Fyrir stuttu tísti ég á Twitt­er. Í tíst­inu bað ég fólk um að deila því með mér, hvaða borg væri sú glat­að­asta sem það hefur komið til. Það stóð ekki á svör­um. Eftir einn dag voru komin 73 svör. 

Leið­in­leg­ustu borg­irnar voru flestar í Bret­landi. Þessar post-T­hatcher-s­leggju borgir, þaðan sem ekk­ert er að frétta. Spánn fór líka illa út úr þess­ari könn­un, en ekki eins illa og Móna­kó, sem virð­ist þó ekki vera með eins slæmt orð­spor á sér og Minsk. 

Minsk átti þó ekk­ert í Pisa, en það sáu ansi margir eftir ferð sinni þang­að. Þessir klukku­tímar – sem flest okkar eiga ekki nema um 744 þús­und af á lífs­leið­inni – sem eytt var í Pisa eru óend­ur­kræf­ir, tap­að­ir. Koma aldrei aft­ur. Og allt fyrir ein­hvern illa byggðan turn.

Annað tíst sendi ég út stuttu áður, þar sem ég bað fólk um að nefna upp­á­halds borg­irnar sín­ar. Það voru reyndar aðeins færri sem sendu inn til­lögu þar, en þó slatti. París og Róm voru fyr­ir­sjá­an­lega – og rétti­lega – á toppn­um, þó aðeins rétt á undan hinni und­ur­fögru Porto. 

Eitt svar, eða öllu heldur end­ur­tíst, stóð þó upp úr í öllu þessu stuði. Það var svar Katrínar Atla­dótt­ur, borg­ar­full­trúa Sjálf­stæð­is­flokks­ins. Katrín skrif­aði að hún þráði svo „mikið að fara til útlanda að“ hún gæti ekki „með nokkru móti fundið eina slæma minn­ingu frá borg erlend­is.“

Þetta skil ég vel, þó ég sé tækni­lega séð búsettur erlend­is. (Sama hversu lengi ég bý í Þýska­landi, hversu þýskur sonur minn verð­ur, hversu þýsk konan mín er, hversu vel ég aðlagast, þá er Ísland alltaf mitt „Heimat“.) COVID hefur tak­markað getu okkar til að ferðast, sem er, fyrir marga, mik­ill vel­ferð­ar­skað­i. 

Þeim mun lengur sem líður frá síð­ustu útlanda­ferð, þeim mun meira rómanserum við útlönd. Þið vitið hvað skáldin segja um fjöllin og feg­urð­ina. Flestir muna eftir ferð­inni niður renni­braut­ina, en færri vista minn­ing­una um röð­ina sem þeir biðu í til að fá að renna sér. 

Þetta er eitt af þeim fjöl­mörgu vanda­málum sem félags­fræð­ing­ar, og ekki síður sál­fræð­ing­ar, fást við þegar þeir hanna spurn­inga­lista, til þess að reyna að meta virði ýmis­konar afþrey­ing­ar, eftir að fólk hefur neytt henn­ar. Það er að segja, minnið blekkir okk­ur. Tím­inn og minnið bjagar svör okk­ar, oft þannig að við ýkj­um, án þess þó að ætla okkur að það.

Slík bjögun leiðir til þess að þegar fram líða stundir ofmetum við það hversu gaman eitt­hvað var í augna­blik­inu. Ég efast ekki um að Katrínu hafi þótt gaman í sínum utan­lands­ferð­um, en þegar hún fer í næstu ferð þá rifjar hún það eflaust upp að það er gaman í útlönd­um, en ekki eins glimmer-gaman og í minn­ing­unn­i. 

Ef mér leyf­ist að nota orða­forða hag­fræð­inn­ar: Katrín, rétt eins og flest okk­ar, ofmetur lík­lega fórn­ar­kostnað sinn af því að vera föst á eyj­unni ágæt­u. 

En þessi bjögun sem tím­inn og minnið skapar er þó ekki það eina sem taka þarf inn í fórn­ar­kostnað Katrín­ar. Því í dag er Ísland eflaust einn minnst leið­in­legi staður í heimi til að vera á. Fyrir utan reyndar Nýja Sjá­land, þar er sum­ar, sól, engir ferða­menn og COVID er bara eitt­hvað sem lesið er um á erlendum vef­síð­um.

Á Spáni er ekk­ert opið á kvöld­in. Í Þýska­landi er ekki hægt að skella sér á Brauhaus og fá sér Haxe (eða Himmel und Äd, í Köln, Bjössi Borko). Í Frakk­landi er allt lok-­lok og læs. Í Kína er þér stungið vikum saman í stofu­fang­elsi ef ein­hver í hverf­inu þínu fellur á COVID-­prófi. Banda­ríkin eru Víf­ils­stað­ir. Og ef þú reynir að sækja Norður Kóreu heim, þá skjóta þeir þig fyrst og brenna svo. 

Því má segja að fórn­ar­kostn­aður Katrínar sé enn minni en hún gerir sér kannski grein fyr­ir. Því útlanda­ferðin sem hún færi í dag, væri ein­fald­lega ekki eins mikið fjör og þær sem hún fór í áður. 

Þess vegna er ég viss um það, að ef Katrín end­ur­reiknar fórn­ar­kostnað sinn af því að vera heima – og leið­réttir verð­mæti utan­lands­ferða eins og þær eru í dag og gefur minn­ingum sínum smá afslátt líka – þá á hún eftir að reikna sig niður á lægra vel­ferð­ar­tap sem orsakast af úti­vista­bann­inu. Og mögu­lega getur hún þá fund­ið, í það minnsta eina glat­aða utan­lands­ferð, sem hún getur sagt mér frá á Twitt­er.