„Þegar ég var ung­lingur þá ein­hvern tím­ann hringi ég í aug­lýs­inga­skrif­stofu og spyr hvort ég megi koma og vera með graf­íska hönn­uð­inum og sjá hvernig það sé að vinna sem graf­ískur hönn­uður á aug­lýs­inga­stofu og ég gerði það. Fékk að sitja fyrir aftan graf­íska hönn­uði og það tók mig tvo tíma að átta mig á því að ég myndi nú ekki nenna þessu.

Það var alltaf ein­hver að koma inn og segja þeim hvað þau ættu að gera. Þannig að ég spurði: „Hvað gerir þessi mann­eskja sem er alltaf að koma og segja hvað á að ger­a?“ og þá var það útskýrt fyrir mér hvaða starf það væri. Og ég spurði hvað maður þyrfti að læra til þess að vinna í svo­leiðis störf­um, að vinna með við­skipta­vin­unum á aug­lýs­inga­stofum við að búa til her­ferð­irnar og svo fram­vegis og þá var það kynnt fyrir mér að það væri eitt­hvað til sem héti mark­aðs­fræði sem ég vissi ekki að væri til. Þá fór ég að fletta upp hvar ég gæti lært það og það var í þessu námi þannig að ég end­aði þar að lok­um.“

Hvað varstu gömul þegar þetta var?

„Ég giska á að ég hafi verið svona 18 ára, kannski 17 ára, þegar ég gerði þetta.“

Og mark­aðs­málin þá vænt­an­lega fylgt þér í öllum þínum störfum síðan þá?

„Já kannski svo­lít­ið. Þegar ég var krakki þá tróð ég mér í allar aug­lýs­inga­nefndir til þess að gera aug­lýs­ingar fyrir böll, bæði í grunn­skóla og svo í mennta­skóla. Var alltaf þar. Kannski er þessi hug­mynd komin það­an. Ég var alltaf hrif­inn af þessu krea­tíva elem­ent­i.“

„Klikk­un“ að fara ekki að vinna í banka eftir nám

Eftir BS námið hér heima flutti Elísa­bet til Stokk­hólms ásamt mann­inum sínum til þess að fara í fram­halds­nám í mark­aðs­fræði. Þau undu sér vel og hún segir að þau hefðu vel getað ílenst í Sví­þjóð ef ekki hefði verið fyrir starf á Íslandi sem hana lang­aði mikið í. Hún var ráð­in, þau fluttu heim og í kjöl­farið hófst fer­ill Elísa­betar í tölvu­leikja­geir­an­um.

„Það var eitt starf sem ég hafði áhuga á á Íslandi og það var að vinna í mark­aðs­málum hjá CCP sem var mjög lítið fyr­ir­tæki á þessum tíma, árið 2006. Það var bara rétt í start­hol­unum og ég kann­að­ist aðeins við þá. Akkúrat þegar ég er að gera loka­verk­efnið mitt þá aug­lýsa þeir eftir fólki í mark­aðs­mál og fyrir ein­hverja slembi­lukku þá fæ ég starf þar í mark­aðs­mál­un­um. Það er þá 2006 sem ég fer inn í leikja­brans­ann. Þá var það talin vera algjör klikkun af öllum vinum okkar vegna þess að ef þú varst að koma til íslands átt­irðu „að sjálf­sögðu“ að fara að vinna í banka.“

Það eru því komin 15 ár síðan Elísa­bet hóf störf í tölvu­leikja­geir­an­um. „Það er slatt­i!“ segir hún þegar hún hefur kom­ist að nið­ur­stöðu í útreikn­ing­un­um. Eftir að hafa tekið þátt í vexti CCP og leitt mark­aðsteymi EVE Online söðl­aði Elísa­bet um og hóf störf í banka.

