Í síð­ustu viku náði ég þeim merka áfanga að klára grunn­nám­skeið í Mjölni. Kick­box 101, tvær æfingar í viku í sex vik­ur. Og ég mætti á þær all­ar. Í kjöl­farið splæsti ég í hina auð­þekkj­an­legu hettu­peysu Mjölnis í verð­laun. Nú ert þú, kæri les­andi, mögu­lega að hugsa með þér: „So fokk­ing what? Það er ekk­ert það merki­leg­t.“ Sem það er alveg pott­þétt ekki fyrir sum­um. En fyrir mér var þetta bara hellað Big Deal™. Sjáðu til, ég hef byrjað í Mjölni svona fjórum sinnum og þetta er í fyrsta skiptið sem ég hef klárað fjand­ans nám­skeið­ið.

Það var ekk­ert massíft sem stopp­aði mig í fyrri skipt­in, ég fót­brotn­aði ekki eða komst ekki á æfingar því ég var í tveimur vinn­um. Ég var ein­fald­lega búin að sann­færa sjálfa mig um að þetta væri ekki fyrir mig, ég væri hrein­lega ekki týpan til að æfa í Mjölni, ætti ekki skilið að vera þarna. Því allir í Mjölni eru kúl, og ég er það ekki. Alla­vega ekki nógu kúl til að mega vera í svona peysu.

Ég sé rök bæði með og á móti þess­ari trú minni. Hver sem er getur keypt sér hettu­peysu í Mjölni. Þú getur labbað inn í Óðins­búð í dag og gengið frá því. Eins og ég gerði þegar nám­skeiðið var hálfnað því ég sá fram á að þær yrðu búnar áður en ég myndi klára það. Þetta er sjúk­lega flott hettu­peysa, og æðis­lega þægi­leg vegna þess að hún er búin til úr bóm­ull og þraut­segju. En ég fór ekki í hana. Ekki fyrr en í fyrra­dag eftir síð­ustu æfing­una. Mér finnst nefni­lega allt í lagi, og meira að segja bara frekar töff, að setja kröfur á hvað ég má og má ekki gera og hvort ég til­heyri ákveðnum hóp eða ekki. Það verður eitt­hvað að liggja baki þeirra merki­miða sem við notum til að lýsa okkur sjálf­um. Ef ég væri ekki að æfa í Mjölni myndi mér finn­ast rosa­lega púka­legt að vera í þess­ari peysu. Þannig trikkið er að halda áfram að æfa til að við­halda þessum rétti mínum til peysu­klæða. Þú mátt ekki fá verð­launin án þess að leggja á þig vinn­una, og þess vegna sökka þát­töku-­medal­íur svona svaka­lega.

En að sjálf­sögðu er hægt að fara yfir strikið með þetta eins og allt ann­að. Víðs­vegar er hægt að finna sjálf-­stimpl­aða áhuga­máls­mark­verði sem verja tíma sínum í að rakka annað fólk niður fyrir að vera „ekki nógu“ eitt­hvað til að vera með í klúbbn­um. Á tíma­bili var t.d. mikil umfjöllun um hug­takið „fake gamer girls“. Stelpur sem sögð­ust fíla tölvu­leiki en voru örugg­lega bara að gera það til að fá athygli frá gaur­um. Eða fólk sem var að taka sín fyrstu skref í upp­götvun nýrra tón­list­ar­stefna en fékk yfir sig skít­kast fyrir að geta ekki talið upp öll útgefin albúm hljóm­sveit­ar­innar ásamt afmæl­is­degi systur frænda tengda­móður gælu­dýrs bassa­leik­ar­ans. Það er alls ekki málið held­ur.

Ég var einu sinni Team Öll dýrin í skóg­inum eiga að vera vin­ir. En ég get ekki sagst vera það leng­ur. Alla­vega ekki 100%. Öll börnin í bekknum eiga að fá boðskort í afmæl­ið, en við erum ekki börn leng­ur. Við erum full­orðin og full­fær um að skilja að til að vera með í ein­hverju þurfum við að leggja eitt­hvað á okk­ur. Mis­miklar kröfur eru sett á mis­mun­andi áhuga­mál, og sum eru erf­ið­ari en önn­ur. Það eru meiri lík­am­legar kröfur settar á með­limi kepp­enda í Módel Fit­ness en prjóna­klúbbs Hafn­ar­fjarð­ar, t.d. En sá sem prjónar á hverjum degi sinnir sínu áhuga­máli betur en sá sem tekur þátt í Módel Fit­ness ein­ungis í gegnum Pinter­est síð­una sína, æfir varla og borðar djúp­steikta kjúklinga­vængi vafða inn í nutella-hjúpað beikon á hverjum degi. Myndi þannig mann­eskja geta með hreinni sam­visku sam­samað sig með Módel Fit­ness iðk­end­um? Og myndu þeir sam­þykkja hana?

Ég held að lyk­ill­inn að þessu sé að hætta að hugsa að allir séu memm, heldur miklu frekar að allir geti orðið memm. Þú mátt örugg­lega vera með í prjóna­klúbbn­um, ef þú ert reiðu­bú­inn að læra að prjóna og mæta á svæðið reglu­lega með garnið og góða skap­ið. Þá held ég líka að það skipti engu máli hversu góður þú ert í prjóni, bara að þú takir þátt end­ur­tek­ið. Hvor er meiri hlaupari? Sá sem fer út tvisvar yfir sum­arið og tekur hálft mara­þon bæði skipt­in, eða sá sem hleypur einn og hálfan á hverjum degi óháð veðri? Kannski báð­ir? Skiptir það yfir höfuð máli?  

Ég held við höfum alveg gott af svona mark­vörðum af og til, bara skrúfa aðeins niður í tauga­spenn­unni. Allir þeir sem ég lít upp til í Mjölni voru byrj­endur einu sinni líka. Ástæðan fyrir því af hverju mér finnst þau vera svo miklar erkitýpur fyrir þetta íþrótta­fé­lag er að þau hafa æft statt og stöðugt svo árum skipt­ir, lagt blóð, svita og tár í söl­urnar og geta því af hrein­skilni og ein­lægni sagst vera iðk­endur í Mjölni. Og hver sem er getur gert það. Eini mun­ur­inn á þér og fyr­ir­myndum þínum er tím­inn sem þær verja í áhuga­málin sín. Brú­aðu bil­ið. Vertu memm, mættu og gerðu þitt besta. Kauptu svo hettu­peys­una þegar þér finnst þú eiga hana skil­ið. Það er kúl.