styrkur þegar ég gekk inn land­gönguran­ann. Við höfðum þegar unnið all­nokkur verk­efni í Bret­landi og ég hafði myndað ágætt tengsla­net þar.”

„Þegar ég kveikti á sím­anum mínum biðu mín í tal­hólf­inu skila­boð frá Kevin Stan­ford. Hann vildi hitta mig á fundi dag­inn eftir til að ræða 620 millj­óna punda kaup á Sel­fridges, einu stærsta og fræg­asta versl­un­ar­húsi Bret­lands. Ég trúði þessu varla. Fyrstu mín­út­urnar á breskri grund lof­uðu sann­ar­lega góð­u.”

Á bls. 131 lýstir þú sölu­ferl­inu á eft­ir­stand­andi hlutum okkar í Karen Mil­len árið 2004, og lagðir áherslu á hversu mikið við treystum þér:

„Fyrir Kevin og Karen Mil­len var sala fyr­ir­tæk­is­ins, sem þau höfðu byggt saman frá grunni, mikið til­finn­inga­mál. Þau höfðu áður selt hluta í félag­inu til íslensku fjár­fest­anna en eftir sam­ein­ing­una við Oasis yrðu þau sjálf minni­hluta­eig­endur og myndu láta af störfum hjá fyr­ir­tæk­inu. Nokkrum sinnum lá við að ekk­ert yrði úr sam­ein­ing­unni. Í kaup­samn­ingnum var ein grein sem kvað á um að Kevin og Karen fengju sér­staka auka­greiðslu ef óvenju­mik­ill hagn­aður yrði af rekstri félags­ins. En upp­hæðir greiðsl­unnar var háð túlkun og gat orðið að ásteyt­ing­ar­steini. Eftir miklar deilur sam­þykktu báðir aðilar að bæta við mjög óvana­legri grein sem kvað á um að ef til deilna kæmi myndi Ármann Þor­valds­son ákveða hvað væri sann­gjarnt. Ég var stoltur af því að báðir aðilar treystu mér til að taka ða mér hlut­verk Salómons en ég bað þess í hljóði að ekki myndi reyna á þetta ákvæð­i.”

Í apríl 2005, aðstoð­aðir þú okkur við kaup á hluta­bréfum í Kaup­þingi fyrir 60 millj­ónir punda, sem við fjár­mögn­uðum með lánum sem við ábyrgð­umst. Kaup­þing hafði staðið fyrir hluta­bréfa­út­boði á fjórða árs­fjórð­ungi árið 2004 til þess að fjár­magna kaup á FIH bank­anum í Dan­mörku, en mik­ill meiri­hluti hinna nýju bréfa voru keypt af íslenskum fjár­festum með lánum sem voru fjár­mögnuð af Kaup­þingi. Hluta­bréfa­aukn­ingin tvö­fald­aði stærð bank­ans og nam 92,4 millj­örðum íslenskra króna.

Í mars árið 2006, gaf Danske Bank út skýrslu sem bar heitið „Geyser Cris­is”, sem leiddi til her­ferðar af skipu­lögðum blekk­ingum til þess að fela svikin í íslensku bönk­un­um.

Guð­rún John­sen tók saman skýrslu rann­sókn­ar­nefndar Alþingis í bók sinni, „Bring­ing Down the Bank­ing System – Les­sons from Iceland“.

Á blað­síðu 86 skrifar Guð­rún Johnsen:

„Í við­leitni til að hemja lausa­fjár­krís­una, hófu íslenskir banka­menn skipu­lagða mark­aðs­her­ferð ásamt Við­skipta­ráði Íslands. Við­skipta­ráð réð hinn heims­þekkta hag­fræð­ing Freder­ick Mis­hk­in, sem var starf­andi pró­fessor í hag­fræði við Col­umbia háskóla, til þess að vinna skýrslu um fjár­mála­stöð­ug­leika á Íslandi ásamt íslenskum pró­fessor í hag­fræði, Tryggva Þór Her­berts­syni, sem starf­aði sem efna­hags­ráð­gjafi fjár­mála­ráð­herra. Vopn­aðir svo­kall­aðri Mis­hk­in-­skýrslu tókst bönk­unum að hafa áhrif á umræð­una um eigin stöðu og vefengja álit mark­að­ar­ins um áreið­an­leika þeirra eins og greint var frá í skýrslu Danske Bank.“

Við­tal við Freder­ick Mis­hkin um meintar blekk­ingar birt­ist í heim­ild­ar­mynd­inni „Inside Job“ sem hlaut Ósk­arsverð­laun:

Þann 6. nóv­em­ber 2006, til­kynnti Kaup­þing um for­kaups­rétt­ar­út­boð sem mið­aði að því að laða að alþjóð­lega fjár­festa til þess að mæta þeirri gagn­rýni sem kom frá Danske Bank, og hafði ollið hinni svoköll­uðu „Ís­lands­kreppu” (Geyser cris­is). 

Eftir hrun hitti ég Jan Petter Sissener, fyrr­ver­andi fram­kvæmda­stjóra hluta­bréfa­við­skipta hjá Kaup­þingi, sem aðstoð­aði mig við rann­sókn mína og útveg­aði mér vitna­fram­burð þar sem seg­ir:

„Árið 2005 hóf ég störf hjá Kaup­þingi sem fram­kvæmda­stjóri Kaup­þings í Nor­egi og árið 2006 var ég skip­aður fram­kvæmda­stjóri hluta­bréfa­við­skipta hjá Kaup­þingi banka. Ég hætti í Kaup­þingi í febr­úar 2008 eftir rifr­ildi við yfir­stjórn­ina.