„Þegar CCP var orðið stórt og stöndugt fyr­ir­tæki og EVE var búið að ná hæstu hæðum og CCP var orðið svalasta fyr­ir­tæki lands­ins þá hugs­aði ég með mér að núna væri orð­inn rétti tím­inn fyrir mig til að vinna í banka. Svo ég fór og varð mark­aðs­stjóri hjá Arion banka í tvö ár,“ segir Elísa­bet og bendir á að á þeim tíma­punkti hafi það ekki þótt jafn flott að vinna í banka og þegar hún kom heim úr námi. Henni hafi hins vegar þótt það mjög góð hug­mynd, enda hafi henni alltaf gef­ist vel að synda á móti straumn­um.

„Sví­arnir segja að það eru bara dauðir fiskar sem fljóta með straumn­um.“

Á þessum tíma var staf­ræn umbreyt­ing bank­anna að hefj­ast. Þar að auki voru bank­arnir að end­ur­skapa sjálfa sig og sitt fram­tíð­ar­sjálf eftir hrun­ið, líkt og Elísa­bet orðar það, en hún hóf störf hjá Arion banka árið 2012.

„Það tvennt var áskorun sem mér fannst of spenn­andi til þess að taka ekki þátt í. Og það var mjög gaman að vinna með góðu fólki grunn­vinnu að því sem átti eftir að koma fyrir sjónir almenn­ings seinna meir,“ segir Elísa­bet um starf sitt í bank­an­um. Síðan kom kallið frá Stokk­hólmi.

„Svo er haft sam­band við mig frá EA og ég er ráðin þaðan til Stokk­hólms.“

Margt breyst í vinnu­staða­menn­ing­unni á síð­ustu árum

Elísa­bet sneri því aftur til Sví­þjóðar þar sem hennar beið starf í mark­aðs­málum hjá DICE sem er dótt­ur­fé­lag EA Games, eins stærsta tölvu­leikja­fyr­ir­tækis heims. DICE hefur fram­leitt tölvu­leikja­ser­í­una Battlefi­eld frá árinu 2002. Leik­irnir eru svo­kall­aðir fyrstu per­sónu skot­leikir en ser­ían er ein sú vin­sælasta sinnar teg­und­ar. Fyrir starf sitt í aðdrag­anda útgáfu Battlefi­eld 1 var Elísa­bet verð­launuð af EA.

„Þeir velja fimm starfs­menn á hverju ári, eins konar starfs­menn árs­ins og ég var verð­launuð fyrir mitt fram­tak, fyrir nýstár­lega her­ferð sem ég hafði hannað og séð til þess að yrði fram­kvæmd hjá fyr­ir­tæk­in­u,“ segir Elísa­bet. Í kjöl­farið var búin til ný stra­tegísk staða fyrir hana hjá fyr­ir­tæk­inu. Málin hafa svo þró­ast þannig að nú er hún sest í fram­kvæmda­stjórn DICE og hefur yfir­um­sjón með stefnu­mótun og við­skipta­þró­un.

Spurð að því hvort tölvu­leikja­geir­inn sé jafn opinn fyrir konum og fyrir körlum segir Elísa­bet margt hafa breyst til batn­aðar á síð­ustu árum. „Þegar ég fer inn í þennan leikja­bransa þá var mikið meira áber­andi að maður þurfti næstum að rétt­læta til­veru sína þar en það var fyrir 15 árum síðan og margt breyst.“

En hvað hefur breyst?

„Fyr­ir­tækin eru orðin mun þroskaðri, fólkið er þroskaðra og mikið af nýrri reynslu. En það sem hefur breyst hvað mest er að fyr­ir­tækin eru orðin miklu meira opin fyrir því og skilja það að árangur þeirra í fram­tíð­inni, og reyndar núna, er undir því kom­inn að hafa fjöl­breytt­ara starfs­fólk í vinn­u,“ segir Elísa­bet og bendir í þessu sam­hengi á að vinnu­staða­menn­ing hafi þró­ast í átt að meira umburð­ar­lyndi og að tekið hafi verið á ómeð­vit­aðri hlut­drægni (e. bias) í ráðn­ing­um.

