„Mig og dóttur minni langar að bjóða einum kett­lingi í fjöl­skyld­una. Okkur langar mest í ein­hvern loð­bolta en erum þó aðal­lega að huga um ein­hvern karakter sem heillar okk­ur.“

„Er að leita að kisu á hvaða aldri sem er, úti- eða innikisu. Lofa ást­ríku heim­il­i!“

„Er ein­hver með kett­ling gef­ins?“

„Hæhæ, ég óska eftir kett­lingi á mjög gott heim­il­i.“

„Er ein­hver með kett­ling i heim­il­is­leit? Mun ávalt vera dekraður og elsk­að­ur.“

„ÓE ungri innikisu. Get borgað með henn­i.“  [ÓE þýðir „óska eft­ir“.]

Þau eru oft fá svörin sem ber­ast við færslum á Face­book þessa dag­ana þar sem óskað er eftir kett­lingum og full­orðnum kött­um. Aðeins annað slagið birt­ist svar yfir höf­uð. Sumar aug­lýs­ing­arnar eru ítrek­aðar nokkrum sinn­um.

Margir virð­ast þrá að eign­ast kött. Stundum „helst ein­hvern loð­bolta“ en öðrum er slétt sama um kyn og útlit. Það vill „kisu á hvaða aldri sem er“.

Á kisu­síð­unum á Face­book eru við­brögð við aug­lýs­ingum um kett­linga og full­orðna ketti í heim­il­is­leit mun meiri. Stundum gríð­ar­leg. Á þriðja tug svara bár­ust til dæmis við færslu þar sem stóð: „Ég er með þrjá kett­linga fædda í júní í leit að góðu heim­il­i.“

„Já, það væri æðis­leg­t!“ svarar einn um hæl. „Er til í einn,“ skrifar ann­ar. „Áttu mynd?“ spyr sá þriðji. „Ég er mikil kisum­amma,“ skrifar áhuga­söm kona og bætir við: „Munum að við erum að taka kisur að okkur til fram­búð­ar.“

Með færslu um þriggja mán­aða kett­ling sem er í leit að heim­ili er birt mynd af grá­brönd­óttum kett­lingi með stór og for­vitin augu. Og stór eyru. „Al­mátt­ugur minn! Hvernig er þetta bara hægt. Þessi slær alla krútt­skala.“

Það eru engar ýkj­ur. Þessi litli kett­lingur er mjög sæt­ur, liggj­andi á sæng í manna­rúmi með tand­ur­hreinar hvítar og loðnar lopp­ur. Enda láta við­brögðin ekki á sér standa. „Ég er til­bú­inn að fá mér kett­ling,“ skrifar einn.

Í annarri aug­lýs­ingu stend­ur: „Þetta litla krútt er að leita að heim­ili. Hún er alveg að vera fjög­urra mán­aða.“ Mynd fylg­ir. Litla læðan er þrí­lit og hallar undir flatt á meðan hún horfir beint í mynda­vél­ina. „Í drauma­lit­unum okk­ar. Getum tekið við henni. Búin að senda þér skila­boð,“ er skrifað nær sam­stundis og aug­lýs­ingin birt­ist. „Ég vil eiga hana,“ segir í öðru svari. Alls eru svörin um 30. Reikna má með að enn fleiri sendi við­kom­andi einka­skila­boð.

Svo mörg svör ber­ast við hverri aug­lýs­ingu að þær eru sumar hverjar horfnar af síð­unum nær sam­dæg­urs.

En hvað veldur þessu katta­fári hjá land­anum og hvað ber að hafa í huga áður en loð­inn ein­stak­lingur er boð­inn vel­kom­inn í fjöl­skyld­una?