Vorið 2006 var ég beð­inn um af yfir­stjórn Kaup­þings banka að standa að sölu á hluta­bréfa­út­gáfu á 10% af heild­ar­hlutafé bank­ans. Nýja hluta­féð var um það bil 550 millj­ónir evra, heild­ar­hluta­féð var 5,5 millj­arðar evra.

Fjár­fest­inga­bank­arnir sem tóku þátt gagn­rýndu harð­lega kross­eign­ar­hald og Gold­man Sachs dró sig úr hópn­um. Þessi staða leiddi til skrán­ingar Exista á mark­að. Kaup­þing hafði þó haldið áfram að skila afburða­góðri afkomu. 

Nýju hluta­bréfa­út­gáf­unni var hleypt af stokk­unum 6. nóv­em­ber 2006. Það var lyk­il­at­riði fyrir Kaup­þing að koma í veg fyrir sögu­sagnir um kross­eign­ar­hald sem fjár­magnað var af bank­anum sjálf­um, sem getið hafði verið um í fjöl­mörgum skýrslum Danske Bank til Alþjóða­gjald­eyr­is­sjóðs­ins og vera í dreifð­ari eign alþjóð­legri hlut­hafa. 

Auglýsing

Umsjónaraðilar hluta­bréfa­út­boðs­ins voru Morgan Stanley og Citi­bank, með Fox Pit Kelton sem þriðja umsjón­ar­að­ila. Nokkur þekkt fjár­mála­fyr­ir­tæki eins og Fidelity, Hend­er­son, Montrica og fleiri keyptu í útboð­inu.

Eftir vel heppn­aða hluta­bréfa­út­gáfu keyptu RMS og SE hvort um sig 500 þús­und hluti á mark­aðnum og verðið hækk­aði veru­lega. Margir hinna nýju alþjóð­legu fjár­festa fóru að græða með því að selja bréf á mark­aði.

Við sölu á bréf­unum vakti það athygli mína að miðl­arar Kaup­þings keyptu hluta­bréfin á mark­aði af mik­illi hörku og sköp­uðu ranga eft­ir­spurn eftir bréf­unum og héldu gengi hluta­bréf­anna hærra en það hefði ver­ið. Öfugt við önnur útboð minnk­aði hlutur Kaup­þings ekki undir 10% heldur raun­veru­lega jókst yfir útboðs­tíma­bil­ið.

Ég hafði miklar áhyggjur af sið­ferði og lög­mæti þess að Kaup­þing keypti eigin bréf og ég gerði yfir­mönnum mínum ljósar áhyggjur mínar bæði með sím­tölum og tölvu­pósti – hins vegar voru áhyggjur og athuga­semdir mínar huns­að­ar.

Þar sem engin við­brögð voru við mínum athuga­semdum ákvað ég að biðja Allen and Overy um að rita lög­fræði­á­lit um kaup Kaup­þings á eigin bréf­um, sér­stak­lega yfir útboðs­tíma­bil­ið.

Lög­fræði­á­lit Allen and Overy stað­festu mat mitt að þetta væri í raun ólög­legt. Eftir að stjórn­endur Kaup­þings fengu í hend­urnar lög­fræði­á­lit Allen and Overy og þungar umræður í kjöl­far­ið, stöðv­að­ist mark­aðs­mis­notkun Kaup­þings, en aðrir íslenskir bankar fóru að kaupa af miklum móð.

Eft­ir­far­andi rann­sóknir hafa síðan stað­fest að kaup Kaup­þings á eigin bréf­um  hófust fljót­lega án minnar vit­undar og var með mark­vissum hætti þar til bank­inn féll árið 2008.

Í jan­úar 2008 fékk ég drög að árs­reikn­ingi Kaup­þings sam­stæð­unnar fyrir árið 2007, og vakti hann áhyggjur af óveð­tryggðum lánum til stjórn­enda og tengdra aðila, og ef arð­ur­inn hefði verið not­aður til að kaupa hluta­bréf í Kaup­þingi hefði ekki verið gerð grein fyrir þessum lánum rétt í árs­reikn­ingi. Að auki  voru þessi lán notuð til áhættu­fjár­fest­inga þar sem hug­myndin var sú að stjórn­endur fengu hagn­að­inn en bank­inn bæri áhætt­una. Ef ég man rétt voru þessar fjár­fest­ingar 100% fjár­magn­að­ar.

Einnig skildi ég ekki af hverju hefði ekki verið greint frá tapi á skulda­bréfa­safni í árs­reikn­ingi, þar sem fjár­málakreppur gerðu það að verkum að miklar nið­ur­færslur voru á skulda­bréfa­söfnum hjá flestum bönk­um. En svo var ekki hjá Kaup­þingi.

Ég trúði því ekki að Kaup­þing væri að birta nákvæman árs­reikn­ing af raun­veru­legri fjár­hags­stöðu bank­ans og ég gerði það mjög skýrt gagn­vart æðstu stjórn­endum bank­ans.

Einnig var um að ræða útgáfu skulda­bréfa fyrir Kaup­þing sem stjórn­endur fram­kvæmdu til óupp­gef­ins kaup­anda – við­skipti sem fjár­mála­heim­ur­inn hafði ekk­ert heyrt um og jók það áhyggjur mín­ar. 

Ekki hafði verið brugð­ist við athuga­semdum mínum svo að þann 23. jan­úar 2008 flutti ég inn­láns­reikn­ing Kaup­þings verð­bréfa­miðl­unar út úr Kaup­þingi banka og yfir í DNB. Ég var svo rek­inn 12. febr­úar 2008.