„Við þurfum ólíka reynslu, ólíkan bak­grunn, ólíkan hugs­un­ar­hátt og mis­mun­andi upp­runa fólks, kyn­slóð­ir, ald­ur, kyn, kyn­þátt, kyn­hneigð til þess að fá sem víð­asta sjón­ar­horn og til þess að leysa þessi vanda­mál sem við stöndum frammi fyr­ir. Því eins­leit­ari hóp sem þú ert með því eins­leit­ari hug­myndir færðu. Við vinnum í bransa sem stendur frammi fyrir rosa­lega miklum vexti og það eru rosa­lega stórar áskor­anir framundan og stór tæki­færi. En það sem kom okkur hingað er ekki að fara að koma okkur á þann stað sem við viljum vera á í fram­tíð­inn­i.“

Ísland í góðri stöðu til að efla tölvu­leikja­geir­ann hér heima

Að mati Elísa­betar er Ísland í mjög góðri stöðu til þess að nýta sér tæki­færin sem eru til staðar í tölvu­leikja­brans­anum með því að auð­velda tækni­fyr­ir­tækjum að opna hér starfs­stöðv­ar. Hægt sé að horfa til Finn­lands og Kanada og þeirra til­rauna sem þar hafa verið gerðar til þess að laða tækni­fyr­ir­tæki að með því að búa til gott og hag­stætt umhverfi fyrir fyr­ir­tæk­in. Lega lands­ins mitt á milli Evr­ópu og Banda­ríkj­anna er að hennar mati gíf­ur­lega verð­mæt enda geti fólk sem stað­sett er hér á landi átt í sam­skiptum við annað fólk beggja vegna Atl­ants­hafs­ins.

„Leikja­fyr­ir­tæki eru að fara að bjóða upp á „hy­brid“ vinnu­staði, þannig að þú getir unnið í fjar­vinnu. Fólk vill flytja sig um set og Ísland er hipp og kúl stað­ur, mitt á milli tíma­belta. Það er stutt til Evr­ópu og Banda­ríkj­anna og það er kom­inn ákveð­inn þekk­ing í þessum geira nú þeg­ar,“ segir Elísa­bet og telur upp nokkur sprota- og tölvu­leikja­fyr­ir­tæki sem nú þegar hafa haslað sér völl. Fyr­ir­tæki á borð við CCP, Solid Clouds, Myrkur Games og Ald­in.

„Enda sér maður það að það er fólk frá CCP að vinna í tölvu­leikja­brans­anum út um allan heim í dag og við Íslend­ingar eigum kyn­slóð af braut­ryðj­endum út um allan heim á þessu sviði og það er mjög gaman að sjá það.“

En betur má ef duga skal að mati Elísa­betar og hún segir að meira ætti að vera gert til þess að auð­velda komu erlendra sér­fræð­inga til lands­ins og, líkt og áður seg­ir, auð­velda komu erlendra fyr­ir­tækja í geir­anum hingað til lands. Eins og sakir standa sé erfitt fyrir erlent starfs­fólk að flytja hing­að, kom­ast inn í heil­brigð­is­kerfið og banka­kerf­ið, fá hús­næð­is­lán og kaupa hús­næði að mati Elísa­bet­ar.

„Þetta gæti styrkt íslenskt efna­hags­líf gríð­ar­lega. Tölvu­leikja­brans­inn er það stór, hann er orð­inn stærri en tón­list­ar­brans­inn og það á bara eftir að aukast. Við fórum á eftir kvik­mynda­brans­anum og buðum upp á sér­sniðnar lausnir fyrir kvik­mynda­brans­ann til að koma til Íslands. Það er svipað tæki­færi í boði líka fyrir tölvu­leikja­brans­ann þannig að þau störf geti komið og þau geta ver­ið.“

Svo kom krabb­inn

Árið 2020 var sér­stakt í marga staði fyrir Elísa­betu og að hennar sögn frekar súr­r­eal­ískt. Hún greind­ist með brjóstakrabba­mein og tókst á við það á sinn hátt, með jákvæðn­ina að vopni, enda lítur hún svo á að árið 2020 hafi ef til vill verið til­val­inn tími „til þess að setj­ast á var­manna­bekk­inn,“ fyrst það var á annað borð nauð­syn­legt. Hún tók auk þess upp á því að iðka lang­hlaup á meðan á lyfja­með­ferð­inni stóð. Hún fann ákveð­inn styrk í hlaup­unum sem hún leit einnig á sem ákveðið verk­efni sem hún þurfti að sinna. Krabba­meinið er sem betur fer á bak og burt.

