Nokkrum dögum eftir þátt­inn gagn­rýnir fjár­mála­ráð­herra og for­maður Sjálf­stæð­is­flokks­ins, Bjarni Bene­dikts­son, Rík­is­út­varpið og segir það fljóta um á vind­sæng með sól­gler­augu. RÚV flettir ofan af stærsta spill­ing­ar­máli Íslands­sög­unn­ar, sýnir fram á for­dæma­laust sið­leysi í við­skipt­um; Krist­ján Þór sjáv­ar­út­vegs­ráð­herra hringir í Þor­stein Má, höfuð og keis­ara Sam­herja, spyr áhyggju­fullur hvernig honum líði; Bjarni Bene­dikts­son gefur sterk­lega í skyn með mynd­lík­ingu sinni að RÚV, og þar á meðal Kveik­ur, sé ekki mark­tækt.

Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna, sagði Sven Har­ald Øygard, fyrr­ver­andi seðla­banka­stjóri, í nýlegu við­tali.

Eru for­dómar eftir allt saman bara eðli­legar skoð­an­ir?

Í nóv­em­ber fyrir rúmu ári síðan náð­ust á upp­töku sam­ræður þing­manna, sem allir eru í Mið­flokknum í dag, þar sem þeir á rudda­feng­inn hátt hrakyrtu, smáðu og hædd­ust að nafn­kunnu fólki. Subb­ar, hugs­aði maður þegar upp­tök­urnar urðu opin­ber­ar. Rudd­ar, ómerki­legir subb­ar. Hryggi­legt að slíkir ein­stak­lingar hafi verið kosnir á þing. En nú hljóta þeir að vera búnir að vera, þeir rísa ekki upp sem þing­menn eftir þetta. Hér eftir eru þeir æru­laus­ir, það getur varla nokkur mann­eskja horft framan í þá, hvað þá kosið á þing.

Hér fyrrum, bara fyrir fáeinum árum, hefðu þessir þing­menn farið niður á hnén og beðist afsök­un­ar. Beðið þær mann­eskjur sem þeir höfðu hrakyrt og smánað afsök­un­ar, og þjóð­ina sem þeir eiga að þjóna. Þeir hefðu ekki endi­lega gert það af fúsum og frjálsum vilja –  en umhverf­ið, sam­fé­lag­ið, og allt sem umlykur þá, hefði kraf­ist þess. Og um skamman tíma virt­ust tveir þeirra, Berg­þór Óla­son og Gunnar Bragi, fyrrum utan­rík­is­ráð­herra, ætla að fara þá leið, einkum Gunnar sem kom nið­ur­lút­ur, beygður fram í Kast­ljósi og gekkst þar við því að æra hans væri sködd­uð. Við sáum mann sem vissi að hann hefði brotið ófyr­ir­gef­an­lega af sér. Að hann hefði komið fram sem ruddi. Maður sá iðrun hans og hugs­aði, honum er þá við­bjarg­andi.

En á ein­hverjum tíma­punkti átt­uðu þing­menn­irnir af Klaust­urs­barnum sig á því að tím­arnir væru breytt­ir. Kannski lærðu þeir það af Don­ald Trump að virð­ing fyrir öðrum er óþörf, og að það sé ekk­ert að því að tala rudda­lega og af aug­ljósri fyr­ir­litn­ingu um aðrar mann­eskj­ur.

Í öllu falli sneru þing­menn­irnir ekki auð­mjúkir til baka, heldur bólgnir af sjálfs­ör­yggi. Báð­ust ekki afsök­unar heldur réð­ust að upp­ljóstr­ar­an­um, reyndu að sverta hann, og sök­uðu fjöl­miðla um ann­ar­legar hvat­ir. Á ein­hverjum tíma­punkti höfðu þeir áttað sig á því að á tímum sið­rofs eru fyrstu fórn­ar­lömbin sann­girni, hátt­vísi, sann­leik­ur. Á tímum sið­rofs er óskamm­feilni og alger skortur á iðrun styrk­ur. Þing­menn Mið­flokks­ins átt­uðu sig á því að við lifum því miður tíma þar sem for­dómar eru taldir eðli­legar skoð­an­ir, sið­leysi bara sjón­ar­horn eða þá mjög teygj­an­legt hug­tak. Enda var flokknum ekki refsað fyrir þetta mál, fylgi hans jókst þvert á móti.