Eft­ir­far­andi hefur verið stað­fest að mark­aðs­mis­notk­unin hélt áfram af fullum krafti án athuga­semda frá eft­ir­lits­að­ilum allt þar til bank­inn hrundi í októ­ber 2008. Síðar árið 2008 fjár­magn­aði Kaup­þing kaup á eigin bréf­um, skulda­bréfum og láns­hæf­istengdum skulda­bréfum (CLN) með fjár­munum sem almenn­ingur lagði inn í Kaup­þing Edge, en net­reikn­ing­unum var komið á kopp­inn stuttu eftir að ég yfir­gaf bank­ann.

Kaup­þing greiddi hæstu vext­ina á mark­aðnum til að laða að fjár­magn og not­aði fjár­magnið til þess að kaupa eigin bréf og skulda­bréf til þess að halda uppi hluta­bréfa­verði og mis­nota mark­að­inn, sem að mínu mati er hörmu­legt.

Það er mitt mat að hin kerf­is­bundnu kaup bank­ans á eigin bréfum og tengdra aðila, hafi í raun lengt hið óhjá­kvæmi­lega. Ef hluta­bréfa­verði hefði ekki verið haldið uppi er mjög lík­legt að lán til tengdra aðila og stjórn­enda hefðu gjald­fallið og bank­inn myndi tapa miklum fjár­mun­um.

Af þeim skýrslum sem ég hef fengið er ljóst að Kaup­þing var gjald­þrota árið 2005. Það var mark­visst logið að mér af stjórn­endum bank­ans allt frá því ég hóf störf árið 2005.

Ef Kaup­þing hefði ekki fjár­magnað kaup á eigin hlutum hefði hluta­bréfa­verðið hrunið sem og skulda­bréf­in.“

Á bls. 174 í Frozen Assets, ritar Ármann:

„Við lok árs­ins 2006 höfðu flestir gleymt Íslands­krepp­unni. Það var í raun tákn­ræn stað­fest­ing á því að alþjóð­legir fjár­festar höfðu tekið Ísland í sátt þegar Citigroup, Morgan Stanley og Fix-Pitt Kelton sáu um 650 millj­óna evra alþjóð­legt hluta­bréfa­út­boð fyrir Kaup­þing. Í fyrsta sinn höfðum við nú stóran hóp erlendra fag­fjár­festa í hlut­hafa­hópn­um.”

Þann 12. des­em­ber 2006, eftir að þú sagðir að hin svo­kall­aða „Ís­lands­kreppa” (Geyser Cris­is) hafði verið yfir­stað­in, óskaðir þú eftir því að lánið þitt yrði flutt til aflands­fé­lags án end­ur­greiðslu, þegar þú vissir að við og margir af þínum sam­starfs­mönnum höfðu per­sónu­lega ábyrgst sín lán til að kaupa hluta­bréf í Kaup­þing­i. (RNA bls. 81) 

Þrátt fyrir að þú hafir full­yrt að eng­inn hafi hagn­ast á mark­aðs­mis­notkun Kaup­þings, fékkst þú og sumir af þínum sam­starfs­mönnum millj­ónir í arð þegar þú barst enga áhættu.

Þú baðst síðan mig (Karen) um að aug­lýsa árs­reikn­ing Kaup­þings fyrir árið 2006, sem þú vissir að værir upp­log­inn.

Í des­em­ber 2007 (fyrir reikn­ingsár Kaup­þings 31. des­em­ber), voru skulda­vafn­ingar (CDO´s) fluttir frá New Bond Street Asset Mana­gement til félags í eigu Kaup­þings sem hét „Black Suns­hine” (reikn­ingar félags­ins voru hjá dótt­ur­fé­lagi Kaup­þings í Lúx­em­borg), í þeim til­gangi að fela 1,5 millj­arða Banda­ríkja­doll­ara tap.

Tölvu­póst­sam­skipti vegna flutn­inga yfir til Black Suns­hine.

Eftir að tapið hafði verið falið í Lúx­em­borg, fór fram upp­gjör við stjórn New Bond Street Asset Mana­gement og starf­semin lögð nið­ur.

Lána­skjöl Black Suns­hine und­ir­rituð af Hreið­ari Már Sig­urðs­syni, fyrr­ver­andi for­stjóra Kaup­þings hf. (sjá hér og hér).

Eign­irnar sem voru fluttar frá New Bond Street Asset Mana­gement til „Black Suns­hine” birt­ast á blað­síðu 51 ískýrslu PwC sem var útbúin fyrir Emmanu­elle Henni­aux, sem dóm­stóll skip­aði sem umsjón­ar­mann greiðslu­stöðv­unar Kaup­þings Lúx­em­borg eftir fall bank­ans.

Í sím­tali sem ég tók upp (lög­lega í Bret­land­i), lýsir Francois Cabay (fyrr­ver­andi for­stöðu­maður fjár­stýr­ingar Kaup­þings Lúx­em­borg) „fegr­un­ar­að­gerð­um” á bók­haldi bank­ans sem var nauð­syn­leg til þess að fela tap vegna skulda­vafn­inga.

Úrdráttur 1: 

Francois Cabay (FC): Já, en Black Suns­hine skulda­bréf­in, það var ekk­ert að þeim eða hvað?

Kevin Stan­ford (KS): Sko, önnur en sú stað­reynd að Kaup­þing var gjald­þrota.