„Ég fékk að vita það í byrjun jan­úar að það væri afgreitt. Það er nátt­úr­lega gríð­ar­lega mik­ill léttir og góðar fréttir að hafa náð að klára þann kafla.“

En hvernig til­finn­ing var það að grein­ast með krabba­mein?

„Það er ein­stak­lega súr­r­eal­ískt, ég get alveg sagt það. Það er súr­r­eal­ískt að því leyti að ég held í raun og veru að allir trúi því upp að ein­hverju marki að þeir séu ódauð­legir þangað til þeir þurfa kannski að horfast í augu við það. Á sama tíma þá get ég sagt eftir að hafa gengið í gegnum þessa reynslu, þá er þetta eins og allur per­sónu­legur vöxt­ur. Hann er óþægi­legur en þetta er líka að vissu leyti hollt.“

Elísa­bet líkir ferl­inu við ber­skjöld­un­ar­með­ferð, það sem á ensku kall­ast expos­ure ther­apy. Með því að vera hrein­lega settur í aðstæður sem maður ótt­ast þá hverfur ótt­inn á end­an­um. „Ef maður gengur í gegnum svona hluti þá fær maður ákveðið sjón­ar­horn á líf­ið. Það sem maður var feim­inn við og hræddur við áður, það er ekk­ert rosa­lega mikið mál í dag.“

Fann styrk í lang­hlaupum

Vegna heims­far­ald­urs kór­ónu­veiru var Elísa­bet og hennar nán­asta fjöl­skylda, eig­in­maður og þrjú börn, mikið ein­angruð á meðan á krabba­meins­með­ferð­inni stóð. Þau reyndu hins vegar að gera gott úr stöð­unni.

„Mað­ur­inn minn tók ákvörðun um að slá upp kær­leikskúlu í kringum fjöl­skyld­una því við gátum ekk­ert ferð­ast og máttum nátt­úr­lega ekki fara á strönd­ina og svo fram­veg­is. Það var pant­aður hingað lít­ill heitur pottur og ísvél og svo var bara slegið upp veislu,“ segir Elísa­bet glað­lega og bætir því við að kannski hafi árið í fyrra verið heppi­legur tími til þess að fara í gegnum þessa raun.

„Þegar fólk spurði mig: „Er þetta ekki súr­r­eal­ískt að vera að ganga í gegnum krabba­meins­með­ferð á sama tíma og COVID?“ þá í raun og veru var ég merki­lega róleg yfir þessu öllu sam­an. Storm­ur­inn þarna úti „matchaði“ voða mikið við storm­inn hérna inni í mér. Kannski var þetta líka bara frá­bær tíma­setn­ing. Ef ég ætl­aði að fara á vara­manna­bekk­inn í heilt ár þá var kannski bara fínt að gera það á sama tíma og heim­ur­inn þurfti að gera það.“

Þegar Elísa­bet er spurð að því hvort það hafi ekki verið skrítið að fara í gegnum lyfja­með­ferð á tímum COVID þá bendir hún rétti­lega á að hún hafi ekki neinn sam­an­burð. Hún hafi samt ekki mátt taka neinn með sér á spít­al­ann í lyfja­gjöf og það voru ekki neinir hóp­tímar í boði. Hún leit­aði því til hreyf­ing­ar.

„Maður verður bara að reyna að finna út úr þessu eftir sinni bestu getu. Og mér var sagt að það væri rosa­lega gott fyrir mig að þjálfa mig og hreyfa mig. Og rann­sóknir sýndu það að það er það sem hjálpar fólki hvað best. Ég vissi ekk­ert hvað væri eðli­legt þar. Þannig að ég gerði bara eins vel og ég gat sem end­aði með því að ég þjálfa mig í þannig form að í lyfja­með­ferð­inni þá komst ég í betra form heldur en ég var í fyr­ir.“

Elísa­bet vandi sig á það að mæta i hlaupa­föt­unum þegar hún fór á spít­al­ann í lyfja­gjöf. Hún komst í gott hlaupaform og á einum tíma­punkti í miðri lyfja­með­ferð hljóp hún tíu kíló­metra, nokkuð sem kom lækni hennar á óvart.

