Viku fyrir jól var ákveð­ið, nokkuð óvænt, að end­ur­ræsa sölu­ferli á hlut íslenska rík­is­ins í Íslands­banka. Það var óvænt vegna þess að það geisar heims­far­ald­ur.

Ákvörð­unin var meðal ann­ars rök­studd með því að hluta­bréfa­mark­aðir hafi verið að hækka, bæði hér­lendis og erlend­is, og sagt að það bendi til þess að nú sé góður sölu­tími. Þar var þó ekki horft til þess að út um allan heim er verið að prenta pen­inga í áður óþekktu magni til að halda kerfum gang­andi á meðan að far­ald­ur­inn gengur yfir. Fyrir vikið er fátt eðli­legt við starf­semi mark­aða. Þeir stjórn­ast ekki að uppi­stöðu af venju­legu fram­boði og eft­ir­spurn heldur lit­ast af því að mjög ódýru fjár­magni er dælt inn á þá. 

Vegna þessa hafa mynd­ast eigna­bólur út um allan heim, aðal­lega á hluta­bréfa- og fast­eigna­mörk­uð­um. Það er enda ekk­ert annað ríki í hinum vest­ræna heimi að standa í sölu á rík­is­eignum sem stend­ur. 

Alþjóð­lega má til að mynda benda á hækk­anir á bréfum í bíla­fram­leið­and­anum Tesla sem ýkt dæmi um þessa stöðu. Þau hækk­uðu um yfir 700 pró­sent á einu ári og á blaði er Tesla nú meira virði en Toyota, Volkswa­gen, General Motors, Ford, Fiat Chrysler, Nissan og Daim­ler til sam­ans. Samt seldi Toyota tíu millj­ónir bíla í fyrra en Tesla ein­ungis 367.500. Og hagn­aður Toyota var sex sinnum meiri á þriðja árs­fjórð­ungi síð­asta árs en sam­an­lagður hagn­aður Teslu á fimm árs­fjórð­ung­um. Það er aug­ljós­lega eitt­hvað annað en hin ósýni­lega hönd mark­að­ar­ins sem stýrir svona þró­un. 

Hér heima hækk­aði úrvals­vísi­tala Kaup­hall­ar­innar um 61,4 pró­sent frá 23. mars og til loka síð­asta árs. Ekk­ert í und­ir­liggj­andi rekstri þeirra félaga sem mynda hana útskýrir þessa mikla hækk­un. Á síð­asta ári hækk­aði fast­eigna­verð á höf­uð­borg­ar­svæð­inu um 7,7 pró­sent. Í miðri kreppu. 

Líklegra er að tíma­bundið bann á fjár­fest­ingu líf­eyr­is­sjóða erlendis hafi ýtt þeim út í frek­ari kaup á íslenskum hluta­bréf­um. Og að skörp lækkun á vöxtum hafi ýtt fjár­magni sem hefur fengið að malla í verð­tryggðum hávaxt­ar­þæg­indum ára­tugum saman í áhættu­sam­ari fjár­fest­ing­ar. Þá hafa ýmsar efna­hags­að­gerðir rík­is­stjórn­ar­innar ýtt undir fýsi­leika þess að fjár­festa í ákveðnum hluta­bréf­um. Gríð­ar­lega umfangs­mik­il, og fjöl­þætt, rík­is­að­stoð við Icelandair í aðdrag­anda hluta­fjár­út­boðs þess félags í fyrra stendur þar upp úr. Að end­ingu er ekki hægt að líta fram­hjá því að sparn­aður ein­stak­linga sem hafa haldið vinnu og tekjum í gegnum far­ald­ur­inn hefur stór­aukist, sem eykur líkur á því að fleiri leiti færa til að finna betri ávöxtun á þann sparnað en býðst á inn­láns­reikn­ingum banka. Allt ofan­greint vinnur saman að því að skapa nokk­urs­konar þving­aða eft­ir­spurn eftir fjár­fest­ingu í hluta­bréf­um. 

Athygl­is­vert er að einu erlendu leik­end­urnir á íslenskum hluta­bréfa­mark­aði sem máli skipta, vog­un­ar­sjóðir í eig­enda­hópi Arion banka, hafa verið að draga hratt úr fjár­fest­ingum sínum hér­lend­is. Þeir virð­ast ekki sjá þau tæki­færi á íslenska mark­aðnum sem okkur er sagt að séu til stað­ar.

Er of mikil áhætta fyrir ríkið að eiga banka?