FC: Nei, ég veit það, já ég veit, önnur en sú stað­reynd að þau voru flutt þann 30. des­em­ber 2007, og að við, og að eigna­safnið var lélegt, og við aug­lýstum í mars að við höfðum ekki lengur neina útlána­á­hættu, eða skipu­lagða útlána­á­hættu, að við höfðum enga meiri sér­tryggða lána­vafn­inga (CDO´s / CLO´s), og blah blah blah, það er eitt­hvað sem við sögðum við alla okkar hlut­hafa, hvort sem þeir eru við­skipta­vin­ir, hvort þeir eru veit­endur milli­banka­lána, eða hvað sem er. Já, ég meina það var, þetta voru miklar lygar, já.

KS: En hver skipu­lagði þessi lán? Þessi fyr­ir­tækja­lán til …. ?

FC : Það var Egg­ert.

KS: Gerði Egg­ert allt það?

FC: Já.

KS: Svo, hvað gerðir þú þá? Þú, þú var­st….

FC: Í tengslum við Black Suns­hine?

KS: Já

FC: Ekk­ert, ekk­ert

KS: Ég vissi ekki, ég man að þú varst í tölvu­póst­sam­skipt­un­um, það var allt, ég bara…

FC: Nei, já einmitt, en nei, bara ekk­ert. Þú veist, ég meina í for­tíð­inni þeg­ar, þú veist, á tímum Kaup­þings, ég meina Íslend­ing­arn­ir, Magnús og Egg­ert, þeir voru í raun­inni að stjórna bank­an­um.

KS: Já, já.

FC: Og allt kjaftæðið sem var skipu­lagt af þeim, og þeir voru svo góðir að, þú veist fela hluti, að umm…

KS: En, hvernig felur þú hálfan millj­arð af skulda­vafn­ing­um? Þú veist, spyr eng­inn neinna spurn­inga?

FC: Nei, jæja það var, já þú veist bank­inn var stór á þeim tíma. Þetta voru bara nokkrir flutn­ing­ar.

KS: Já.

FC: Það er bara, mmm, þú veist, ég meina nokk­ur, nokk­ur, nokkur hluta­bréf sem fjand­inn veit hver mark­aðsvirði þeirra er, þau hafa verið flutt án greiðslu, svo þannig…

KS: Án greiðslu, og svo færðu lán frá Íslandi til að hag­ræða í bók­hald­inu?

FC: Já, já einmitt.

KS: Og svo eftir hrun­ið, þá heldur þú eignum á móti lán­in­u… 

FC: Nei, nei, nei, málið var ef ég hef rétt fyrir mér, ég meina þessi skulda­bréf, þau fóru beint í aflands­fé­lög, svo í Black Suns­hine og hin tvö félög­in.

Úrdráttur 2:

FC: Já, jájá.. vegna þess það kom einu ári fyrir fall sam­stæð­unn­ar.

KS: Já, svo Kaup­þing, þeir hljóta að hafa verið ógjald­færi þeg­ar, þú veist það var tap upp á einn og hálfan millj­arð árið 2007, voru ógjald­færir ef það hefði verið greint frá því, er það ekki örugg­lega?

FC: Málið er að und­ir­málslána krísan byrj­aði að, umm….

FC: Það var seint 2007, það var…

KS: Nei, það var sum­arið 2007.

FC: Það fyrsta var 23. júlí 2007.

KS: Einmitt.

FC: Það var í fyrsta sinn sem við heyrðum um und­ir­málslána krísu, Fyrir mér, ég meina þetta hrundi raun­veru­lega í sept­em­ber.

KS: Já.

FC: Já jæja, ég meina ég raun­veru­lega get ekki sagt þeir voru…

KS: Nei, ég er ekki að segja þú, ég er bara að segja hvað þeir gerðu, Francois.

FC: Nei, ég hef ekki hug­mynd. Ég hef ekki hug­mynd, en stað­reyndin er sú, að þau hurfu úr efna­hags­reikn­ingi bank­ans.

KS: Og þeir gerðu þetta, hvers vegna gerðu þeir þetta yfir jól?

FC: Ekki hug­mynd.

KS: Var það út af þetta var í lok árs?

FC: Þetta var bara til þess að vera með hreint blað fyrir árs­reikn­ing 2007.

KS: Já, sem er 31….

FC: Þetta var fegr­un­ar­að­gerð.

KS: Já. Já, og svo eftir það opn­uðu þeir Kaupt­hing Edge.

FC: Já, og til þess að opna Kaupt­hing Edge, þá þurftir þú að segja að þú hafðir enga áhættu af struct­ured credit, af und­ir­málslán­um, og bla bla bla..

KS: And­skot­inn, þetta er eitt stærsta Ponzi-svindl í sög­unni.

FC: Já já.

Á bls. 179 í Frozen Assets, ritar Ármann:

„Því miður hafði Kaup­þing fjár­fest í skulda­vafn­ingum sem höfðu að geyma und­ir­málslán. Það var gert í fyr­ir­tæki sem við höfðum stofnað í London og hét New Bond Street Asset Mana­gement. Við þurftum að afskrifa tugi millj­arða króna þegar við los­uðum okkur að mestu út úr þessum fjár­fest­ingum í árs­lok 2007”.

Og á blað­síðu 240 í Frozen Assets ritar Ármann;

„Hjá okkur í Kaup­þingi hafði tapið að mestu leyti átt upp­runa sinn hjá New Bond Street Asset Mana­gement.“

Í árs­skýrslu Kaup­þings árið 2007 kemur fram á blað­síðu 19 að:

„Kaup­þing hefur enga beina áhættu af banda­rískum und­ir­málslán­um.”