Við erum smám saman að missa sjónar á réttu og röngu. Og púk­arnir á fjós­bit­anum fitna.

Ég bara segi svona. Við strák­arnir

Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna. Vand­aður frétta­skýr­inga­þáttur RÚV flettir ofan af sið­lausri fram­göngu Sam­herja í Namib­íu, for­maður Sjálf­stæð­is­flokks­ins segir að Rík­is­út­varpið fljóti um á vind­sæng með sól­gler­augu – fyrstu við­brögð sjáv­ar­út­vegs­ráð­herra við þætt­inum voru að hringja í vin sinn og for­stjóra Sam­herja og spyrja hvernig honum liði. Maður hefði haldið að slík við­brögð ráða­manna tíðk­uð­ust ein­vörð­ungu í löndum þar sem hags­munir og stjórn­mál renna saman í svo þétt faðm­lag, að ráða­menn þjóð­ar­innar taki umhugs­un­ar­laust hags­muni stór­fyr­ir­tækja fram­yfir þjóð­ar­hag. Þar sem dreng­skapur þeirra og tryggð liggur hjá pen­inga­afl­inu, ekki kjós­endum sín­um, þjóð sinni.

Var sím­talið þá kannski svona? 

Hvernig líður þér, elsku vin?

Bara prýði­lega, við erum búnir að arð­ræna Namib­íu­menn í mörg ár, höfum grætt fárán­lega mik­ið, syndum í pen­ing­um, við mút­uð­um, við komumst hjá því að borga skatt af gróð­an­um, skildum ekki gat með krónu eftir í sam­fé­lag­inu. Hugs­aðu þér, Krist­ján, við komum þarna inn þegar Íslend­ingar eru nýbúnir að byggja upp sjáv­ar­út­veg­inn, við njótum því trausts og nýttum okkur það til hins ítrasta. Við stálum ekki bara öllu steini létt­ara heldur fluttum vinnsl­una út á sjó eftir að búið var byggja upp verk­þekk­ingu í landi og þjálfa til þess þús­und manns. Við rændum þús­und fjöl­skyldum við­ur­væri sínu. Við skildum allt eftir í rúst. Þetta var svona rbb dæmi.

Ríða, búið bless?

Ég bara segi svona. Við strák­arn­ir.

Æ, hvernig líður þér, elsku vin­ur?

Bara prýði­lega, ég hef þig í vas­an­um.

Þess­vegna hef ég áhyggj­ur, þess­vegna hringi ég, því hvað ef bux­urnar verða settar í þvott?

Til móts við fram­tíð­ina með augun í bak­sýn­is­spegl­in­um en ekki á veg­inum framund­an?

Ég get ekki tekið undir þá gagn­rýni, sagði Þor­steinn Páls­son í Silfri Egils þar sem Krist­ján hafði verið gagn­rýndur fyrir sím­tal­ið. „Mér finnst það bara vera eðli­legur dreng­skapur og íslenskt og það á ekki að gera það póli­tískt tor­tryggi­legt, en mér finnst að hann hefði líka átt að hringja í þjóð­ina og spyrja hvernig henni líð­ur.“

Ég held að Þor­steinn Páls­son sé mætur mað­ur, rétt­sýnn. Einn þeirra sem til­heyrðu gamla Íslandi en ofbauð svo spill­ing­in, ófag­mennskan og græðgin sem hrunið afhjúpaði að hann gerð­ist tals­maður nýrra tíma. En það virð­ist samt ennþá það mikið af gamla Íslandi í hon­um, að hann kemur hvorki auga á það hversu óboð­leg og skökk við­brögð Krist­jáns Þórs voru, né hversu óboð­legt það er að sjáv­ar­út­vegs­ráð­herra sé vinur for­stjóra langstærsta fyr­ir­tæk­is­ins í sjáv­ar­út­vegi, og hafi starfað hjá þeim í árarað­ir. Orð Þor­steins opin­ber­uðu óvart stóra bresti í sam­fé­lagi okk­ar: „Mér fannst það vera eðli­legur dreng­skapur og íslenskt.“

Að vegna vin­skapar beri ráð­herra að sýna Þor­steini Má tryggð, jafn­vel þótt að hann beri að lík­indum höf­uð­á­byrgð á glæp­sam­legri og sið­lausri fram­komu í máli sem fellur undir ráðu­neyti Krist­jáns.

Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna, sagði Svein Har­ald.

Und­ar­legt? Já og nei. Þetta er nefni­lega … íslenskt; Þor­steinn Páls­son hnaut óvart um hvað væri að með því að gefa í skyn að sím­tal Krist­jáns hafði bara verið fal­legur íslenskur dreng­skap­ur. Svona gerum við hér á Ísland­i. 

Eftir að hafa varið sím­tal Krist­jáns, tal­aði Þor­steinn um hvað ráð­herr­ann ætti að gera. Tók skýrt fram að fram­ferði Sam­herja væri ófyr­ir­gef­an­legt og benti á ýmsar leið­ir, allar góðar og ábyrg­ar, hvað ráð­herra sjáv­ar­út­vegs­ins ætti og bæri að gera til að byggja upp traust á fag­inu, og koma í veg fyrir að Sam­herji skað­aði orð­spor ann­arra íslenskra fyr­ir­tækja með græðgi sinni og sið­leysi.

Jafn­vel góður og gegn maður á borð við Þor­stein Páls­son gat í alvöru listað upp hvað Krist­ján Þór ætti að gera sem sjáv­ar­út­vegs­ráð­herra til að kom­ast til botns í mál­inu og byggja upp traust; og að láta rann­saka Sam­herja. Láta rann­saka vin sinn. Í alvöru? Maður trúir því varla að Þor­steinn Páls­son hafi ekki áttað sig á rökvill­unni, séð það sem æpti á okk­ur: að Krist­ján Þór væri sem fyrrum stjórn­ar­maður Sam­herja og vinur Þor­steins Más, og minnir á þau tengsl sín með fyrstu við­brögðum sínum við upp­ljóstr­unum Kveiks, full­kom­lega van­hæfur sem ráð­herra sjáv­ar­út­vegs­mála. Og hafi verið frá fyrstu stundu.

„Jafn­vel í Rúss­landi þyrfti Krist­ján Þór að stíga til hlið­ar,“ er haft eftir Ilia Shuma­nov, aðstoð­ar­fram­kvæmda­stjóra Rúss­lands­deildar Tran­sparency International.

Jafn­vel í Rúss­landi Pútíns.

Þrátt fyrir að van­hæfni Krist­jáns æpi á okkur tók það rík­is­stjórn­ina rúmar fimm vikur að kom­ast að þeirri nið­ur­stöðu að Krist­ján þyrfti að „víkja úr sæti við með­ferð og töku ákvarð­ana í fjórum stjórn­sýslu­kærum tengdum Sam­herja hf.“

En er áfram tal­inn full­kom­lega hæfur sem ráð­herra yfir mála­flokki þar sem hann getur ekki snúið sér við án þess að rekast á eitt­hvað sem teng­ist Sam­herja. Fyr­ir­tæki sem hefur í gegnum árin farið hik­laust á svig við lögin og sölsað undir sig stærri sneið en þeir mega hafa sam­kvæmt lög­um.

Auð­vitað er ég hæf­ur, svar­aði Krist­ján Þór með góð­lát­legu brosi, þegar hæfi hans sem ráð­herra sjáv­ar­út­vegs­mála var á sínum tíma dregin í efa. Brosti hann vegna þess að hann vissi að van­hæfni hans skipti engu máli. Að skipan hans væri svo … íslensk?

Og við getum þá kallað brosið stork­un­ar­glott gamla Íslands, þar sem hags­munir verða ævin­lega teknir fram­yfir fag­mennsku, og hags­muna­öflin beygja og sveigja lýð­ræðið eins og þeim sýnist? 

Sú hugs­un, og við­horf gamla Íslands, hefur verið nokkuð aug­ljós hjá Sjálf­stæð­is– og Fram­sókn­ar­flokknum sem hafa löngum staðið vörð um óbreytt ástand. En nú virð­ist Sam­herj­a­málið sýna að sama hugs­unin ríki hjá Vinstri græn­um. Þrátt fyrir Katrínu Jak­obs­dótt­ur. Að þeir taki líka vald og hags­muni fram­yfir fag­mennsku og lýð­ræði. Sam­kvæmt því eru rík­is­stjórna­flokk­arnir þrír á veg­ferð með íslensku þjóð­ina inn í fram­tíð­ina með augun í bak­sýn­is­spegl­inum en ekki á veg­inum framund­an.