Önnur rök­semd­ar­færsla sem er gefin fyrir því að selja hlut rík­is­ins í Íslands­banka er að því fylgi of mikil áhætta fyrir ríkið að eiga fjár­mála­fyr­ir­tæki og að binda fé í þeim eign­ar­hlut­um. Eign­ar­hald íslenska rík­is­ins á bönkum sé hlut­falls­lega það hæsta í Evr­ópu. „Myndi ríkið eyða 300-400 millj­örðum króna í að kaupa banka“ heyr­ist oft hjá þeim sem vilja að ríkið selja sig út úr bönk­unum tveimur sem það á. 

Því fylgir vissu­lega áhætta að eiga banka. Sú áhætta felst aðal­lega í því að bank­inn geti lent í rekstr­ar­vand­ræð­um. Ýmsar aðstæður geta skapað slík vand­ræði. Bank­inn getur til að mynda sýnt of litla varúð og verið með of lítið eigið fé til að takast á við áföll. Lána­söfn hans geta líka súrnað vegna ytri aðstæðna, eins og kór­ónu­veiru­far­ald­urs, eða vegna þess að hann lánar lélegum lán­tökum of mikið af pen­ingum í léleg verk­efn­i. 

En það liggur líka fyr­ir, sama hver á íslensku bankana, þá er óform­leg rík­is­á­byrgð á íslenska fjár­­­mála­­kerf­inu. Það hefur ein­fald­­lega sýnt sig að það fær ekki að falla. Síð­­­ast þýddi það neyð­­ar­laga­­setn­ingu, yfir­­­töku á inn­­­lendri starf­­semi allra íslensku við­­skipta­­bank­anna og fjár­­­magns­höft. 

Þegar fjár­­­mála­­kerfið hrundi 2008 voru liðin ein­ungis rúm fimm ár frá því að það var að fullu einka­vætt. Það tók ekki lengri tíma en það fyrir íslenska banka- og við­­skipta­­menn að búa til vít­is­­vél úr kerf­inu, þar sem örgjald­mið­ill­inn krónan varð að lyk­il­breytu. Íslensku bank­arnir starfa að uppi­stöðu bara á Íslandi, þeir eru einu fjár­mála­fyr­ir­tækin í heim­inum sem not­ast við íslenska krónu og það er búið að „þrí­fa“ allt kerfið með ærnum til­kostn­aði eftir banka­hrun­ið. 

Það er rétt að reglu­verk í kringum banka­starf­semi hér­lendis hefur verið breytt veru­lega á síð­asta rúma ára­tug, og girt hefur verið fyrir að margt af því sem gerð­ist fyrir hrun, ger­ist aft­ur. Tak­mörk hafa verið sett á lán­veit­ingar í erlendum gjald­miðlum til óvar­inna aðila, eig­in­fjár­kröfur hafa verið stór­auknar og hömlur voru settar á fjár­fest­ingar erlendra aðila í skráðum skulda­bréf­um. Mik­il­væg­ast af öllu er svo að bönkum hefur verið meinað að lána með veði í eigin hluta­bréfum og tak­mark­anir hafa verið settar á lán­veit­ingar til tengdra aðila. Ef útlán fara að vaxa hratt þá getur fjár­mála­stöð­ug­leika­svið Seðla­bank­ans líka hækkað eig­in­fjár­kröfur til þess að stemma stigu við óhóf­legum vexti útlána.

Í ljósi reynsl­unnar má hins vegar færa sterk rök fyrir því að áhætta rík­­is­ins, og sam­­fé­lags­ins alls, sé mun meiri af því að einka­væða bank­anna en að gera það ekki. Gylfi Zoega, pró­fessor í hag­fræði, benti á þetta í nýlegri grein í Vís­bend­ingu. Þar sagði hann: „Einka­væð­ing við­skipta­banka felur í sér að hvati til áhættu­töku marg­fald­ast vegna þess að í stað greið­vikni og lax­veiði­ferða rík­is­banka­stjór­ans kemur mik­ill vænt­an­legur hagn­aður bank­ans þegar vel gengur sem rennur beint í vasa eig­enda og stjórn­enda. Þá er hætta á að of mikil áhætta sé tekin ef ábyrgð er tak­mörk­uð.“

Þarf að selja banka til að eiga fyrir COVID-19?