Árið 2008 voru mark­aðir með milli­banka­lán lok­aðir Kaup­þingi og því var eina leiðin til þess að fjár­magna svikin að laða að inn­stæðu­eig­end­ur. Neð­an­greind mynd úr lausa­fjár­skýrslu Kaup­þings sýnir við­skipta­módel Kaup­þings Edge sem þú hleypir af stokk­unum í Bret­landi, þar sem „við­skipta­vinir munu velja með vesk­inu” þegar þeim eru boðið hæsta ávöxt­unin á mark­aði.

Kald­hæðn­is­leg­lega hefur Kvika stofnað AUЭUR, net­reikn­inga sem bjóða inn­stæðu­eig­endum hæstu ávöxtun á mark­aðn­um. Á heima­síðu Kviku, skrifar Ólöf Jóns­dótt­ir, for­stöðu­maður Auðar (fyrr­ver­andi starfs­maður áhættu­stýr­ingar Kaup­þings á árunum 2005-2008):

„Inn­láns­vextir á íslandi eru lágir og með lít­illi yfir­bygg­ingu sáum við tæki­færi til að geta boðið betri kjör en bjóð­ast núna. Kvika er í ein­stakri stöðu sem sá við­skipta­banki, sem er með hæstu arð­semi og eig­in­fjár­hlut­fall, en heldur ekki úti dýru úti­búa­net­i.”

Þetta hljómar allt mjög kunn­ug­legt við „Kaupt­hink­ing” slag­orðið sem bank­inn not­aði í kynn­ing­ar­mynd­band­i:

Til að vitna í útdrátt úr mynd­band­inu: „Við héldum að við gætum tvö­fald­ast að stærð, og það gerðum við á hverju ári í átta ár. Við héldum að við gætum stækkað efna­hags­reikn­ing­inn, og það gerðum við, um 500% á ein­ungis þremur árum…. með því að skáka skrifræð­i”.

Kannski er „Kvikt­hink­ing” hið nýja „Kaupt­hink­ing” en von­andi ekki, en það mun vera komið undir Íslend­ing­um.

Þú vissir að Kaup­þing væri ógjald­fært þegar þú hleyptir Edge net­reikn­ing­unum af stokk­unum þann 8. febr­úar 2008. Þú vissir einnig að Kaup­þing hafði ekki dregið frá eigin fé bank­ans lán sem bank­inn hafði veitt aðilum til að kaupa eigin bréf, og þú vissir einnig að Kaup­þing væri að fela tap upp á 1,5 millj­arða Banda­ríkja­doll­ara (upp­hæð sem nemur árs­tekj­um) vegna banda­rískra und­ir­málslána.

Jan Petter Sissener stað­festir að:

„Það er eng­inn vafi í mínum huga að Ármann vissi um þau atvik sem ég lýsti í mínum vitn­is­burði í tengslum við hluta­bréfa­út­gáfu Kaup­þngs í nóv­em­ber 2006, og hvernig tap New Bond Street Asset Mana­gement var falið frá árs­reikn­ingi árs­ins 2007.” Þetta stað­festir að þú hafir vís­vit­andi logið að yfir­völdum í Bret­landi til þess að setja upp Edge net­reikn­ing­ana, og laugst svo aftur eftir hrun um vit­neskju þína um svik­in.

Pricewa­ter­hou­seCoopers hf. (PwC) gerði skýrslu að beiðni skila­nefndar Kaup­þings hf. sem var kölluð „Project Stay­ing Ali­ve”, sem greindi frá því að Edge net­reikn­ing­arnir leiddu til inn­lána upp á 4,2 millj­arða evra, en 2,8 millj­arðar evra voru svo nýttir til þess að halda uppi hluta­bréfa­verði Kaup­þings. 

Eftir að Edge net­reikn­ingum var hleypt af stokk­un­um, varst þú með­vit­aður um það að Kaup­þing not­aði nöfn okkar (sem tveir af svoköll­uðum „High Net Worth Indi­vi­du­als”) í sam­særi til þess að hafa áhrif á skulda­trygg­ing­ar­á­lag Kaup­þings (CDS), og til að afvega­leiða inn­stæðu­eig­endur til þess að trúa því að Kaup­þing væri ólík­legt til þess að falla. Þann 7. októ­ber 2016, gerði Deutsche Bank sam­komu­lag vegna kröfu að fjár­hæð 510 millj­ónir evra frá skila­nefnd Kaup­þings, með greiðslu að fjár­hæð 425 millj­ónir evra, í stað­inn fyrir það að svind­lið yrði opin­berað fyrir enskum dóm­stól­um.

Á bls. 170 í Frozen Assets, ritar Ármann:

„Þegar fyrsta skulda­trygg­ingin var gefin út á Kaup­þing kost­aði trygg­ingin 20 punkta, eða 0,20 pró­senta álag. Ef skulda­trygg­ing­ar­á­lagið var 0,20 pró­sent var hægt að gera ráð fyrir að bank­inn myndi selja skulda­bréf með 0,20 pró­senta álagi á LIBOR vexti. Skulda­trygg­ing­ar­á­lagið var líka notað sem vís­bend­ing um „heilsu­far” banka. Blaða­menn mátu áhættu banka í skrifum sínum eftir álag­inu.

Þá fóru ýmsir að spá því að alþjóð­legir fjár­magns­mark­aðir væru lok­aðir íslensku bönk­un­um. Ef mark­að­ur­inn heldur að banki sé að verða uppi­skroppa með lausafé lánar hann þeim banka ekki einn ein­asta eyri. Við vorum að fest­ast í víta­hring og ástandið var orðið mjög óþægi­leg­t”.