Voru Sam­herj­a­menn tál­dregnir af vondu fólki?

Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna.

Krist­ján Þór situr áfram, Gunnar Bragi, fyrrum utan­rík­is­ráð­herra og vara­for­maður Mið­flokks­ins, skrifar bréf þar sem hann gagn­rýnir RÚV og aðra fjöl­miðla fyrir að hugsa ekki um börn Sam­herj­a­manna í frétta­flutn­ingi sín­um, nefnir ekki einu orði börn þeirra þús­unda Namib­íu­manna sem höfðu verið svikin og rænd af sömu mönn­um. Hann skrifar bréf sem stuðn­ings­maður Sam­herja, reynir að gera ofbeld­is­mann­inn að fórn­ar­lamb­inu, tekur sér stöðu með óbil­gjörnum og spilltum hags­mun­um. Þar vill hann standa, þar á hann heima. Og vænt­an­lega flokkur hans líka sem sam­þykkti bréfið með þögn sinni.

Eins og þing­menn Mið­flokks­ins í Klaust­urs­mál­inu ráð­ast Sam­herj­a­menn ann­ars­vegar á upp­ljóstr­ar­ann, reyna sverta hann með öllum hugs­an­legum aðferð­um, og hins­vegar með því að ýja sterk­lega að því að fjöl­miðla­fólkið sem hafa unnið fréttir um mál­ið, hafi ann­ar­lega hags­muni að baki og því valið þá tölvu­pósta Sam­herja „sem pössuðu við þá sögu sem átti að segja.“

Vörn Sam­herja virð­ist vera sú að þeyta upp nógu miklu ryki, þvæla mál­ið, gera stað­reyndir tor­tryggi­leg­ar, gera fjöl­miðla­mönnum upp ann­ar­legar hvatir – og hún fær stuðn­ing frá jafn ólíkum stjórn­mála­mönnum og Gunn­ari Braga og Bjarna Bene­dikts­syni. Bjarni sem vissu­lega sagði fram­göngu Sam­herja ólíð­andi, reynd­ust upp­lýs­ingar rétt­ar, en bætti hins­vegar við: „En það sem er slá­andi, og það sem maður hefur lengi vit­að, að það er spill­ing í þessum lönd­um. Rót vand­ans í þessu til­tekna máli er veikt stjórn­kerfi og spillt stjórn­kerfi í land­inu. Það virð­ist vera und­ir­rót alls þess sem við erum að sjá flett ofan af.“

Svona talar einn valda­mesti stjórn­mála­maður lands­ins, for­maður stærsta flokks­ins og fjár­mála­ráð­herra. Bjarni virð­ist sjá heim­inn í gegnum und­ar­leg sól­gler­augu, og gefur í skyn að sökin liggi í raun ekki hjá Sam­herja, heldur Namib­íu­mönn­um. Fjár­mála­ráð­herra vill kannski fá okkur til að álykta að veikt og spillt stjórn­kerfi þeirra hafi dregið sak­lausa Sam­herj­a­menn á tálar?

„Ég stóð alltaf í þeirri trú að frétta­menn hefðu sann­leiks­leit að leið­ar­ljósi í sínum störf­um. Það er kannski mis­skiln­ingur hjá mér,“ skrifar Björgólfur Jóhanns­son. Björgólfur er gam­all sam­herji Þor­steins, sat lengi í stjórn Sam­herja og Síld­ar­vinnsl­unnar sem Sam­herji á drjúgan hluta í. Og í fyrra var hann til­nefndur af Sam­tökum atvinnu­lífs­ins sem stjórn­ar­for­maður og stjórn­ar­maður Íslands­stofu. Íslands­stofa er „sam­starfs­vett­vangur stjórn­valda og atvinnu­lífs … veitir fyr­ir­tækjum fag­lega aðstoð við mark­aðs­sókn erlendis …“ eins og segir á vef henn­ar. Hún hefur það hlut­verk að sinna mark­aðs– og kynn­ing­ar­málum fyrir Ísland á erlendri grund, „sem bein­ist að því að efla orð­spor og ímynd Íslands erlend­is.“

