Þeir segja að nokkur róter­ing hafi verið á verkum vegna ágætrar sölu en Árni bendir á að salan auk­ist alltaf eftir því sem nær dregur jól­um. Af þeim sökum tapst heild­ar­yf­ir­bragð jóla­sýn­ing­ar­innar heldur fljótt, segir Skarpi, þó það sé ekki endi­lega mark­miðið að ná slíkri heild­ar­sýn:

„Síðan er bara tekið af veggj­unum eins og er á svona mörk­uð­um, fólk tekur með sér verk. Þá reynum við að stoppa í götin með verkum frá þeim sama eða öðrum eða eitt­hvað sem passar í gat­ið. Þetta er sjötti jóla­mark­að­ur­inn og við byrjum alltaf á að reyna að raða þessu upp eins og þetta sé sýn­ing, finna hvað passar saman og svona. Svo er þetta allt á hreyf­ingu þannig að þetta skiptir ekki svo miklu máli á end­an­um. Það er gaman að sjá þetta korteri fyrir opnun og svo hverfa myndir af veggj­un­um.“

„Stela aðeins“ af jóla­launum rit­höf­und­anna

Þú segir að þetta sé sjötta jóla­sýn­ing­in. Svo þið hafið verið komnir frekar snemma á vagn­inn, jafn­vel verið með þeim fyrstu til að setja upp svona jóla­sýn­ingu?

Árni: „Ef ég man rétt þá var Kunstschla­ger sem var starf­andi lista­manna­rekið gall­erí á Rauð­ar­ár­stíg að gera þetta á sínum tíma, sem er tals­vert fyrir okkar tíð.“

Skarpi: „En var ekki smá gat í þessu?“

Árni: „Ég held að það hafi komið eitt­hvað gat þarna á milli og svo verður þetta meira áber­andi. Við byrjum að gera þetta og svo Ásmund­ar­salur og svo kemur Ljósa­basar Nýlista­safns­ins og svo núna er List­val kom­ið. Svo er Mutt með pop-up sýn­ingu og Þula er með jóla­sýn­ingu með verkum frá Kína. Þannig að þetta er orðið svo­lítið mik­ið.“

Skarpi: „Það var svo­lítið gat í þrjú, fjögur ár af svona mörk­uðum eins og við vorum með fyrst, með fólki af yngra tag­in­u.“

Árni: „Við erum bara að reyna að troða okkur með rit­höf­und­un­um, stela aðeins af jóla­laun­unum þeirra. Þetta er bæði ótrú­lega skemmti­legt því að við fáum báðir mikið af heim­sóknum frá fjöl­skyldu og vinum sem koma kannski ekki oft en koma í bæinn af því að það eru að koma jól og svo er mikið af fólki sem kemur hingað inn því það eru að koma jól þannig að þetta verður hálf­gerð árs­há­tíð. Mikið af lista­mönnum sem eru tengd gall­er­í­inu koma á þessu tíma­bili og mikil gleði í bland við langa opn­un­ar­tíma og mikið stuð.“

Jóla­mark­aðir orðnir eins og pip­ar­húðað nammi

Hafið þið ein­hverja skýr­ingu á því hvers vegna jóla­mark­að­irnir eru orðnir svona margir?

Árni: „Er það ekki bara eins og allt sem verður vin­sælt og skemmti­legt á Íslandi? Eins og saltið á sínum tíma, það var sjáv­ar­salt í öllu og svo þró­ast þetta bara áfram. Það var pipar á ein­hverju einu sæl­gæti og svo var allt í einu pipar á öllu sæl­gæti, er þetta ekki bara íslenskt þema?“

Skarpi: „Líka bara lista­menn­irnir fara að bjóða sig fram, þeir sjá að þetta virk­ar. Þeir eru lang, lang­flestir að taka þátt. Það eru ekki margir sem eru að gera svona list, sölu­væn­lega list, sem taka ekki þátt að neinu leyti. Margir eru á fjórum eða fimm mörk­uð­u­m.“

Nú eruð þið báðir að fást við mynd­list og það eru verk eftir ykkur hérna og líka ann­ars stað­ar. Þið eruð báðir í Ásmund­ar­sal og ert þú ekki líka með verk hjá List­val, Árni?

„Ég er algjört sell-out þessi jól­in, það er klárt mál,“ segir Árni og hlær.