Á bls. 180 í Frozen Assets, ritar Ármann:

„Í jan­úar 2008 fór skulda­trygg­inga­á­lag Kaup­þings í nýjar hæðir og varð rúm­lega fimm pró­sent. Þetta var byrjað að hafa áhrif á inn­lán okkar í Skand­in­avíu þar sem við upp­lifðum að leyst var út inn­lán í tals­verðum mæli.“

Á bls. 190 í Frozen Assets, ritar Ármann:

„Sú und­ir­liggj­andi þróun var að eiga sér stað að skulda­trygg­ing­ar­á­lagið hækk­aði. Mark­að­ur­inn benti til þess að við værum lík­legir til þess að falla.”

Ég fékk afhent gögn sem sér­stakur sak­sókn­ari hafði tekið saman vegna rann­sóknar á brotum Kaup­þing/Deutsche Bank á við­skiptum sem höfðu áhrif á skulda­trygg­ing­ar­á­lag bank­ans. Gögnin inni­halda sönn­un­ar­gögn sem sýna það að þú hafir sótt fundi með Deutsche Bank og mót­tekið tölvu­pósta í tengslum við við­skipti sem áttu að hafa áhrif á skulda­trygg­ing­ar­á­lag Kaup­þings.

Þinni þátt­töku í mark­aðs­mis­notkun Kaup­þings (sem var fjár­mögnuð með inn­lánum Kaup­þing Edge eftir að þú settir reikn­ing­ana af stað í febr­úar 2008), var greint frá í skýrslu rann­sókn­ar­nefndar Alþingis og stað­fest með dómi Hæsta­réttar 6. októ­ber 2016. Dómur Hæsta­réttar var byggður á skýrslu Fjár­mála­eft­ir­lits­ins sem bar yfir­skrift­ina, „Meint mark­aðs­mis­notkun með hluta­bréf í Kaup­þing­i”. Rík­is­út­varpið not­aði skýrsl­una til að búa til stutt­mynd sem fjallar um kerf­is­bundna mark­aðs­mis­notkun Kaup­þings frá árinu 2005.

Eftir að skýrsla rann­sókn­ar­nefndar Alþingis var birt fór okkur að gruna að við höfðum verið blekkt, svo ég skipu­lagði fund með þér sem ég tók á upp­töku (lög­lega í London) sem hluta af rann­sókn okk­ar. Á meðan sam­tali okkar stóð við­ur­kenndir þú vit­neskju þína um mark­aðs­mis­notkun bank­ans í neð­an­greindum útdrætti:

Úrdráttur 3:

ÁÞ (Ár­mann Þor­valds­son): Ég ætl­aði að segja okkur til varnar ef svo er …. hvað sem þú hefur sem er svo sér­kenni­legt… ég velti því fyrir mér hvort Kaup­þing hefði verið .. segjum .. þú veist … ekki langstærsti banki á Ísland­i.. en við skulum segja að þetta hafi verið ein­angrað vanda­mál og þetta væri 5 eða 10% hluti Íslands og allt annað .. ef þú getur ímyndað þér hvað var að ger­ast hefðu menn gert allt þetta til að bjarga bank­an­um? emmmm teygja sig og það… ég er ekki viss… ég held að vanda­málið sé.. og ég held að það sem raun­veru­lega var að ger­ast .. fólk var ekki að bjarga bank­an­um.

KS (Kevin Stan­for­d): Þeir voru að bjarga land­inu

ÁÞ: Þeir voru að bjarga öllu land­inu, af því að allir vissu, þú veist að það er ástæða þess að ég segi voru að halda uppi …  þú veist… ég held að við­mótið á Íslandi… menn héldu á hluta­bréf­un­um.. því þú veist að fólk ein­hvern veg­inn eða starfs­menn­irnir sem áttu hluta­bréf myndu þá hugsa að þeir ættu pen­ing .. eða eitt­hvað þannig… eng­inn var að selja.. öllum var sama… ég leit ekki einu sinni á mín hluta­bréf á þessum tíma..

KS: En þið komuð í veg fyrir að þau lækk­uðu frekar en að…

ÁÞ: Já maður stopp­aði þau á leið­inni nið­ur.. en aðal­til­gang­ur­inn var sá var að fólk… err… þú getur spurt Hreiðar ég hef ekki spurt hann sér­stak­lega hvernig hann leit á þetta… en ég er frekar viss um að (1) allir hlut­haf­arnir hefðu orðið gjald­þrota sem hefði leitt til áhlaups á bank­ann…. þetta hefði allt endað í áhlaupi á bank­ann og þá myndi allt falla… það var það sem fólk var að horfa í síð­ustu tólf mán­uð­ina.. þetta var allt til að koma í veg fyrir áhlaup á bank­ann.

KS: Já, en það var óhjá­kvæmi­legt í raun og vera þegar þú hugsar um það, þetta hafði ekk­ert að gera með Lehman´s, þetta var að fara að ger­ast hvort eð er.

ÁÞ: Það veltur allt á því hversu slæmt það hefði orðið ég veit það ekki… ég meina fyrir Lehman´s eins og ég sagði ég meina QIA (Qat­ari Invest­ment Aut­hority) ætl­aði að koma inn… við sár­lega þurftum ein­hvern utan kerf­is­ins.

KS: Ein­hvern sem þið voruð ekki að fjár­magna.