Hvað eigum við að lesa úr því að maður sem hefur valist til að vera and­lit íslenskra við­skipta út á við, taki sér frí frá þeim störfum til að vinna fyrir Sam­herja, ekki til að bæta veru­lega skaddað orð­spor þeirra, biðja namibísku og íslensku þjóð­ina afsök­un­ar, heldur til að leggja sig allan fram við að rétt­læta óboð­legt, sið­laust, gráð­ugt og glæp­sam­legt fram­ferði fyr­ir­tæk­is­ins í Namib­íu? Hvernig komumst við hjá því að álykta að Björgólfur hjá Sam­herja og Björgólfur á Íslands­stofu vinni á sams­konar hátt? Er kannski sið­ferð­is­leg skylda okkar að senda hrað­skeyti til heims­ins: Ekki treysta neinu sem kemur frá Íslands­stofu, þeir eru með Sam­herj­a­vírusinn?

Eða erum við kannski, þegar allt kemur til alls, fyrst og fremst glúrin í að flytja út spill­ingu?

Fjand­inn, kannski endar þetta ekki vel, kannski erum við bara von­laus

Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna, sagði Svein Har­ald Øygard, í við­tali við Egil Helga­son sem hafði rétt áður rætt við Svein um gráa list­ann sem íslenska ríkið lenti á, og bætt við að það hafi auð­vitað verið líka verið áfall að við skyldum vera svona áber­andi í Panama­skjöl­un­um; það hefði átt að vekja okk­ur, en gerði það ekki.

„Það er með ólík­ind­um,“ svar­aði Svein. „Það kom mér líka á óvart þegar ég var hérna. Fjár­mála­gjörn­inga sem tíðk­uð­ust hérna hafði ég aldrei séð áður. Ég hef unnið við þetta í 30 ár. Ég hafði hvergi séð annað eins fyr­ir­komu­lega og ég sá á Íslandi. Hvernig fólk talar um skatta­skjól, Ég hafði aldrei heyrt annað eins … Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna og þetta er góður tími til að grípa til aðgerða.“

Panama­skjöl­in, grái list­inn, Sam­herji, Krist­ján Þór, árás fjár­mála­ráð­herra á RÚV í kjöl­far frétta­þátt­ar­ins um Sam­herja. Hvernig líður þér, elsku vin­ur? Bara prýði­lega, takk, ég er með ykkur öll í vas­an­um, öll á einni lykla­kippu, stjórn­mála­menn, Íslands­stofu, byggð­irn­ar, ég nefni aðal­lyk­il­inn Ófyr­ir­leitni, og trúðu mér, hann gengur að öllu, líka þér.

„Þetta er góður tími til aðgerða.“

Sagði Svein Har­ald í Silfri Egils; viku síðar er Heiðrún Lind Mart­eins­dótt­ir, fram­kvæmda­stjóri fyr­ir­tækja í sjáv­ar­út­vegi, ein gest­anna í þætt­inum þar sem Egill undr­ast víð­tækt erlent fyr­ir­tækja­net íslenskra útgerð­ar­fyr­ir­tækja, aflandseign­ir, mikla fjár­muni sem fyr­ir­tækin koma undan í stað þess að láta renna til íslensks sam­fé­lags. Heiðrún Lind var skjót til svars, sagði þetta firru hjá Agli, og bætti við: „Hvaða fyr­ir­tæki er það? Nefndu mér dæmi um þau fyr­ir­tæki!“

Eg­ill hafði engin nöfn hand­bær og áhorf­endur sátu uppi með þá til­finn­ingu að hann hefði farið með fleip­ur. Enda er Heiðrún Lind afar skel­egg, örugg, rök­föst. Maður hugs­aði, hún er með allt á hreinu.

Eða ekki.

Því dag­inn eftir birt­ist í fjöl­miðlum ógn­ar­langur listi sem stað­festi af ískyggi­legum þunga orð Egils. Aflandseignir íslenskra sjáv­ar­út­vegs­fyr­ir­tækja á Tortóla og í Panama. Vissi hin skel­egga Heiðrún Lind ekki bet­ur, eða laug hún ein­fald­lega að Agli og að þjóð­inni í beinni útsend­ingu?