Svo það má kannski segja að íslenskur list­mark­aður sé ekki mjög stór, þið sýnið til dæmis víða. Höndlar íslenskur list­mark­aður svona marga basara á sama tíma ár eftir ár?

Árni: „Það er fyndið að þú skulir minn­ast á þetta. Ég var einmitt að eiga þetta sam­tal við einn gest hérna um dag­inn um að mig lang­ar, og við þurfum að útfæra það á næsta ári, mig langar að setja upp „edition“ markað eins og við vorum með fyrir nokkrum árum, til að reyna að hafa ein­hverja sér­stöð­u.“

Skarpi: „Það var lagt upp með það fyrst að vera með lít­il, sölu­væn­leg edition verk. Svo er þetta búið að stækk­a.“

Árni: „Ég held að List­val, við og Ásmund­ar­salur séum öll að koma vel út úr þessu. Fyrir við­skipta­vin­inn er þetta næs, því hann getur farið út um allt, það er rosa mikið fram­boð. Það eru allir list­mark­að­irnir auð­vitað með sína sér­stöðu en svo eru „the usual sup­sects“ yfir­leitt á flestum stöð­um. Jújú, það er eitt­hvað sam­bæri­legt á sumum stöðum en svo hafa List­val og Ásmund­ar­salur ein­hverjar myndir sem eru ekki ann­ars stað­ar.“

Skarpi: „Ás­mund­ar­salur bað um ný verk gerð fyrir sig. Þannig að þetta eru ekki sömu verk­in.“

Prakk­ara­skapur lista­manna

Er það rétt að hér í Porti sé alúð lögð við að sinna gras­rót­inni?

Skarpi: „Við erum með nýtt slag­orð fyrir Portið núna, „Gróð­ur­hús í íslenskri mynd­list“. Það var fyrst „Gróð­ur­hús gras­rót­ar­innar í íslenskri mynd­list“. En ég held að sé bara „Gall­ery Port: Gróð­ur­hús í íslenskri mynd­list“.“

Árni: „Það laum­ast alltaf einn og einn inn, einn og einn svona eldri frændi eða frænka með okk­ur.

Um þessa eldri frændur og frænkur segir Skarpi að þau eigi það þó sam­eig­in­legt að beita smá prakk­ara­skap í list­sköpun sinni og nefnir hann sem dæmi verkið Ekki þitt besta verk eftir Krist­ínu Gunn­laugs­dótt­ur. Verkið er ein­falt að gerð, Kristín hefur saumað út á striga orðin „Ekki þitt besta verk“ með rauðum ull­ar­þræði. Árni nefnir í sömu andrá verkið Leið­ar­ljós eftir Pétur Magn­ús­son sem er gang­stétt­ar­hella með tyggjó­klessu. Árni heldur áfram og segir gras­rót­ina engu að síður fá gott pláss í Porti:

„Ég held í sjálfu sér að þetta eld­ist með því sem við eld­umst en við erum með eins og til dæmis Einar Lúð­vík sem við spáum góðu gengi á næstu árum. Hann er bara til­tölu­lega nýút­skrif­að­ur, svo erum við með Evu Schram, ljós­mynd­ara. Það eru tvö ár síðan hún útskrif­að­ist. Hjör­dís Eyþórs sömu­leiðis og Ýmir Grön­vold. Við erum með þessa gras­rót en mig grunar að það fari að þró­ast í þetta milli­stig á milli þess að vera gras­rót og vera kannski komin út í „commerci­al“ gall­erí eða erlend­is.“

Líta ekki á sig sem sýn­ing­ar­stjóra

Spurðir að því hvort líta megi á Gall­ery Port sem ein­hvers konar stökk­pall fyrir unga lista­menn segja þeir að svo megi vera. Að mati Árna eru þeir til dæmis „ágætis tól til að kenna lista­mönnum mik­il­vægi þess að starfa með gall­er­íum,“ og Skarpi segir að það geti verið skref upp á við fyrir ein­hverja að sýna í Porti. Hann bætir því kank­vís við að þeir séu eins konar „na­sa­þefur af „the big time“,“ þó þeir tveir geti ekki beint kallað sig sýn­ing­ar­stjóra.