ÁÞ: Já einmitt af því eng­inn… hlut­hafa­hóp­ur­inn var alltaf nokkurn veg­inn í öllum bönk­unum alveg íslenskir nán­ast allir lands­menn voru skuld­settir svo þeir voru allir dauðir … svo fólk… ég held að trúin hafi verið trú að … errr… að gengi hluta­bréf­anna til dæmis eins og þú seg­ir…  ef þeir hefðu ekki lánað pen­inga myndi hluta­bréfa­verð lækka… já … það hefði alveg hrunið … en ég held að fólk hefði þá sagt að það væri ekki vegna þess endi­lega að það væri eitt­hvað að bank­anum í grund­vall­ar­at­rið­um, heldur vegna þess að mark­að­ur­inn sjálfur var dauð­ur, eng­inn hafði fjár­muni til að kaupa jafn­vel þó þeir væru sann­an­lega 1000 króna virði þá hefðu þeir samt lækkað niður í 100 krónur vegna þess að þeir voru með eitt­hvað….

KS: Já… bank­inn hlýtur að hafa verið ógjald­fær fyrir Kaupt­hing Edge lík­lega?

ÁÞ: Það veltur á því hvað þú .. ég hef í raun ekki skoðað það en það sem aðal­lega gerð­ist síð­asta árið var það að lok­um, vegna þess að fólkið var að reyna að halda kerf­inu sam­an, þau voru að lána gegn veði í bréf­unum og það var að éta sig inn í eigið féð.

Úrdráttur 4: 

KS: Það var Ísland sem hélt hluta­bréfa­verð­inu uppi með blekk­ingum

ÁÞ: Sögu­lega séð… það var alltaf svo­lítið af því og fólk hélt ekki að þeir væru að hafa áhrif á mark­að­inn en þeir voru… og það var þannig fyrir alla bank­ana.. og það var satt.. þetta var Mikka mús mark­að­ur.

KS: Já ég veit en allir hinir bank­arnir voru ekki að fjár­magna vini sína til að kaupa hluta­bréf.

ÁÞ: Allir þeirra.

KS: Ha… Deutsche Bank?

ÁÞ: Nei… íslensku

KS: Já fyr­ir­gefðu, íslensku bank­arn­ir, íslensku bank­arnir voru að fjár­magna kaup á þeirra eigin hluta­bréf­um.

ÁÞ: Já en aðeins eft­ir… ekki alveg.. aðal­lega á síð­ustu tólf mán­uð­un­um… ástæðan fyrir því, þú veist, það gerir það betra.. en gerir það ekki lög­legt. Ef það er ólög­legt er það ólög­legt en ég er ekki viss um að svo sé. En í grund­vall­ar­at­riðum voru menn ekki að gera það vegna þess að þeir vor­u.. þeir voru að sjá til þess að mark­að­ur­inn væri skipu­leg­ur.. fólk vildi ekki sjá…

KS: Svo þeir héldu áfram að kaupa hluta­bréf.. og .. héldu áfram að lána pen­inga til þess að kaupa hluta­bréf.

Úrdráttur 5:

ÁÞ: Ég held.. já. ég meina það voru engir kaup­end­ur.. vanda­málið var..

KS: Það voru engir kaup­endur fyrir hluta­bréf­unum nema þú lán­aðir fólki til þess að kaupa þau

ÁÞ: Allir íslensku hlut­haf­arnir til að byrja með voru skuld­settir og ekki aðeins í gegnum íslensku bank­ana heldur ég meina Citi­bank var að lána til Ólafs Ólafs­son­ar, Exista var að fá lánað 500 millj­ónir frá nokkrum bönk­um, þeir voru allir skuld­settir og um leið og gengi hluta­bréfanna… þú veist.. byrj­aði að koma nið­ur.. aug­ljós­lega.. þú veist.. urðu þeir ótrú­lega veik­burða og það svona smám sam­an. Ég held að fólk hafi gert sér grein fyrir því eða ég veit ekki hvernig þeim datt í hug en fól sleppt­i.. ef það myndi falla nið­ur.. og það þýddi að eng­inn gæti keypt leng­ur… nema bank­arnir væru að lána.

Úrdráttur 6:

ÁÞ: Spurn­ingin er myndi Kaup­þing.. ef ekk­ert annað hefði gerst.. ef mark­að­ur­inn hefði ekki hrunið og Glitnir hefði ekki hrunið og svo fram­veg­is… hefði Kaup­þing lifað af..?

KS: Jæja þið hefðuð bara keypt meiri hluta­bréf… hlát­ur..

ÁÞ: Já (sími hringir).. má ég taka þetta?

KS: Já

ÁÞ: (eftir sím­tal­ið) Þú veist þegar maður lítur til bak­a.. það lítur ansi mik­ið.. umm..

KS: Já, það skildi fullt af fólki eftir í miklum vand­ræðum er það ekki?

ÁÞ: Jú

Úrdráttur 7: 

ÁÞ: Ég meina, ég held að fólk hafi trú­að.. ég meina Hreiðar senni­lega trúði því að við myndum lifa af en aug­ljós­lega það sem þeir voru að gera var að þynna út hlut­hafa­hóp­inn með að lána svo mikið gegn hon­um.

KS: Já

ÁÞ: En það var ekki til­gang­ur­inn, var ekki að, venju­lega þegar um mark­aðs­mis­notkun er að ræða þá er ein­hver að hækka verð­ið, til þess að selja og losa sig við og græða pen­ing

KS: En það var til að halda hluta­bréfa­verð­inu þar

ÁÞ: Rétt.. já.. en ég held hvort sem það er mik­il­vægt fyrir öðru fólki eða ekki, það er frekar mik­il­vægt hjá mér að það var ekki til að halda því uppi svo ein­hver gæti raun­veru­lega grætt pen­ing vegna þess þeir voru að halda því uppi

KS: Nei.. það var til að halda því upp­i..