Það er þekkt rök­tækni að tengja nauð­syn sölu á rík­is­eignum við fjár­mögnun ákveð­inna verk­efna. Sím­inn var til að mynda einka­væddur árið 2005 með þeim rökum að þeir fjár­munir sem feng­ust fyrir hann væru að mestu eyrna­merktir nýju hátækni­sjúkra­húsi og sam­göngu­úr­bótum á borð við lagn­ingu Sunda­braut­ar. Þeir 67 millj­arðar króna sem feng­ust fyrir fjar­skipta­fyr­ir­tæki rík­is­ins fóru hins vegar ekk­ert í þessi verk­efni, heldur voru að mestu lán­aðir til Kaup­þings í formi neyð­ar­láns í hrun­inu, og end­ur­heimt­ust síðar ein­ungis að litlum hluta. 

Þegar banka­sala rataði inn í umræð­una haustið 2019 var það með þeim for­merkjum að for­svars­menn rík­is­stjórn­ar­innar sáu fyrir sér að hægt yrði að fjár­magna upp­bygg­ingu sam­göngu­inn­viða og almenn­ings­sam­gangna á höf­uð­borg­ar­svæð­inu. Á manna­máli var því verið að segja að selja yrði banka til að fjár­magna borg­ar­línu og Sunda­braut. Svo þegar sam­göngusátt­máli fyrir höf­uð­borg­ar­svæðið var gerður í fyrra reynd­ist ekki nauð­syn­legt að selja banka til að koma verk­efn­unum á kopp­inn. 

Nú þarf að selja banka til að eiga fyrir COVID-19 reikn­ingn­um. Í því sam­hengi ber fyrst að nefna að öll ríki heims sem geta eru að reka sig í miklum halla til að takast á við þessar aðstæð­ur. Hér er ekki um sér­ís­lenskar aðstæður að ræða. Skulda­staða Íslands var góð þegar þessi kreppa hófst og hún verður að óbreyttu góð í öllum alþjóð­legum sam­an­burði þegar hún verður yfir­stað­in. 

Gylfi Magn­ús­son, for­seti við­skipta­fræði­deildar Háskóla Íslands, hefur bent á að vextir af skuldum rík­is­ins hafi verið að lækka hratt. „Ávinn­ing­ur­inn af því að selja banka og greiða upp skuld­irnar er því enn minni en áður. Raunar gætu arð­greiðslur sem ríkið verður af vegna sölu verið hærri en vextir sem ríkið þarf ekki að greiða ef það notar sölu­and­virðið til að grynnka á skuld­um.“ Þessi skoðun Gylfa var síð­ast stað­fest í síð­ustu viku þegar íslenska ríkið sótti sér 117 millj­arða króna erlenda fjár­mögnum á núll pró­sent vöxt­um, sem er nán­ast sama upp­hæð og ríkið hefur skuld­bundið sig til að setja í efna­hags­lífið vegna kór­ónu­veiru­far­ald­urs­ins. Eft­ir­spurn eftir bréf­unum sem ríkið var að selja var fjór­föld. Það liggur því fyrir að Ísland er ekki í vand­ræðum með að verða sér úti um fjár­mun­i. 

Að end­ingu má benda á að rík­is­stjórnin hefur ráð­ist í nokkuð umfangs­miklar skatta­lækk­anir sem munu draga umtals­vert úr tekjum rík­is­sjóðs á þessu ári. Það að rík­is­stjórnin telji svig­rúm til þess að gefa eftir skatt­tekjur gefur ekki til kynna að það þurfi sér­stak­lega að sækja sér pen­ing með því að selja eign­ir.

Fæst rétt verð fyrir Íslands­banka?

Þetta er flókin spurn­ing. Bjarni Bene­dikts­son, fjár­mála- og efna­hags­ráð­herra, sagði nýverið í við­tali við Morg­un­blaðið að hann hafi vænt­ingar til þess að það fáist að minnsta kosti 119 millj­arðar króna fyrir allan bank­ann. Þær vænt­ingar gefa þá vænt­an­legum kaup­endum vænt­ingar um að sá sem heldur á eign rík­is­ins í Íslands­banka, sem er með 183 millj­arða króna í eigið fé, telji raun­hæft að selja bank­ann fyrir ⅔ hluta af eigin fé hans. 

Bjarni hefur líka sagt að honum þyki ekki lík­legt að lagt verði til að greiða út arð áður en fyrsta skrefið verði stigið til að selja hlut í Íslands­banka. Umfram eigið fé Íslands­banka, miðað við lág­marks eig­in­fjár­kröfur Fjár­mála­eft­ir­lits Seðla­banka Íslands að við­bættum 0,5 pró­sent lág­marks stjórn­enda­auka, var 57,6 millj­arðar króna í lok sept­em­ber síð­ast­lið­ins, eða rétt tæpur þriðj­ungur af öllu eigin fé bank­ans.