„Förum ekki í umræður um kerf­is­breyt­ing­ar,“ sagði Elliði Vign­is­son bæj­ar­stjóri í Ölf­usi, og í mörg ár bæj­ar­stjóri fyrir Sjálf­stæð­is­flokk­inn í Vest­manna­eyj­um, í sama þætti. Að hans mati geri Sam­herj­a­málið enga kröfu um umræðu um kerf­is­breyt­ing­ar: „Það eru sós­í­alistar í Namibíu sem þiggja mút­ur,“ sagði hann, og virt­ist fara í skó for­manns síns með því gefa í skyn að sökin liggi ekki síð­ur, eða jafn­vel frekar, hjá þeim sem þiggja mút­ur, en þeim sem greiða þær. Menn fara stundum langar bæj­ar­leiðir til að rétt­læta sið­leysi.

„Hvaða fyr­ir­tæki eru það? Nefndu mér nöfn um þau fyr­ir­tæki.“

„Förum ekki í umræður um kerf­is­breyt­ing­ar“.

„Jafn­vel í Rúss­landi þyrfti Krist­ján Þór að stíga til hlið­ar.“

„Ég hafði hvergi séð annað eins fyr­ir­komu­lega og ég sá á Íslandi. Hvernig fólk talar um skatta­skjól, Ég hafði aldrei heyrt annað eins.“

Það er eitt­hvað und­ar­legt að hérna, og hefur lengi ver­ið.

Afar flókin og lævís­leg eig­enda­tengsl á íslenskum bönkum fyrir hrun vakti furðu sér­fræð­inga um allan heim, og ól á tor­tryggni í garð íslensks efna­hags­lífs.

Sam­herj­a­mál­ið, langur listi yfir aflandseignir ein­stak­linga og fyr­ir­tækja í sjáv­ar­út­vegi, full­komin van­hæfni sjáv­ar­út­vegs­ráð­herra – allt þetta hlýtur að vekja upp óþægi­legar spurn­ingar um íslenskan sjáv­ar­út­veg. Og við eigum rétt, við eigum heimt­ingu á raun­veru­legum svör­um. Ekki útúr­snún­ingi. Ekki katt­ar­þvott eins og rík­is­stjórnin sýnir í máli Krist­jáns Þórs. Við eigum heimt­ingu á alvöru rann­sókn.

Eða finnst okkur kannski bara í fínu lagi að fólk sem hefur auðg­ast stór­lega á sam­eign þjóð­ar­innar komi pen­ingum undan í skatta­skjól? Að risa­fyr­ir­tæki á borð við Sam­herja, sem ræður yfir lífi byggð­ar­laga, fari hik­laust á svig við lög? 

Mið­flokks­menns drógu þann lær­dóm af Klaust­urs­mál­inu að það skiptir engu máli hvað maður ger­ir, maður kemst upp með hvaða óhrein­indi sem er. Það liggur í sið­rofi tím­ans. Don­ald Trump, valda­mesti leið­togi heims, stað­festir það dag­lega. For­maður Sjálf­stæð­is­flokks­ins gefur í skyn að Sam­herj­a­mönum hafi verið vor­kunn að stíga inn í sam­fé­lag þar sem mútur tíðkast, reynir jafn­framt að draga úr trú­verð­ug­leika RÚV, og þá um leið frétta­skýr­ingar þess á Sam­herj­a­mál­inu. Og stjórn­ar­for­maður Íslands­stofu, and­lit Íslands út á við í við­skipt­um, sest í for­stjóra­stól Sam­herja, reynir að rétt­læta sið­leysi þess og að sverta alla þá fjöl­miðla sem gagn­rýna fyr­ir­tæk­ið. Það er eitt­hvað að hérna, það er eitt­hvað mikið að. Okkur mistókst að hreinsa til eftir hrun­ið, misstum af því tæki­færi. Íhalds­samir flokkar sitja nú við völd, og sjá til þess að ekki verði hreyft við stjórn­ar­skránni, að ekki verði gerðar neinar grund­vall­ar­breyt­ing­ar. Útgerða­menn fá að hafa sín skatta­skjól í friði. Og nú kemur sið­rof tím­ans ofan í allt sam­an. Þetta endar ekki vel.