ÁÞ: það var til að.. í mínum huga var það til þess að koma í veg fyrir það sem gerð­ist til dæmis hjá HBOS þegar þeir lækk­uðu um 30 pró­sent.

KS: En það var verið að leika á mark­að­inn vegna þess að mark­aðs­verð hefði verið lægra.

ÁÞ: Ef bank­inn hefði ekki keypt hluta­bréf sjálf­ur.. væri það lægra .. það væri .. það er eng­inn vafi um það.

Þegar þínir fyrrum kolleg­ar, for­stjórar Kaup­þings á Íslandi og Lúx­em­borg, hafa verið fang­els­aðir fyrir sína glæpi, þá er ótrú­legt að hugsa til þess að FME geti lýst því yfir að þú sért hæfur til þess að stjórna Kviku Banka hf.

Fjár­mála­eft­ir­litið verður að stíga fast til jarð­ar. Ef FME við­ur­kennir hátt­semi þína frá fyrri tíð með því að leyfa þér að starfa sem for­stjóri (eða aðstoð­ar­for­stjóri) Kviku banka, mun það ein­göngu stuðla að frek­ari svikum og pen­inga­þvætti.

Í fyrri nið­ur­sveifl­um, hafa íslenskir bankar sett af stað her­ferð blekk­inga með aðstoð Seðla­banka Íslands, eft­ir­lits­að­ila og end­ur­skoð­endum bank­anna. Þar sem Fjár­mála­eft­ir­litið og stjórn Kviku banka hf. sýna gáleysi þegar litið er til þinnar fyrrum hátt­semi, þá virð­ist sem sama hug­ar­far sé enn við lýði.

Í yfir­lýs­ingu sem þú gafst út þann 29. maí 2019, eftir að þú hættir sem for­stjóri Kviku, kom fram:

„Upp­bygg­ingin á starf­semi bank­ans í Bret­landi hefur gengið mjög vel á und­an­förnum árum og ljóst að þar eru sókn­ar­tæki­færi til fram­tíðar fyrir Kviku. Með þess­ari breyt­ingu tel ég að hægt sé að nýta betur reynslu mína, þekk­ingu og tengsl í Bret­landi til þess að styðja við áfram­hald­andi vöxt þar.”

Breska fjár­mála­eft­ir­litið (FSA) bann­aði þér ásamt kol­legum þínum að stýra fyr­ir­tækjum í Bret­landi í fimm ár. Hins vegar efast ég um að þú segðir yfir­völdum í Bret­landi frá því sem þú sagðir mér, því ef þau hefðu slíka vit­neskju þá efast ég um að þeir heim­il­uðu þér að reka fjár­mála­fyr­ir­tæki þangað til að ásak­anir mínar væru rann­sak­að­ar.

Í við­tali sem birt var í Guar­dian þann 5. nóv­em­ber 2009 kom fram hjá Ármanni:

„Hluti af þeirri ástæðu að ég skrif­aði bók­ina var til að útskýra hvernig þetta gerð­ist í raun” segir hann. „Þetta var rekstur sem var byggðu úr nán­ast engu yfir 15 ára tíma­bil. Þetta var afsprengi vinnu hæfi­leik­a­ríks fólks. Núna heldur Jón og Gunna að allir banka­menn séu heimskir, óheið­ar­legir og á of háum laun­um, áhættu­fíklar sem eigi að fara í fang­elsi fyrir þau skemmd­ar­verk sem hafa verið unn­in. Það lætur manni ekki líða vel þegar litið er á mann með þessum hætt­i.”

Á bls. 256 í Frozen Assets, ritar Ármann:

„Það er ekki hægt annað en að líða illa yfir því sem gerst hef­ur. Ég trúi því samt að ég hafi starfað heið­ar­lega og reynt að hafa skyn­sem­ina að leið­ar­ljósi á Kaup­þings­ár­unum mín­um.”

Þá segir einnig á bls. 256:

„Þótt vita­skuld séu ýmsar ákvarð­anir sem ég sé eftir að hafa tekið og til sé annað sem hefði betur verið gert. Núna hef ég loks­ins skrifað þessa bók, ekki til þess að vera með afsak­an­ir, heldur til að segja hvernig þetta var.”

Bók þín var vís­vit­andi sett fram í þeim til­gangi að losa þig undan sök í einum stærstu svikum sög­unn­ar, svikum sem ekki hefðu verið mögu­leg án þinnar hlut­deild­ar.

Frozen Assets er svo sann­ar­lega ekki „hvernig þetta var”.

Þú sagðir að „það eru ekki allir banka­menn heimskir, óheið­ar­legir og yfir­borg­aðir áhættu­fíklar sem ætti að setja í fang­elsi fyrir þau stór­feng­legu skemmd­ar­verk sem þeir unn­u”.

Það er kald­hæðn­is­legt að sönn­un­ar­gögn benda einmitt til þess að það er nákvæm­lega það sem þú ert.

Við erum enn reiðu­búin að aðstoða yfir­völd á Íslandi, kjósi þau nú að hefja rann­sókn.

Virð­ing­ar­fyllst,

Kevin Stan­ford og Karen Mil­len OBE.

An Eng­lish version of the open letter to Ármann Þor­valds­son can be read here.