Áhættan af því að lækka eigið fé bank­ans er tví­þætt: ann­ars vegar gæti það lækkað sölu­virði hans og hins vegar getur það dregið úr getu hans til að mæta mögu­legum útlána­töpum við­skipta­vina. Í níu mán­aða upp­gjöri bank­ans í fyrra kom fram að 20 pró­sent lána til fyr­ir­tækja séu í fryst­ingu vegna COVID-19 áhrifa (það er ekki verið að greiða af þeim sem stend­ur) eins og stend­ur, eða alls 120,3 millj­arðar króna. Þá eru 17,5 millj­arðar króna af lánum til ein­stak­linga í fryst­ingu og sam­tals eru því útlán upp á tæp­lega 138 millj­arða króna í þeirra stöðu að ekki er verið að greiða af þeim. 

Margir hafa hins vegar áhyggjur af því að ef bank­inn er seldur troð­fullur af eigin fé þá muni áhættu­samir skamm­tíma­fjár­festar drag­ast að honum með það fyrir augum að greiða út eins mikið eigið fé og hægt er, á sem skemmstum tíma, í eigin vasa.

Fyr­ir­myndin af slíku fyr­ir­komu­lagi er Arion banki, þar sem það hefur verið skýrt mark­mið ráð­andi hlut­hafa að greiða út tugi millj­arða króna af eigin fé bank­ans með því að gera breyt­ingu á fjár­mögnun bank­ans, með því að draga úr útlánum hans, með því að minnka kostnað í gegnum upp­sagnir á starfs­fólki, með því að hrinda í gang umfangs­mik­illi end­ur­kaupa­á­ætlun á hluta­bréfum í bank­anum og svo auð­vitað í gegnum arð­greiðsl­ur. COVID-19 hefur tafið það ferli, en áætl­anir eig­enda eru enn óbreytt­ar.

Svo verður auð­vitað að hafa hug­fast að eig­in­fjár­kröfur til íslenskra banka eru mun hærri en víða ann­ars stað­ar, um 17-18 pró­sent. Áður en heims­far­ald­ur­inn skall á var haldið uppi linnu­lausum þrýst­ingi frá einka­hluta fjár­mála­geirans, og þeim fjöl­miðlum sem óma skil­yrð­is­laust vilja hans, um að lækka þessar kröf­ur. Það myndi losa um enn meira fé til að „tappa af“ bönk­un­um, og í vasa hlut­hafa þeirra. Eng­inn skal velkj­ast í vafa um að þessi söngur mun verða kyrj­aður hátt og snjallt á ný strax og ein­hvers­konar eðli­legt ástand næst á Ísland­i. 

Hverjir eiga að kaupa Íslands­banka?

Ef við göngum út frá því að Íslands­banki selj­ist á því verði sem fjár­mála- og efna­hags­ráð­herra hefur viðrað þá ætti að fást 30 til 40 millj­arðar króna fyrir þann 25 til 35 pró­sent hlut sem stendur til að selja í fyrsta kast­i. 

Allt stefnir í að skyn­sam­legar tak­mark­anir verði settar á það hvað hver og einn má kaupa, og að það þak verði sett við 2,5 til 3,0 pró­sent eign­ar­hlut. Á móti verður ríkið eig­andi að 65 til 75 pró­sent hlut og því með alla nema einn til tvo stjórn­ar­menn í bank­anum eftir að hluta­fjár­út­boð­ið. En Bjarni Bene­dikts­son hefur líka sagt að hann sjái fyrir sér að bank­inn verði seldur að öllu leyti á næstu tveimur til þremur árum. Því eru lík­indi til þess að ef hann heldur völdum eftir næstu kosn­ingar mun annað stórt skref í sölu á eign­ar­hlut rík­is­ins í Íslands­banka vænt­an­lega vera stigið fljót­lega. Þegar það skref, annað skrefið í einka­væð­ing­unni, verður stigið þá munu skap­ast aðstæður fyrir hóp eig­enda að mynda kjarna sem getur orðið stefnu­mót­andi fyrir bank­ann. 