„Það er meiri eft­ir­spurn eftir köttum en áður, aðal­lega kett­ling­um,“ segir Hanna Even­sen, rekstr­ar­stjóri Katt­holts í sam­tali við Kjarn­ann. „Það er alveg sleg­ist um þá.“

Á þessum árs­tíma koma venju­lega margar kett­linga­fullar læður til Katt­holts. Engin breyt­ing hefur orðið á því í ár að sögn Hönnu. „Sumar hafa fund­ist úti en aðrar koma til okkar í heim­il­is­leit frá fólki sem ræður ekki við að hafa þær.“

Hanna segir að eft­ir­spurn eftir kett­lingum hafi alltaf verið mik­il. En þar sem fólk sér ekki fram á mikil ferða­lög erlendis á næst­unni vegna COVID-far­ald­urs­ins, gæti það haft þau áhrif að fleiri finna þörf til að fá sér „nýja fjöl­skyldu­með­lim­i“.

Ekki algengt að fólk losi sig við ketti

Hún segir minna um það en áður að fólk fái sér kett­ling og losi sig svo við hann þegar aðstæður breytast, t.d. ferða­lög standi fyrir dyr­um. Margir eru orðnir með­vit­aðir um að í Katt­holti sé fínt katta­hótel þar sem dýrin hafa það náð­ugt á meðan aðrir í fjöl­skyld­unni eru á ferða­lagi.

Í Katt­holti er sá háttur hafður á að fólk sækir um að fá ketti sem þar dvelja. „Um­sókn­ar­ferli fer í gang þegar fólk kemur hingað og vill ætt­leiða kött,“ útskýrir hún. „Oft er það þannig að ef það koma þrjá­tíu umsóknir um kett­ling og þær eru að okkar mati allar jafn góð­ar, þá er ekk­ert annað í stöð­unni fyrir okkur en að snúa umsókn­unum á hvolf og draga.“

Í umsókn­ar­ferl­inu er hvorki verið að dæma einn né annan heldur að kanna við hvaða aðstæður kött­ur­inn mun búa, t.d. hvort hann geti farið út í fram­tíð­inni og þar fram eftir göt­un­um. „Hver sem er getur orðið góður katt­ar­eig­andi. En fólk verður algjör­lega að gera sér grein fyrir því að þetta er ekki skamm­tíma­lausn fyrir ein­hvern sem leið­ist í sum­ar­frí­inu. Það þarf að passa upp á ketti og gefa þeim mikla ást og hlýju í fimmtán til átján ár. Fólk verður líka að gera sér grein fyrir því að kett­ling­ur­inn verður full­orð­inn köttur sem muni lifa lengi – í sumum til­fellum í tutt­ugu ár.“

Hanna segir að flestir sem áhuga hafi á því að fá sér kött og komi í Katt­holt í þeirri leit sinni geri sér grein fyrir þessu. „Mér finnst hafa orðið mjög mikil vit­und­ar­vakn­ing í sam­fé­lag­inu hvað þetta varð­ar. Fólk er ekki lengur að fá sér sætan kett­ling sem það síðan losar sig við þegar hann verður stór.“

Henni finnst að fólk sé almennt farið að taka meiri ábyrgð á dýr­unum sínum en áður. „Kettir gefa eig­endum sínum mikið – það er því­lík gleði sem fylgir því að hafa kisur í kringum sig.“

Fóst­ur­heim­ili fyrir kett­linga­fullar læður óskast

Í Katt­holti eru ekki bara kett­lingar í heim­il­is­leit heldur einnig eldri kis­ur. Núna dvelur þar til dæm­is  þrettán ára fress. Hann fær mikið knús frá öllum sem koma að skoða en kett­ling­arnir verða oftar fyrir val­inu en þeir eldri. „En á end­anum finnum við heim­ili fyrir þá eldri líka. Við gefum þeim allan þann tíma sem þeir þurfa þar til að full­komna fjöl­skyldan kemur og sækir um.“

Í athvarf­inu eru nú einnig nokkrar kett­linga­fullar læður sem starfs­menn Katt­holts eru að reyna að finna tíma­bundin fóst­ur­heim­ili fyr­ir. Eftir að hafa dvalið á fóst­ur­heim­ilum um nokkra vikna skeið eru svo fundin fram­tíð­ar­heim­ili fyrir læð­urnar og kett­ling­ana.