Árni: „Hvernig þá?“

Skarpi: „Við vinnum með fólki þegar það kemur inn. En við erum ekki sýn­inga­stjór­ar, „curator­ar“, inni í ein­hverju ferli í marga mán­uði, þannig, þó að ein­hver komi og segi „mig langar að vera með svona sýn­ing­u,“ þá getum við ekki sett það á CV-ið okkar að við höfum „curatað“ þeirri sýn­ing­u.“

Árni: „Við erum búnir að vera að þessu í sex ár og sem betur fer verðum við aðeins betri í þessu með tím­an­um. Við erum fluttir í þetta fína hús­næði hérna þar sem við erum með stórar hug­mynd­ir. Annað hvort erum við á leið­inni í eitt­hvað stærra geim eða í gjald­þrot.“

Hversu langur er und­ir­bún­ing­ur­inn að svona sýn­ingu?

Árni: „Það byrjar bara í lok sum­ar­s.“

Skarpi: „Þá förum við að snerta á þessu, nefna þetta við fólk og fólk nefnir þetta jafn­vel við okkur að fyrra bragði um það leyti. Við kannski lærðum það fyrir ein­hverjum árum að vera snemma í því.“

Árni: „Af ein­hverjum öðrum seina­gangi af ein­hverjum öðrum jóla­mark­að­i.“

Hvað eruð þið svo lengi að henda þessu upp?

Árni: „Það er eig­in­lega minnsti tím­inn. Mesti tím­inn fer eig­in­lega í að stað­festa, bóka, taka ljós­myndir og sam­skipti við lista­menn.“

Skarpi: „Og að vor­kenna okkur yfir því að þurfa að setja þetta allt upp. Horfa á þetta og spá í þessu. En nei, við vorum ekk­ert lengi að þessu. Við höfðum heldur ekki mik­inn tíma og það hefur alltaf verið þannig á sýn­ingum hérna. Við erum alltaf með tvær sýn­ingar í mán­uð­i.“

Árni: „Í þetta skiptið höfðum við ein­hverja þrjá eða fjóra daga.“

Og ein­hverjar fleiri hendur til þess að negla þetta allt upp?

Skarpi: „Nei í raun og veru ekki, ekki í þetta sinn.“

„Mér líst vel á þennan biss­ness!“

Það er eitt sem mér finnst dálítið skemmti­legt og verð að nefna. Sýn­ing­ar­staðir leggja mis­mikið upp úr því að vera með sýn­ing­ar­skrá eða „ka­talóg“ á þessum jóla­sýn­ing­um. Þið farið þá leið að nota gömlu góðu verð­mið­ana, hvaða „sta­tem­ent“ er það?

Árni: „Það held ég að skrif­ist bara á hauga­skap.“

Skarpi segir í kjöl­farið frá leið­angri þeirra Árna í leit að verð­miða­byss­unni sem hefur reynst þeim nauð­syn­legt tól, því „menn eru mis­góðir í að geyma verðin í hug­an­um“. Þeir lögðu leið sína í verslun sem selur ýmsan varn­ing, stimpla, verð­miða­byssur og annað í þeim dúr og þar hafi þeir fundið tvær slíkar byssur til sölu. Mun­ur­inn var sá, líkt og kona sem starf­aði í búð­inni útskýrði fyrir þeim, að önnur gat gert miða með fimm tölu­stöfum en hin með sex! Árni var fljótur að velja sex stafa byss­una og þá segir konan í búð­inni: „Mér líst vel á þennan biss­ness!“

Árni: „Þetta er alls ekk­ert hauga­skapur hjá okk­ur. Það er rosa erfitt að fá allar þessar ljós­myndir sem við báðum um. Svo eru það gæði ljós­mynd­anna, þetta er stundum bara tekið á síma. Í fyrra þá vorum við með Óskar Hall­gríms­son, vin okk­ar, sem er ljós­mynd­ari og mynd­list­ar­maður með okkur í liði. Þetta voru örugg­lega tveir sól­ar­hringar komp­lett í ljós­mynd­un, eft­ir­vinnslu og að búa til bæk­ling og svo var bæk­ling­ur­inn svo stór og mik­ill að við vorum bæði með hann í digi­tal formi, við vorum með QR kóða fyrir við­skipta­vini og bæk­ling­inn á staðn­um.“