Þess vegna skiptir gríð­ar­legu máli hver kaupir banka. Í Hvít­bók­inni um fram­tíð fjár­mála­kerf­is­ins, sem skilað var í des­em­ber 2018, sagði meðal ann­ars: „Heil­brigt eign­­ar­hald er mik­il­væg for­­senda þess að banka­­kerfi hald­ist traust um langa fram­­tíð. Í því felst að eig­endur banka séu traust­ir, hafi umfangs­­mikla reynslu og þekk­ingu á starf­­semi banka og fjár­­hags­­lega burði til að standa á bak við bank­ann þegar á móti blæs. Mik­il­vægt er að eig­endur hafi lang­­tíma­­sjón­­ar­mið að leið­­ar­­ljósi.“

Banka­sýsla rík­is­ins hefur úti­lokað að selja Íslands­banka til erlends banka. Þar sé ein­fald­lega ekki áhugi. Búið er að slá niður hug­myndir um að sam­eina Íslands­banka við íslenska banka. Von­andi dettur engum í hug að selja stóran hlut í banka aftur til skuld­settra eign­ar­halds­fé­laga í eigu manna með enga getu né þekk­ingu á banka­rekstri. Það gekk ekki vel síð­ast þegar bankar voru einka­vædd­ir. 

Þá er eðli­legt að spyrja: hverjir sem upp­fylla ofan­greind skil­yrði standa eft­ir, aðrir en íslenska rík­ið?

Nokkuð aug­ljóst er að ekki verður hægt að selja svona dýra eign án aðkomu líf­eyr­is­sjóða. Það er ekki vanda­mála­laust, þar sem að líf­eyr­is­sjóða­kerfið á þegar saman stóran hlut í tveimur öðrum skráðum bönk­um, Arion banka og Kviku, og allt að helm­ing allra skráðra hluta­bréfa í Kaup­höll, en þau félög eru líka stórir við­skipta­vinir íslenskra banka. Þá eru líf­eyr­is­sjóðir sam­keppn­is­að­ilar við­skipta­banka á hús­næð­is­lána­mark­að­i. 

Það er ríkur vilji til að selja almenn­ingi hlut í bank­anum sem hann á nú þeg­ar. Afleið­ing þess er að sá hlutur verður í raun óvirkur og gerir það að verkum að þeir sem vilja verða stefnu­mót­andi fyrir bank­ann geta gert það í krafti minni eign­ar­hlutar en ella. 

Að end­ingu eru auð­vitað nokkrir einka­fjár­festar sem eiga nægt eigið fé til að kaupa stóran hlut í Íslands­banka. Sýni­leg­astur þar er fámennur hópur Íslend­inga sem hefur hagn­­ast á ævin­týra­­legan hátt á því að fá að nýta veið­i­­heim­ildir sem eiga að vera sam­­eign þjóð­­ar­inn­­ar. 

Vill eig­andi Íslands­banka í alvöru selja hann?

Ef efna­hags­legu rökin fyrir því að selja banka núna eru ekki sann­fær­andi, líkt og fært hefur verið rök fyrir hér, og mark­miðum Hvít­bók­ar­innar um heil­brigt eign­ar­hald verður aug­ljós­lega ekki náð, fyrir hvern er þá verið að selja Íslands­banka?

Í könnun sem gerð var við gerð Hvít­bók­ar­innar kom fram að 61,2 pró­­sent lands­­manna væri jákvæður gagn­vart því að íslenska ríkið sé eig­andi við­­skipta­­banka. Ein­ungis 13,5 pró­­sent þeirra voru nei­­kvæðir gagn­vart því og 25,2 pró­­sent höfðu ekki sér­­staka skoðun á því.

Í nið­­ur­­stöðum hennar kom líka fram að þau þrjú orð sem flestum Íslend­ingum datt í hug til að lýsa banka­­­kerf­inu á Íslandi voru háir vext­ir/­­­dýrt/ok­­­ur, glæp­a­­­starf­­­sem­i/­­­spill­ing og græðgi. Þar á eftir komu orð eins og van­­­traust, hrun og há laun/­­­bón­us­­­ar/eig­in­hags­muna­­­semi. Í könnun sem Gallup birti í febr­úar í fyrra kom í ljós að 23 pró­sent lands­manna treystu Alþingi, þeirri stofnun sem á að fara með sölu Íslands­banka. Í könnun sem hóp­ur­inn Skilta­karl­arnir létu MMR gera fyrir sig nýverið kom fram að tveir af hverjum þremur aðspurðum sögð­ust ekki treysta Bjarna Bene­dikts­syni til að selja Íslands­banka. Í könnun sem Gallup gerði fyrir Alþýðu­sam­band Íslands, og birt var í síð­asta mán­uði, kom fram að tæp 56 pró­­sent lands­­manna leggj­­ast gegn því að ríkið selji hlut sinn í Íslands­­­banka á næstu mán­uð­­um. Alls 23,5 pró­­sent sögð­ust vera fylgj­andi sölu og 20,8 pró­­sent sögð­ust ekki hafa skoðun á mál­inu, hvorki með né á móti.