„Eitt skipti þegar ég var að hitta lækn­inn minn spyr hún hvað ég hefði tekið mér fyrir hendur nýlega og ég sagði: „Ég hljóp tíu kíló­metra um helg­ina.“ Þá svar­aði hún: „Ha, gerð­irðu hvað? Ég get ekki einu sinni hlaupið tíu kíló­metra!“ og ég svar­aði „Já, en þú sagðir mér að ég ætti að hreyfa mig, átti ég ekki að gera það?“ þannig að þegar maður hefur ekki við­mið um hvað er eðli­legt þá er það merki­legt hvað maður getur afrek­að.“

Og lækn­ir­inn hefur ekk­ert viljað stoppa þig af?

„Nei, svo lengi sem mér leið vel og allt var í góðu. Ég var heppin með það að frænka mín er sjúkra­þjálf­ari og vinnur hjá Ljós­inu sem er end­ur­hæf­ing­ar­mið­stöð fyrir krabba­meins­greinda þannig að ég gat fengið góð ráð frá henni. Það sem ég held að hafi líka skipt mig hvað mestu máli er það hvað mað­ur­inn minn treysti mér vel og hann sagði: „Gerðu það sem þú þarft að ger­a.“ Þó það sé kannski ekki eðli­legt að hlaupa 10 kíló­metra í lyfja­með­ferð þá ákvað hann bara að treysta mér.“

Hún segir að henni hafi liðið betur eftir hlaup­in: „Þegar maður er í lyfja­með­ferð þá finnst manni eins og maður eigi að hvíla sig því það gerum við þegar við erum veik. Þetta er lyfja­með­ferð þannig að ég fatt­aði það fljótt að þegar mér leið illa og heil­inn sagði “Nú þarftu að hvíla þig,” þá þurfti ég í raun og veru að hreyfa mig til að líða bet­ur.“

Mik­il­vægt að búa til gott plan

Vegna kór­ónu­veiru­far­ald­urs­ins gafst Elísa­betu ekki mik­ill kostur á að hitta stór­fjöl­skyld­una sem býr á Íslandi. Hún náði þó að „skjót­ast heim“ í haust til að hitta þau, rétt í tæka tíð áður en ný bylgja far­ald­urs­ins skall á. Tæknin hjálp­aði að vísu til með að minnka fjar­lægð­ina auk þess sem þau hjónin hafi verið í nánum sam­skiptum við vina­fjöl­skyldu sína sem býr í næsta nágrenni.

Spurð að því hvort hún hafi lært eitt­hvað nýtt um sjálfa sig á meðan á bar­átt­unni stóð segir Elísa­bet eftir smá umhugs­un: „Ég er bara langtum meiri töffari en ég hélt. Sem er kannski kjána­legt að segja en ef ég hefði vitað fyrir fram hvað ég væri að fara að gera þá hefði mér ekk­ert lit­ist voða­lega vel á það. En svo þegar þú lendir í því, þá andarðu djúpt, segir „Hel­vítis fokk­ing fokk!“, býrð til plan og svo bara byrjar þú að fram­kvæma.“

Þau hjónin hafi sest niður og búið til plan.

„Planið var bara, og við sögðum það við vini og ætt­ingja, að þetta væri fjall­ganga sem við værum að fara af stað í með öllu sem því fylg­ir. Við ætl­uðum líka að eiga góðar stund­ir. Minn­ing­arnar áttu ekki að snú­ast um að ég væri veik. Með dass af góðum stundum og svörtum húmor og hlát­ur­sköstum þá yrði þetta fjall með tím­anum að hraða­hindr­un. Þó að þetta væri ógur­lega stórt fjall að klífa, þá eftir ákveðið mörg ár myndum við líta til baka og segja að í minn­ing­unni hafi þetta verið meira eins og hraða­hindr­un.“