Skarpi: „Svo verður hann útrunn­inn.“

Árni: „Það er svo mikil hreyf­ing á verkum og svo átti fólk stundum í stök­ustu vand­ræðum með að finna til­tekin verk, þannig að fólk kom alltaf til mín. Við vorum að pæla í því núna í gær hvort við ættum að prenta út og setja miða með nöfnum á alla. Sem yrði þá í stíl, yrði þá í sama lit og úr verð­miða­byss­unni. En klár­lega fyrir næstu jól, þá þurfum við að finna ein­hverja lausn á þessu.“

Skarpi: „En það er líka gaman að láta fólk meta verk­in, ekki út frá nafni heldur bara út frá verði. Það væri auð­vitað best ef það væri ekki verð. En það er fyndið að sjá fólk bera hlut­ina saman út frá verð­i.“

Árni: „En ann­ars er þetta eitt­hvað sem er strang­lega bannað held ég, í svona gall­er­ís­regl­un­um.“

Ég ætla að leyfa mér að segja að ég fíla þetta, það er mikil „Ports áferð“ á þessum verð­mið­um, er ekki eitt­hvað til í því?

Árni: „Við erum alltaf, kannski er það ekki rétt hjá mér, en mér finnst við alltaf vera smá pöru­pilt­ar.“

S: „Þetta er líka mik­ill búð­ar­leik­ur. Að vera hérna á Lauga­vegi, það kemur hérna fullt af venju­legu fólki og það er að meta verðin og þetta. Maður þarf stundum að svara fyrir eitt­hvað, eða reyna það.“

Gaman að fá fólk „óvart“ inn um dyrnar

Hvernig er það að reka gall­erí við Lauga­veg?

Árni: „Það er eitt sem flækir örlítið fyrir okkur mál­in. Við höfum vissu­lega mátt njóta góðs af ýmiss konar styrkjum frá Reykja­vík­ur­borg, en okkar styrk­leiki liggur ekki í að liggja yfir umsóknum og sækja um styrki. Það hefur alltaf flækt fyrir okkur að við þurfum að reka gall­er­íið með sölu á verk­um. Vissu­lega væri draum­ur, og það er eitt­hvað sem við munum von­andi geta gert, að leyfa okkur meira að vera með ein­hverja sam­tíma­list sem kannski er erf­ið­ara að koma í verð.“

Að ein­blína þá meira á sýn­ingar frekar en sölu?

Árni: „Að leyfa því að vera bæði. Við erum báðir ótrú­lega tví- og þrí­víðir í fúnk­sjón sem lista­menn. Ég held að þetta eigi við sama hvar við hefðum verið stað­settir að það væri alveg gaman að geta haft minni áhyggjur af rekstri og meiri áhyggjur af því að leika sér.“

Skarpi: „En að vera við Lauga­veg­inn, það hefur ekk­ert komið mikil reynsla á þessa nýju stað­setn­ingu. Við vorum nátt­úr­lega í ein­hver sex ár þarna í Port­inu. Að vera við Lauga­veg­inn og fá, eins og sér­stak­lega í kringum jólin og á þor­láks­messu, að fá straum­inn af venju­legu fólki inn. Og jafn­vel svona „óvart“ inn. Að vera svona í fram­lín­unni gagn­vart almenn­ingi er erfitt en gam­an. Svo kemur túrist­inn lík­a.“

Árni: „Við eigum eftir að kom­ast að því hvernig þetta verður hérna í þessu sýni­lega plássi á Lauga­veg­inum en við höfum haft mjög gaman af því að vera á Lauga­veg­in­um.“

Þið hafið verið hérna við Lauga­veg í öll þessi ár, þar sem lokað er fyrir bíla­um­ferð. Hafið þið ein­hverja skoðun á því máli?