Fyrir hvern er verið að selja banka?

Í síð­ast­nefndu könn­un­inni leynd­ist líka svarið við því hverjir það eru sem vilja selja rík­is­banka á Íslandi. Það eru kjós­endur eins flokks, Sjálf­stæð­is­flokks. Alls voru 56 pró­sent þeirra fylgj­andi sölu en ein­ungis 21 pró­sent á móti. For­svars­menn þess flokks gerðu kröfu um að sala á rík­is­bönkum yrði hluti af stjórn­ar­sátt­mála rík­is­stjórn­ar­innar og hinir tveir stjórn­ar­flokk­arnir sam­þykktu, gegn því að fá í gegn mál sem þeir töldu eft­ir­sókn­ar­verð í huga sinna kjós­enda. Nú styðja kjörnir full­trúar Vinstri grænna og Fram­sókn­ar­flokks sölu­ferlið í þeirri vissu að það tryggi fram­gang ann­arra mála. Í til­felli Vinstri grænna er þar um að ræða Hálend­is­þjóð­garð og stjórn­ar­skrár­breyt­ing­ar.

Kjós­endur allra ann­arra flokka á Alþingi en Sjálf­stæð­is­flokks­ins eru að meiri­hluta mót­fallnir sölu. Hjá kjós­endum Katrínar Jak­obs­dóttur for­sæt­is­ráð­herra og flokks hennar var and­staðan 65 pró­sent. Meira að segja kjós­endur Við­reisnar – eina flokks­ins utan stjórnar sem styður banka­sölu – eru á móti söl­unni. Ein­ungis 13 pró­sent þeirra sögð­ust styðja hana.

Af þess­ari nið­ur­stöðu má draga þá ályktun að það sé fyrst og síð­ast hug­mynda­fræði­legur vilji innan eins stjórn­ar­flokks, sem nýtur að jafn­aði 22-23 pró­sent stuðn­ings sam­kvæmt könn­un­um, sem drífur áfram sölu á rík­is­banka. Sjálf­stæð­is­flokknum finnst ein­fald­lega að aðrir en ríkið eigi að eiga fjár­mála­fyr­ir­tæki. 

Auk þess er lít­ill en hávær hóp­ur, með sál­rænar og að ein­hverju leyti raun­veru­leg­ar, rætur í Borg­ar­tún­inu í Reykja­vík, sem berst hart fyrir söl­unni.

Sá hópur sam­anstendur af starfs­mönnum í fjár­mála­geir­anum sem er orð­inn þreyttur á að bíða eftir meiri spennu og hærri þókn­un­um, við­skipta­fjöl­miðla­mönnum sem ganga í full­komnum takti við þá og helstu hags­muna­vörðum atvinnu­lífs­ins, sem virð­ast aðal­lega þjóna hluta efsta lags fjár­magns­eig­enda í hags­muna­gæslu sinni und­an­farin miss­eri. Þessi hópur syngur einum rómi sama söng­inn, og ræðst saman eins og flokkur úlfa á þá sér­fræð­inga sem bera fram var­úð­ar­sjón­ar­mið með atvinnurógi, háði og níð­i. 

Er vilji þessa hóps nægj­an­legur til að leggja af stað í einka­væð­ingu banka? Það er auð­vitað ekk­ert sem segir að ríkið verði alltaf að eiga þessa banka. En það skiptir meira máli hverjir kaupa heldur en hvenær er selt og fyrir hvaða verð. Á meðan að það finnst ekki annar eig­andi sem hefur reynslu af banka­rekstri og lang­tíma­mark­mið sem styrkja sam­keppni á íslenskum fjár­mála­mark­aði þá liggur ekk­ert á að selja rík­is­banka. 

Á meðan að almenn­ingur í land­inu treystir ekki fjár­mála­kerf­inu, treystir ekki þeim sem eru að fara að kaupa bank­ann og treystir ekki stjórn­mála­mönn­unum sem eru að selja hann þá getur ekki verið rétti tím­inn til að selja Íslands­banka. 

En samt er verið að selja hann.