Árni: „Þetta er heitt „topic“. Ég held að einn bar­áttu­maður fyrir því að Lauga­veg­ur­inn ætti að vera lok­aður fyrir bíla­um­ferð, fyrrum leigu­sali okkar Hörður Ágústs­son í Macland, hafi orðað þetta ágæt­lega: Það hefði bara átt að loka þessu strax. Þá hefðum við van­ist þessu. Þá hefðum við búið til ein­hverjar aðferðir til þess að láta þetta virka. Vöru­af­hend­ing getur farið fram á morgn­anna eins og það er í dag og þá værum við ekki alltaf í þessu fíaskói. Eins og einn dag­inn mættum við Skarpi bara í vinn­una og þá var fólk að keyra upp Lauga­veg­inn, við spurðum okkur hrein­lega: „Hvað er í gangi hérna?“ Þá var öfug umferð á milli Klapp­ar­stígs og Frakka­stígs.“

Skarpi: „Það var bók­staf­lega hættu­leg­t.“

Árni: „Það voru mörg mynd­bönd sem fóru á sam­fé­lags­miðla af bílum að keyra í sitt­hvora átt­ina og fólkið fór úr bíl­unum og kall­aði: „Hvað ertu að fokk­ing ger­a?“ Ég held að það eigi bara að loka fyrir bíla­um­ferð til fram­búðar frá Frakka­stíg eða Klapp­ar­stíg og svo kom­ast þeir sem eiga í erf­ið­leikum í bláu stæðin og vöru­af­hend­ing á morgn­anna.“

„Ótrú­leg­ustu týp­ur“ hafa áhuga á mynd­list

Í ljósi þess að þið fáið marga gesti og kannski vegna þessa að þið eruð á þessum stað, hvernig metið þið mynd­list­ar­á­huga almenn­ings í dag?

Skarpi: „Hann er mjög mik­ill. Bara venju­legt fólk spáir mikið til dæmis í íslenskri mynd­list á Instagram heima hjá sér og talar um það í sauma­klúbbum og svo­leið­is. Og það þekkir ótrú­leg­asta mynd­list­ar­fólk. Fólk þekkir Ými Grön­vold og Loja Hösk­ulds og Helgu Pál­eyju og Ásgeir Skúla­son, það þekkir þessi nöfn. Fólk sem maður myndi kannski halda að væri ekki inni í þessu, hefur mik­inn áhuga.“

Árni: „Mér finnst líka bara mik­ill áhugi hjá ungu fólki. Ungt fólk áttar sig á mik­il­vægi þess að virða fyrir sér og eign­ast mynd­list og fræð­ast um þetta. Auð­vitað eru alltaf ein­hverjir sem vilja tikka í ein­hver box, „mig langar að eiga þennan og þennan af því að þetta er geggjað og ótrú­lega vin­sælt akkúrat nún­a,“ en það eru rosa margir sem hafa mik­inn áhuga á þessu. Oft og tíðum alveg ótrú­leg­ustu týp­ur, sem maður átti kannski enga von á. Oft sér maður fyrir sér að þetta sé fólk sem klæðir sig í arty föt en svo er það ekki þannig.“

Skarpi: „Þarna er Árni að tala um fólk sem er að kaupa. En það er líka fólk sem kemur ekki endi­lega á opn­an­ir, það er að vísu einn hópur sem kemur á opn­anir og fær sér rauð­vín sem við sjáum alltaf, ein­hvers konar mynd­list­ar­á­huga­menn. En svo er líka fólk sem býr hérna í grennd­inni og hefur mik­inn áhuga á að skoða hvað er nýtt. Fólk sem getur gengið að því vísu að við séum alltaf með eitt­hvað nýtt á tveggja vikna frest­i.“

Hafið þið fylgst með áhug­anum þró­ast á ein­hvern hátt, hefur hann aukist?

Skarpi: „Myndum við ekki segja að hann hafi auk­ist núna í COVID til dæm­is, áhug­inn á því að spá í ein­hverju svona? Fólk var líka miklu meira heima hjá sér.“

Árni: „Svo held ég að það hafi bara verið leik­ara­stétt­inn sem fékk smá und­an­þágu í COVID til að starfa í hinu og þessu, í til dæmis þáttum fyrir sjón­varp. Allir almennt í kringum okkur í leik­húsi, sviðs­listum og tón­list og öllum þessum skap­andi greinum voru bara í hakki en við í mynd­list­inni komum ágæt­lega út úr þessu.

Mik­ill húmor í íslenskri mynd­list í dag

Hvað ein­kennir list­sköpun starf­andi lista­manna í dag?

Skarpi: „Það er eig­in­lega bara það hvað það er fjöl­breytt. Við erum búin að vera með eitt­hvað í kringum 120 sýn­ingar frá því við byrj­uðum og það er svo vítt svið. Bæði í efni og hug­mynd­um.“

Árni: „Sindri Leifs­son sýndi til dæmis hjá okkur verk sem eru unnin úr trjám, tré sem er tekið og skorið í tvennt, slípað og lakkað og svo sýnt sem skúlp­túr. Svo höfum við líka verið með ein­hver alveg ramm­klass­ísk mál­verk eftir Rögn­vald Skúla Árna­son eða Þránd Þór­ar­ins­son. Við höfum verið með ótrú­lega marg­breyti­legar sýn­ing­ar, eitt­hvað sem lítur út eins og mynd eftir David Lynch á slæmum nið­ur­túr og allt þar á milli.“

Skarpi: „Við munum aldrei ná því hvað ein­kennir þetta og þetta er ekki í fyrsta skipti sem við fáum þessa spurn­ingu. Eitt sem mér dettur í hug er að það er mik­ill húmor í íslenskri mynd­list núna. Ekki eitt­hvað svona skens eða glens, heldur húmor, eitt­hvað bros­leg­t.“

Árni: „Eftir að ég flutti frá Þýska­landi þá tók ég eftir að ég varð meira var við hákarlastemn­ingu erlend­is. Maður var að heyra af krökkum sem voru í lista­há­skól­un­um, þar væri fólk bara að stela hvert af öðru og stíga á tærnar hvert á öðru til að kom­ast fram fyrir því það er svo erfitt að kom­ast að. Mér fannst frekar krútt­leg hippastemn­ing hérna á Íslandi, fólk er meira til í að hjálp­ast að og svona. Kannski veit ég ekki betur en mér finnst þetta alltaf pínu ein­kenn­andi fyrir íslensku sen­una. En svo þekk­ist það alveg líka þessi hákarlastemn­ing hérna á íslandi, það er alveg til líka. En það var svona „væ­bið“ sem ég fékk þegar maður kom heim. Portið hefði til dæmis aldrei orðið að því sem það hefur orðið nema fyrir þennan hóp af lista­mönnum sem hefur annað hvort komið og hjálpað okkur að mála á milli sýn­inga eða komið og tekið þátt á einn eða annan hátt að öðru leyti en að koma með verk eða setja upp sýn­ingu. Við hefðum ekk­ert náð að gera það sem við höfum náð að gera bara við tveir.

Hafa stórar hug­myndir um fram­tíð­ina

Eru öll dýrin í þessum litla skógi sem íslensk mynd­list­ar­sena er góðir vin­ir?

Árni: „Auð­vitað ekki og kannski eðli­lega. Við Skarpi erum til dæmis ekki með einka­sýn­ingu hérna með ein­hverjum sem er á mála hjá i8, Berg eða Hverf­is­gall­er­íi. Það til dæmis kom hingað lista­maður í gær eða fyrra­dag sem við höfum aðeins unnið með sem er að fara að vera með einka­sýn­ingu í sept­em­ber hjá vinum okkar í Lista­mönnum á Skúla­götu og þá reynum við ekki að bóka hann hérna í mars. Auð­vitað eru ein­hver prinsipp. Ein­hvern tím­ann var sagt við mig að öll dýrin eru vinir þangað til málið fer að snú­ast um pen­inga en það var í sam­hengi við eitt­hvað ann­að. Að ein­hverju leyti eru samt allir vin­ir.“

Já, „að ein­hverju leyti eru samt allir vin­ir,“ gætu verið prýði­leg loka­orð, nú þegar kaffi­fantar okkar Árna og Skarpa eru orðnir tóm­ir. En það er ekki hægt að kveðja gall­er­í­istana án þess að spyrja hvað fram­tíðin beri í skauti sér fyrir Gall­ery Port. Árni segir hróð­ugur frá her­bergi aft­ast í gall­er­í­inu sem nú er orðið að sér­stöku upp­lags­plássi, eins konar gall­eríi inni í gall­eríi sem til­einkað er verkum í upp­lagi, „hvort sem það er prent eða skúlp­túr í núm­er­uðu upp­lag­i“.

Spurður að því hvort þeir hafi stórar hug­myndir um fram­tíð­ina á þessum nýja stað svarar Árni ját­andi, „alla­vega í bil­i“. Skarpi beitir hins vegar kald­hæðn­inni fyrir sér: „Ekki nema lokun Lauga­vegar setji strik í reikn­ing­inn og eng­inn kom­ist hing­að.“